Eίναι η ταινία που ανέδειξε τον 27χρονο τότε ανερχόμενo σκηνοθέτη Paul Thomas Anderson-αυτός που στη συνέχεια μας χάρισε διαμάντια όπως τα οσκαρικά “They will be blood” και “The Master”. Τώρα αναμένουμε την νέα του ταινία “Inherent Vice” με πρωταγωνιστή τον αναγεννημένο από τις στάχτες, Joaquin Phoenix.

Το “Boogie Nights” είχε την ατυχία να βγει στις αίθουσες την ίδια χρονιά με αυτήν του ογκώδους “Τιτανικού”. Παρ’όλα αυτά, αμέσως μετά την πρεμιέρα του, άφησε εκστασιασμένους κριτικούς και θεατές να τον αποκαλούν “νέο Μartin Scorcese”. Ο χαρακτηρισμός αυτός οφείλεται στο γεγονός ότι στο έργο του σημειώνονται “σκορτσεζικά” σκηνοθετικά στοιχεία όπως η σκιαγράφηση “χαμένων” προσωπικοτήτων, η χρήση του soundtrack ανά σεκάνς, το κοφτό μοντάζ. ΄Ηταν αναμφισβήτητα η κινηματογραφική έκπληξη της χρονιάς και κατάφερε να κερδίσει σημαντικές υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Aς τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Κάπου στα τέλη των ’70s, ένας φοιτητής, ο Έντι, που κάνει χαμαλοδουλειές για να βγάλει τα προς το ζην, γνωρίζει τον μεγαλύτερο πορνογράφο της εποχής και δέχεται να γίνει ηθοποιός ακατάλληλων ταινιών. Το σενάριο που είναι γραμμένο από τον σκηνοθέτη είναι εν μέρει βασισμένο στη ζωή του πορνοστάρ John Holmes.

Ο σκηνοθέτης δίνοντας μια εξαιρετική ανασύσταση της εποχής, δεν καθυστερεί να μας τοποθετήσει στο “τότε” αφού η εναρκτήρια σκηνή περιλαμβάνει μια ξέφρενη νύχτα μέσα σε disco, όπου και μας συστήνονται ένας ένας οι χαρακτήρες που λιώνουν στη διασκέδαση και στο χορό. Η επιλογή της πολύχρωμης εποχής των ’70s δεν είναι διόλου τυχαία καθώς τότε σημειώθηκε η ακμή της βιομηχανίας του πορνό. Μια εποχή ξέφρενη, “ελεύθερη”, όπου τα ναρκωτικά έρεαν με αφθονία όπως οι disco ήχοι.

Πρωταγωνιστές είναι οι συντελεστές μιας ομάδας παραγωγής ταινιών πορνό. Μιας ομάδας που έχει τα χαρακτηριστικά οικογένειας. Πατέρας μπορεί να θεωρηθεί ο σκηνοθέτης των ταινιων, Τζακ Χόρνερ (Burt Reynolds) που φροντίζει όλα τα υπόλοιπα μέλη καθώς ζουν στην κατοικία του. Αυτός είναι που παίρνει υπό την προστασία του τον “προικισμένο” νεαρό Έντι (Mark Wahlberg), ο οποίος έχοντας φύγει από το σπίτι του, αναζητά την οικογενειακή θαλπωρή και ευαισθησία. Το τελευταίο του το προσφέρει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, η “μητέρα” της ιδιόρρυθμης οικογένειας, η γοητευτική μούσα του σκηνοθέτη, Άμπερ Γουειβς(Julianne Moore), που βρίσκει στο πρόσωπο του νεαρού τον χαμένο της γιο για τον οποίο παλεύει να κερδίσει την κηδεμονία. Την οικογένεια συμπληρώνουν, μια νεαρή γλυκιά κοπέλα, που φοράει διαρκώς πατίνια, ένας ακόμη νεαρός (Philip Seymour Hoffman) , ντροπαλός στο χαρακτήρα, που ερωτεύεται στην πορεία τον Έντι, ένας ηθοποιός (Don Cheadle) που υποστηρίζει με πάθος “I’m an actor!”, και όχι απλά ένα κομμάτι μιας πορνοταινίας, ενώ αδημονεί να ξεφύγει από αυτό και να ανοίξει το δικό του κατάστημα με ηλεκτρικά είδη. Ακόμη ένα σημαντικό μέλος είναι και ο Ριντ (John C. Reilly), ένας καλοκάγαθος τύπος που γίνεται αμέσως κολλητός του Έντι.

Mε αυτές τις προσωπικότητες, ο Anderson χτίζει μια τολμηρή και σκληρή αλλά συνάμα ευαίσθητη ταινία, και μέσα από τον κόσμο του πορνό, τονίζει αλληγορικά τη σημασία της οικογενειακής θαλπωρής αλλά και την προβληματική της αυτάρεσκης και εγωιστικής συμπεριφοράς. Οι χαρακτήρες δένονται με οικογενειακούς δεσμούς. Όλοι τους άτομα περιθωριοποιημένα που αδυνατούν να ενταχθούν στον “έξω” κόσμο. Είναι συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο μας δείχνει πως ο Έντι αποφασίζει να περάσει το κατώφλι της “οικογενειακής” κατοικίας. Το εντυπωσιακό είναι πως δεν αφήνει στιγμή να μας ξενίσει ο τρόπος ζωής και εργασίας που έχουν επιλέξει οι χαρακτήρες.

Την εποχή των ’70s ακολουθεί και επίσημα αυτή των ’80s, όπου τα πράγματα αλλάζουν ριζικά και οι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με τους εαυτούς τους. Η οικογένεια μοιάζει να αποσυντίθεται, ενώ τιμωρούνται η αλαζονεία και ο εγωκεντρισμός. Η απότομη αυτή αλλαγή σηματοδοτεί το 2ο και τελευταίο μέρος της ταινίας το οποίο είναι μια δυνατή μπουνιά στο αμερικάνικο όνειρο…

Ταινία βαθιά διδακτική και αναπάντεχα ανθρώπινη, αφήνει τη δική της σημαδούρα μέσα στο ατελείωτο ωκεανό του κινηματογράφου.

Καλή προβολή!