Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Όμηρος Πουλάκης
Κριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη,Βαθμολογία 3/5
Η «Πολίτικη Κουζίνα” έχει χαρακτεί στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου ως η πιο εμπορική ταινία της τελευταίας εικοσαετίας
και η αλήθεια είναι ότι χαράχτηκε και στις καρδιές πολλών Ελλήνων θεατών. Ο Τάσος Μπουλμέτης, δώδεκα χρόνια μετά την τεράστια αυτή επιτυχία, παρουσιάζει τη νέα του δημιουργία, με τον παραπλανητικό τίτλο, “Νοτιάς”. Αντικρύζοντας το πρώτο κιόλας πλάνο του “Νοτιά”, καταλαβαίνεις ποιος είναι ο σκηνοθέτης του δίνοντας του έτσι τον χαρακτήρα μιας γνήσιας ταινίας δημιουργού. Ο σκηνοθέτης έχει υπογράψει και το σενάριο, όπου συναντώνται και αυτοβιογραφικές πινελιές. Η γοητεία που περικλείει την οθόνη είναι απερίγραπτη…
Από τη μέρα που εμφανίζονται στον Σταύρο οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες φουντώνει και η επιθυμία του να λέει ιστορίες με ένα δικό του, ανατρεπτικό, τρόπο. Οι ταραχώδεις, αλλά και ταυτόχρονα πολλά υποσχόμενες για την Ελλάδα, δεκαετίες του ‘60,’70 και ‘80 πυροδοτούν τη φαντασία του ασταμάτητα. Στο ταξίδι από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, για να κατακτήσει αυτά που ποθεί, θα σκαρφιστεί ιστορίες για αρχαίους μύθους, μακρινά ταξίδια και όμορφες γυναίκες. Όταν έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, θα κάνει τις ιστορίες του εικόνες, και θα ανακαλύψει τον εαυτό του.
Φυσικά ο “Νοτιάς” δεν θα ήταν τόσο γοητευτικός δίχως την εξαιρετική δουλειά της φωτογραφίας, της σκηνογραφίας και της ενδυματολογίας.
Και έχει σημειωθεί όντως σοβαρή δουλειά σε αυτούς τους τομείς, στο πως να απεικονιστεί πειστικότατα η Ελλάδα του τότε (κουστούμια, χτενίσματα, εξωτερικοί χώροι, τρόποι συμπεριφοράς) που φαίνεται να έχουν παραμεληθεί άλλοι, εξίσου σημαντικοί, όπως αυτός του σεναρίου.
Το σενάριο, μπολιασμένο όπως είναι με μικρές και έξυπνες δόσεις χιούμορ, πολιτικού (κυρίως) και κοινωνικού περιεχομένου, παραμένει ως επί το πλείστον ευχάριστο. Όσο ευχάριστο και ψυχαγωγικό αν είναι, δεν καταφέρνει να καλύψει το κενό που (δυστυχώς) διακρίνεται και αυτό δεν είναι άλλο από την απουσία της απαιτούμενης εμβάθυνσης των κεντρικών χαρακτήρων.
Τον λιγομίλητο-“σιγανό ποταμάκι” ήρωα Σταύρο, που μεγαλώνει σε μια Ελλάδα των σημαδιακών δεκαετιών ’60, ’70 και ’80, για τον οποίο χτίζεται όλη η ιστορία-μυθολογία, ίσως τον συμπαθήσεις ίσως και όχι. Αλλά ίσως και να τον περάσεις στα αδιάφορα καθώς δεν φαίνεται να είναι τοποθετημένος πάνω σε γερά θεμέλια ώστε να ταυτιστείς έστω και λίγο μαζί του. Ενδέχεται μάλιστα, να σου αφήσει μια άνοστη και αδιάφορη γεύση ο εγωκεντρισμός του που πηγάζει σίγουρα από την ασταμάτητη ονειροπόληση του.
Το soundtrack είναι ένας βασικός παράγοντας δημιουργίας της νοσταλγικής και γοητευτικής ατμόσφαιρας που περιτυλίγει όλη την ταινία. Η Ευανθία Ρεμπούτσικα (όνομα εγγύηση), αναλαμβάνει για ακόμη μια φορά τη μουσική επένδυση σε ταινία του σκηνοθέτη Τάσου Μπουλμέτη και δημιουργεί ένα πανέμορφο ηχητικό σύμπαν. Η μουσική της θα σου μείνει καρφωμένη στο μυαλό για πολύ καιρό μετά την προβολή, όπως ακριβώς συνέβη και με την ανεπανάληπτη ηχητική ομορφιά της “Πολίτικης Κουζίνας”.
Ένα soundtrack που αξίζει μια θέση στη δισκοθήκη μας.
Το σίγουρο είναι πως ο “Νοτιάς” φυσάει δυνατά, νοσταλγία και αισιοδοξία.
Παρασκευή Γιουβανάκη
