Αφιέρωμα Ταινίας: Jumanji (1995)

Σκηνοθεσία: Joe Johnston

Ηθοποιοί: Robin Williams, Bonnie Hunt, Kirsten Dunst, Bradley Pierce, David Alan Grier, Jonathan Hyde, Bebe Neuwirth, Malcolm Stewart, Patricia Clarkson, Laura Bell Bundy, Adam Hann-Byrd

Της Χριστίνας Ιωαννίδου (Movie Heat)

Τι σου είναι αυτή η μαγεία του κινηματογράφου των 90’s… Τι θα κάναμε εμείς τα παιδιά που μεγαλώσαμε εκείνη τη δεκαετία χωρίς τις μαγικές περιπέτειες και κωμωδίες της, χωρίς τον Robin Williams, χωρίς το “Jumanji”? Είναι ένας κόσμος που δε θέλω να φαντάζομαι. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου όταν ξαναέβλεπα την ταινία χθες το βράδυ μετά από πολύ καιρό, με σκοπό να γράψω το επόμενό μου αφιέρωμα. Και να ‘μαι λοιπόν, 20 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που την είδα με την οικογένειά μου, όντας “κοτζάμ γαϊδούρα” πια που λέει και ο μπαμπάς μου, μόνη μου στο σπίτι, σβηστά τα φώτα και πέφτει αυτό το ντουπ, ντουπ, ντουπ, ντουπ το ανατριχιαστικό και οι πράσινοι καπνοί και η σκηνή στο δάσος με τα παιδιά και τους λύκους να ουρλιάζουν… και κούρνιασα στην κουβερτούλα μου σαν νήπιο!

Οικογενειακή κωμωδία θα μου πείτε. Ναι! Είναι! Και μάλιστα από τις καλύτερες! Απλά τυχαίνει ο βασικός κακός της υπόθεσης να είναι ένα πολύ creepy και πολύ… διαδραστικό επιτραπέζιο παιχνίδι. Η προειδοποίηση είναι εκεί and it is not to be taken lightly:

“An Adventure For Those Who Seek To Find A Way To Leave Their World Behind”.

Σε αυτό το παιχνίδι, κάθε ζαριά έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα για τους 4 ήρωες της ιστορίας. “In the jungle you must wait until the dice read five or eight” και τσουπ! Ο πρωταγωνιστής μας μεταφέρεται στην ζούγκλα για 26 χρόνια. “His fangs are sharp, he likes your taste / Your party better move post-haste.” Και να σου η νεαρή τότε Kirsten Dunst και ο φιλμικός της αδερφούλης Bradley Pierce να τρέχουν να γλιτώσουν από ένα λιοντάρι. “This will not be an easy mission / Monkeys slow the expedition.” Οκ αυτοί οι τύποι δεν ήταν τόσο τρομακτικοί όσο απλά εκνευριστικοί και κακιασμένοι αλλά you get the point!

Θα έχετε καταλάβει ως τώρα ότι δεν μιλάμε για ένα τυπικό παιχνίδι Monopoly. Το Jumanji είναι πολύ πιο επικίνδυνο και πολύ πιο διασκεδαστικό! Ο σκηνοθέτης Joe Johnston και οι σεναριογράφοι Jonathan Hensleigh, Greg Taylor και Jim Strain ήθελαν να ισορροπεί η ταινία τους ανάμεσα σε αυτές τις δύο ιδέες και μπορώ να πω ότι τα κατάφεραν περίφημα. Η πρώτη σκηνή της ταινίας με το flashback στα παιδιά του 1869 που προσπαθούν να θάψουν το παιχνίδι στο δάσος είναι τόσο ανατριχιαστική και μυστηριώδης που σε προκαταβάλει πως κάτι πολύ περίεργο και σκοτεινό θα επακολουθήσει. “What if someone digs it up?” ρωτάει το ένα παιδί τρομαγμένο. Και ακολουθεί εκείνο το εξαιρετικό κλισεδιάρικο θριλερίστικο πλάνο που ζουμάρει στο πρόσωπο του δεύτερου παιδιού ενώ απαντάει: “May God have mercy on his soul”. Υπέροχο. Brilliant. The mood is set! Πάνω λοιπόν που τα 8χρονα (και τα 28χρονα και δεν θέλω να ακούσω κουβέντα) έχουν φρικάρει τελείως, έρχεται μια όμορφη και ηλιόλουστη σεκάνς με ένα χαρωπό παιδάκι ονόματι Alan Parrish να κάνει ποδήλατο στους δρόμους της Αμερικής. Ναι λοιπόν! Βλέπετε? Δεν θα δείτε θρίλερ! Θα δείτε μια περιπέτεια με κωμικά στοιχεία μην ανησυχείτε καθόλου!

Το παν είναι η ισορροπία. It’s sound design vs acting. Από την μια πλευρά έχουμε ένα εξαιρετικό sound design που σκοπό έχει να τρομάξει τους θεατές και από την άλλη εξαιρετικούς κωμικούς ηθοποιούς όπως τον Robin Williams, τον Jonathan Hyde (σε διπλό ρόλο Van Pelt και papa Parrish) και τον David Alan Grier (στον ρόλο του ταλαίπωρου αστυνομικού Carl Bentley) που μπλέκουν σε διασκεδαστικές περιπέτειες και χαρίζουν μπόλικες σκηνές γέλιου. Αν αναρωτιέστε γιατί αναφέρω το sound design, απλά θυμηθείτε τι αντίδραση είχατε κάθε φορά που έπεφταν τα ζάρια στο παιχνίδι. Κάθε φορά που ακούγατε το κάλεσμα από το Jumanji, αυτόν τον ανατριχιαστικό ήχο από τύμπανα. Κάθε φορά που εμφανιζόταν το μήνυμα στην οθόνη του παιχνιδιού και ακούγονταν κάποιος μεμονωμένος ήχος πριν ξεσπάσει η καταστροφή. (Αν δεν θυμάστε, ξαναδείτε την ταινία! Ανεπίτρεπτο να μη θυμάστε!).

Τι είναι όμως μια εξαιρετική ταινία χωρίς ένα εξαιρετικό cast? Κάθε ένας ηθοποιός στο “Jumanji” είναι απόλυτα ταιριαστός με το ρόλο του (Kirsten Dunst, Bradley Pierce, Bonnie Hunt, Bebe Neuwirth, Adam Hunn-Byrd) και στη συνέχεια θα αναφερθώ στους αγαπημένους μου αλλά επιτρέψτε μου να επεκταθώ λιγάκι παραπάνω στον πρωταγωνιστή και αστέρα αυτής και πολλών ακόμα αγαπημένων μου ταινιών. Τον Robin Williams. Τον έχουμε χάσει και πρόσφατα οπότε είμαι κάπως πιο ευαίσθητη με το θέμα και πρέπει να εκφράσω τις σκέψεις μου. Yπέροχος άνθρωπος. Αξεπέραστος κωμικός. Όσοι από μας μεγαλώσαμε με τις ταινίες του δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις μοναδικές ερμηνείες του στα “Good Will Hunting”, “Dead Poets Society”, “Mrs Doubtfire”, “Bicentennial Man”, “Hook”, “Aladdin”, “Flubber” και τόσες πολλές άλλες που είναι αδύνατον να χωρέσουν σε ένα ταπεινό αφιέρωμα. Ο Robin ήταν ένας άνθρωπος που έμπαινε τόσο βαθιά στον ρόλο του που γινόταν ο ρόλος του. Που ήθελε να κάνει τον κόσμο να γελάει μέσω της δουλειάς του παρόλα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπιζε ο ίδιος στην προσωπική του ζωή. Πώς γίνεται άραγε να χαρίζεις τόσο γέλιο και να είσαι τόσο θλιμμένος μέσα σου? Αν και σε χάσαμε νωρίς Robin, θα κρατήσουμε ζωντανή την κληρονομιά που άφησες πίσω σου και ίσως με αυτό και μερικά ακόμα αφιερώματα που θα κάνω εγώ και η ομάδα μου σε λίγα μόνο από τα έργα σου, να καταφέρουμε να προσθέσουμε και εμείς ένα μικρό ταπεινό λιθαράκι στους ωκεανούς δοκιμίων που γράφτηκαν προς τιμήν σου.

Alan Parrish: [in terror] “A hunter from the darkest wild / Makes you feel just like a child.”
Sarah Whittle: What is it?
Alan Parrish: Van Pelt.

Κάπως έτσι εισάγεται ο δεύτερος αγαπημένος μου χαρακτήρας! Van Pelt ladies and gentlemen… Ένας κυνηγός της ζούγκλας που παίρνει τη δουλειά του πολύ σοβαρά. Θέλει να σκοτώσει τον Alan επειδή αυτή είναι η εντολή του από το παιχνίδι and he is dressed the part! Στολή, καπέλο, μουστάκι, δίκανο στο χέρι και εξαιρετικό σημάδι. Ο υπέροχος Jonathan Hyde είναι τόσο τρομακτικός και τόσο μα τόσο αστείος! Το στήσιμό του, οι εκφράσεις του, ο τόνος της φωνής του μαρτυρούν έναν σκληροτράχηλο κυνηγό που δεν αφήνει τους ήρωές μας σε ησυχία και τον μισούμε γι’αυτό αλλά τη στιγμή που πέφτει στην παγίδα του νεαρού Peter στη σκηνή του πολυκαταστήματος και τσιρίζει σαν 5χρονο κοριτσάκι, μάλλον θα θεωρούσαμε τσαλακωμένο ανεπανόρθωτα το αυστηρό δολοφονικό hunter image του!

Την τρίτη θέση μοιράζονται ο ταλαιπωρημένος αστυνομικός Carl Bentley και… το ακόμα πιο ταλαιπωρημένο αυτοκίνητό του! Ειλικρινά, δεν ξέρω τι και ποιον να πρωτοεπαινέσω για την δημιουργία του απίστευτου αυτού bromance. Πιστεύω ακράδαντα πως το ανθεκτικότατο αυτό αστυνομικό αυτοκίνητο το οποίο επιβίωσε από πυροβολισμούς του Van Pelt, οδήγηση μαϊμούδων, μπουκάρισμα μέσα από τοίχους καταστήματος και ξεχαρβάλωμα πόρτας, αφενός θα μείνει για πάντα στην καρδιά του ιδιοκτήτη του και αφετέρου, παρόλο που τελικά τα κλωνάρια του σαρκοφάγου φυτού το δίπλωσαν στα δυο, το διέλυσαν και το έσυραν στο δάσος, given it’s chance, θα έπαιρνε και πάλι μπρος! Ο δε Carl Bentley, πιστεύω πως είχε την χειρότερη μέρα της ζωής του και τα εύσημα πάνε χωρίς δεύτερη σκέψη στον ηθοποιό που μας έκανε να γελάσουμε μέχρι δακρύων με τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις του, David Alan Grier.

Αχ, τα εφέ των 90’s… Δεν μπορώ να μην τα αναφέρω! Κάποια από αυτά είναι τόσο κακά με τα δεδομένα του 2016 αλλά ξαναβλέποντας την ταινία ακόμα και αυτά μου φαίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της αίγλης που είχαν οι περιπέτειες εκείνης της εποχής. Δεν βλέπω το “Jumanji” σήμερα σκεπτόμενη πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να έχουν κάνει το λιοντάρι ή τις μαιμούδες, αλλά πόσο star struck ήμουν όταν παρακολουθούσα την ταινία ως παιδί και πόσο ρεαλιστικά και μαγικά μου φαίνονταν όλα τότε! Πόσο πολύ θα ήθελα να παίξω το παιχνίδι αλλά θα φοβόμουν κιόλας. Πόσο αγωνία είχα σε εκείνη την τελευταία ζαριά του Alan Parrish, περιμένοντας να τελειώσει το υπέροχο πλάνο σε slow-motion με την κάμερα να ακολουθεί την τελευταία κρίσιμη ζαριά (εύγε κύριε Johnston) και τι απέραντη ανακούφιση με κατέκλυσε όταν ο Alan διαβάζει την λέξη “Jumanji” από την οθόνη του παιχνιδιού.

Η δράση, το γέλιο και η περιπέτεια δεν θα σας λείψει στο Jumanji ούτε στιγμή. Η μουσική του αξεπέραστου James Horner θα συνοδεύσει το ταξίδι σας με τον πιο μαγικό τρόπο. Ο Robin Williams θα σας θυμίσει γιατί είναι ένας από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς (ίσως και ο καλύτερος) στην ιστορία της 7ης τέχνης. Όλη η κουλτούρα των ταινιών της δεκαετίας του ’90 του συγκεκριμένου είδους σε μια και μόνο υπέροχη ταινία. Αν όλα αυτά δεν σας πείσουν να παρακολουθήσετε (ξανά και ξανά) την περιπέτεια του Alan, της Sarah, της Judy και του Peter, I don’t know what will! Μην αργείτε άλλο! Το Jumanji σας περιμένει… (dum, dum, dum, dum)

“Wanna play?” (Πάντα ήθελα να το πω αυτό…)