Woman in Gold, κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Simon Curtis

Ηθοποιοί: Helen Mirren, Ryan Reynolds, Daniel Brühl, Katie Holmes, Max Irons, Charles Dance, Antje Traue, Jonathan Pryce, Moritz Bleibtreu, Frances Fisher, Elizabeth McGovern, Tom Schilling, Allan Corduner, Henry Goodman, Tatiana Maslany

Κριτική: Χριστίνα Ιωαννίδου, Movie Heat

Η πραγματική ιστορία της Maria Altmann, που διεκδίκησε τους διάσημους πίνακες της οικογένειάς της, ζωγραφισμένους από τον Gustav Klimt, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με επίκεντρο τις εκπληκτικές ερμηνείες των Helen Mirren και Ryan Reynolds. Δυστυχώς όμως, το πρωταγωνιστικό δίδυμο δεν αρκεί για να αναπληρώσει τα σεναριακά κενά που έκαναν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να χωλαίνει σε αρκετά σημεία.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Η Eβραία Maria Altmann (Helen Mirren), η οποία εκδιώχτηκε από την Βιένη κατά την εισβολή των Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιστρατεύει τη βοήθεια του νεαρού δικηγόρου Randol Schoenberg (Ryan Reynolds) προκειμένου να διεκδικήσει από το κράτος της Βιέννης τον διάσημο πίνακα “Woman in Gold” του Gustav Klimt (Moritz Bleibtreu), που αναπαριστά την θεία της Adele (Antje Traue), καθώς επίσης και άλλους πίνακες που κλάπηκαν από το πατρικό της σπίτι από τους Ναζί την περίοδο του πολέμου.”

Όπως είναι αναμενόμενο, η ερμηνεία της θεάς – Dame Helen Mirren είναι καθηλωτική σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται. Στο πλευρό της έχει έναν πολύ καλό Ryan Reynolds που συνοδεύει επάξια την λάμψη της, και η χημεία των δυο τους είναι κάτι που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς. Σε αυτό το σημείο, όμως, πρέπει να προσθέσω και την έκπληξή μου με τη νεαρή Tatiana Maslany (“Orphan Black”), η οποία ήταν εξαιρετική στο ρόλο της νεότερης Maria Altmann στα flashback από τον πόλεμο, σε σημείο που όταν τα cut ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν γίνονται πάνω στα πρόσωπα των δύο γυναικών, να αναρωτιέσαι μήπως είναι πραγματικά το ίδιο πρόσωπο (και αυτό είναι ένα τεράστιο κομπλιμέντο για την δεσποινίδα Maslany).

Δυστυχώς όμως δεν θα πω το ίδιο και για την ίδια την ταινία. Παρόλο που δεν θα την χαρακτηρίζαμε σε καμία περίπτωση κακή, το σενάριο επιδεικνύει μια αδυναμία και βραδύτητα στον τρόπο που χειρίζεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, τόσο για τους λάτρεις της τέχνης όσο και για το κοινό που θέλει να δει μια καλή old-fashioned ιστορία δικαίωσης. Ίσως φταίνε τα μεγάλα flashback που κλέβουν το ενδιαφέρον από την κυρίως αφήγηση, ίσως φταίνε οι αρκετοί αναλώσιμοι χαρακτήρες (εντάξει η Katie Holmes, τελοσπάντων ο Charles Dance, αλλά μου βάζετε έναν ολόκληρο Daniel Bruhl να κάνει μια γλάστρα, απλώς για να δείξετε ποιος είναι ο σωστός ο Αυστριακός?) ή το ότι η ιστορία πάει να κλείσει με προβλέψιμο φινάλε και φαίνεται σχεδόν από την αρχή, αλλά η ιστορία της Maria Altmann δε σε κάνει να κρατάς την αναπνοή σου όπως θα έπρεπε.

Η ταινία είναι ικανοποιητική χωρίς να ενθουσιάζει, με πολύ καλές ερμηνείες και ένα θέμα που θα προσελκύσει το κοινό στις αίθουσες και θα το αποχαιρετίσει με μια ευχάριστη νότα, αλλά κάπου στην πορεία χάνει λίγη από την… χρυσή λάμψη της λόγω της έλλειψης συνοχής, ενότητας και δυναμικής θα λέγαμε, που απαιτεί η ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που δεν σταμάτησε να απαιτεί από ένα ολόκληρο κράτος αυτό που της ανήκε δικαιωματικά παρά τις όποιες αντιξοότητες.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Για το Movie Heat,
Χριστίνα Ιωαννίδου

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Παναγιώτης Μήτσικας, Βαθμολογία 2/5

Όταν ο σπουδαίος Gustav Klimt, ευρισκόμενος στη «χρυσή φάση» του, φιλοτέχνησε τον πίνακα «Πορτραίτο της Adele Bloch-Bauer» το 1907, δε θα μπορούσε να διανοηθεί την τρελή ιστορία που θα ακολουθούσε το δημιούργημα του. Αρχικά στην κυριότητα της ίδιας της Adele, στη Βιέννη, ο πίνακας κλάπηκε από τους Ναζί το 1938 (θυμάστε το σχετικά πρόσφατο «Μνημείων Άνδρες») και αργότερα αποκτήθηκε από τη Πινακοθήκη της Βιέννης, για να τον διεκδικήσει δικαστικά 60 χρόνια μετά, η ανιψιά της Adele. Η πραγματική αυτή ιστορία, είναι το θέμα του «Woman in Gold», που, η αλήθεια είναι, πως είχε όλα τα εχέγγυα για να παρουσιάσει ένα στιβαρό δράμα. Μόνο που, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το τελικό «προϊόν» παράπέμπει περισσότερο σε μαζικής παραγωγής κάδρο της Νέας Υόρκης από τα ΙΚΕΑ, πάρα σε Klimt.

Η Maria Altman (Helen Mirren) είναι η ανιψιά της Adele Bloch-Bauer, προσωπικής φίλης του διάσημου ζωγράφου Gustav Klimt, o οποίος είχε ζωγραφίσει το πορτραίτο της περίπου έναν αιώνα πριν. Στα 80 της πλέον, η Maria αποφασίζει να διεκδικήσει την κυριότητα του πίνακα, ο οποίος πλέον στεγάζεται στην Πινακοθήκη της Βιέννης, και σύμφωνα με τους –αληθείς-ισχυρισμούς της, της ανήκει. Έτσι, θα ξεκινήσει μία δικαστική μάχη με το κράτος της Αυστρίας, με σκοπό να πέρασει ο πίνακας στα χέρια της, κάτι που βέβαια έρχεται σε αντίθεση με την επιθυμία της μητέρας της λίγο πριν πεθάνει. Σύμμαχος της σε αυτή την προσπάθεια, ένας οικογενειακός φίλος, ο δικηγόρος Randy Schoenberg (Ryan Reynolds), αλλά κι ένας δημοσιογράφος που θέλει να φέρει το θέμα στο φώς (Daniel Bruhl).

Όταν αναφέραμε στον πρόλογο μας, πως η ταινία μπορούσε να παρουσιαστεί ως ένα στιβαρό δράμα, το εννοούσαμε απόλυτα. Υπάρχουν δεκάδες θέματα στα οποία θα μπορούσε να είχε δοθεί παραπάνω έμφαση, όπως το ηθικό δίλλημα της ηρωίδας (η επιθυμία της θείας της, σε αντιπαράθεση με τη δική της αίσθηση της δικαιοσύνης) ή τα προβλήματα των γκαλερί/καλλιτεχνικών ινστίτουτων σε ανάλογες περιπτώσεις –εδώ, έχουμε το σύνηθες πορτραίτο απεικόνισης σε φιλμ αυτού του είδους, με τους «διαβολικούς» υπευθύνους της Πινακοθήκης. Το πρόβλημα, στην ουσία του, κρύβεται πίσω από την αβάστακτη αίσθηση του «μια από τα ίδια» που μας θυμίζει το «Woman in Gold», σκηνή με σκηνή. Γι’αυτό, ευθύνεται και ο σκηνοθέτης, Simon Curtis (του οποίου το «Μια εβδομάδα με την Μέριλιν» έπασχε από παρόμοια προβλήματα), αλλά φυσικά και το σενάριο του ελληνοβρετανού θεατρικού συγγραφέα Alexi Kaye-Cambell, που αποφεύγει να ρισκάρει και να εμβαθύνει πάνω στο ιδιαιτέρως ενδιαφέρον πρωτογενές υλικό που έχει στα χέρια του.

Όσο κι αν η πάντα πληθωρική και καταλυτική παρουσία της Helen Mirren αρκεί για να «κρατήσει» κάποιες σκηνές από μόνη της, το αλλόκοτο κινηματογραφικό «ζευγάρωμα» της με τον Ryan Reynolds και η απουσία ειδικού βαρους των ρόλων, δε δύναται να ξεπεραστεί. Όσον αφορά τον τελευταίο, συνεχίζει να μας απογοητεύει όλο και περισσότερο με τις εμφανίσεις του και, ειδικά εδώ, βρίσκεται απόλυτα έξω από τα νερά του. Τουλάχιστον, είχαμε την ελπιδοφόρα ερμηνεία της Tatiana Maslany, μίας ηθοποιού που μας έχει εκπλήξει με τον ρόλο της στο τηλεοπτικό «Orphan Black».

Το «Woman in Gold» ασχολείται με κάτι μαγικό. Σαν αντίστροφος Μίδας όμως, κατάφερνει να το μετατρέψει σε «άνθρακα». Κρίμα.

Παναγιώτης Μήτσικας

http://reel.gr/

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr