Τον πήρατε το ρόλο!

Τον πήρατε το ρόλο!

Οντισιόν που έμειναν στην ιστορία του κινηματογράφου..

Πολλές φορές τελευταία έχω δοκιμάσει να πάω σινεμά. Με όλη την καλή διάθεση, κοιτάζω τις ταινίες που παίζονται αλλά μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι δεν με ενδιαφέρει αλλά καμιά τους. Κι ύστερα αναρωτιέμαι θε-μου τί γεροντοκορίαση έχω πάθει; Ποιος εγώ, που πήγαινα 4-5 φορές το μήνα για να μασουλήσω το ποπκόρν μου, να ρουφήξω την κοκακόλα μου και να βυθιστώ στη μαγεία του σελιλόιντ. Δεν υπάρχουν καλά σενάρια, δεν υπάρχουν αξιόλογοι σκηνοθέτες, τους άλλαξε τα φώτα το ίντερνετ -δεν ξεύρω πού να το αποδώσω.

Επειδής όμως η ανάγκη μου για κινηματογράφο συνεχίζει να υφίσταται, αναγκαστικά στρέφομαι στο πλαν μπι: κλασικές ταινίες από το αντιπροχθές με αρχετυπικές ερμηνείες και δυνατά σενάρια. Με τον Μάρλον Μπράντο-Κοβάλσκι, την Ρίτα Χέιγουορθ-Γκίλντα και τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ-Ρικ. Με Χίτσκοκ, Κάπρα και Τζον Χιούστον. Με χουζούρι στο καναπέ, μπόλικα σνακς να’χω να μασουλάω, ημικατεβασμένα ρολά και διάθεση εντελώς κοκούνιγκ. Play it again, Sam. And again.

pegasus LARGE t 1581 105720608 type12635

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Α ναι! Προχθές που κοίταζα στο ίντερνετ να πάρω καμία ιδέα για το ποια ταινία θα ιδώ το βράδυ, έπεσα απάνου σε μία οντισιόν. Όχι του φέιμ-στόρι με την ατάλαντη βλαχάρα να τραγουδάει το shake, shake, shake, shake mi-amor, crazy for lov’, gimme some more του Ρουβά και τον Θεοφάνους με τον Μουρατίδη να ξινίζουν τα μούτρα τους. Μήτε του Ελλάδα έχεις Ταλέντο με την μαέστρα να παίρνει το διδακτικό ύφος, θου Κύριε το στόματί μου και να λέει πως όχι, δεν έχει ο διαγωνιζόμενος ταλέντο στο να καταπίνει φλόγες και προτιμότερο να καταπίνει κάνα μουσακά. Ή κάνα ιμάμ, γιατί μπαϊλντίσαμε. Όχι, όχι, για άλλου τύπου οντισιόν, σου ομιλώ.

Του Μάρλον Μπράντο. Στην πιο φρεσκαδούρα εκδοχή που τον θυμάσαι, να προβάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον Επαναστάτη Χωρίς Αιτία. Ναι, δεν τον πήρε το ρόλο, γιατί τον δώσαμε σε εκείνο το άλλο το παιδί, τον Τζέιμς Ντιν. Που’χε βλέμμα τσακίρικο και αλήτικο υφάκι. Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τον τρόπο που παίζει εδώ ο Μάρλον τη σκηνή. Κακός; Καθόλου κακός! Μια χαρά το κάμει και φαίνεται το ταλέντο. Φαίνεται όμως και ο ναρκισσισμός. Η βαθιά συνείδηση του είμαι ωραίος και το ξεύρω. Πολύ ενδιαφέρον κλιπ. Ακόμα και το τελευταίο μέρος που ποζάρει στο φακό, αναλύει το βιογραφικό του και χαμογελάει. Γόης.

Κι ύστερα αναζήτησα και άλλα παρόμοια. Ω, τι θησαυρούς μπορεί ν’ανακαλύψει κανείς στο ίντερνετ! Η απαστράπτουσα Μέριλιν σε σκριν τεστ για το “Something’s got to give”. Ούσα ήδη η μεγαλύτερη σταρ της εποχής, η Μέριλιν ξεκίνησε τα γυρίσματα της ταινίας με συμπρωταγωνιστή τον Ντιν Μάρτιν, αλλά ύστερα από μερικές μέρες τα εγκατέλειψε. Βαρέθηκε; Εκνευρίστηκε; Κανείς δεν ξεύρει να πει μετά βεβαιότητος. Ξεκίνησε μία θυελλώδης διαμάχη, με την παραγωγό εταιρία 20th Century Fox να απαιτεί δικαστικώς αποζημίωση μισού εκατομμυρίου δολαρίων από τη Μέριλιν για αθέτηση συμβολαίου. Εντέλει μετά από διαπραγματεύσεις, η Μονρόε δέχτηκε να επιστρέψει στα γυρίσματα και η εταιρία το ξανασκέφτηκε το πράμα (πρέπει να είσαι ανόητος ν’αφήσεις την απόλυτη σταρ να σου φύγει) ανανέωσε το συμβόλαιο για δύο ακόμα ταινίες. Μερικές ημέρες αργότερα, η Μέριλιν βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιό της και το “Something’s got to give” δεν ολοκληρώθηκε ποτές.

Και ευκαιρία δοθείσης, θα σε πάω πολλά χρόνια πιο πίσω. Σε ένα από τα πρώτα δοκιμαστικά της Μέριλιν. Πολύ πιο ηθοποιός και λιγότερο σεξ σίμπολ, τότε. “You dumb blonde…”

Εγώ τις αδυναμίες μου τις παραδέχομαι. Την Όντρεϊ δεν χορταίνω να την βλέπω. Ακόμα και σε ταινίες που αντικειμενικά δεν είναι τόσο σπουδαίες, όπως το “Διακοπές στη Ρώμη”, αυτή η διακριτική γοητεία της, τα μεγάλα καστανά της μάτια, το σχεδόν υπαινικτικό χαμόγελό της, μου είναι εντελώς ακαταμάχητα. Άλλωστε θυμάσαι ποια είναι η ταινία που έχω δει περισσότερες φορές στη ζωή μου (αν δεν θυμάσαι, πας εδώ). Πρόσεξε τον τρόπο με τον οποίο μιλάει στο κλιπ και μας λέει για το πώς ξεκίνησε, σπουδάζοντας χορό. Δεν είναι σαν να την βλέπεις να παίζει;

Η Τίπι Χέντρεν υπήρξε πολλά πράγματα στη ζωή της. Ντροπ-ντεντ γκόρτζους μοντέλα. Καλή ηθοποιός. Μούσα του Χίτσκοκ. Μαμά της Μέλανι Γκρίφιθ. Αλλά βασικά, άτυχη. Όχι που απέκτησε τη Μέλανι, μη-χειρότερα. Αλλά που γυάλισε του Άλφρεντ. Διότι τον Χίτσκοκ τον αγαπάμε, τον εκτιμάμε, πέφτουμε κάτω και του δίνουμε τα ρισπέκτς μας, αλλά ήταν μεγάλη καφρίλα ο γκραν-μετρ! Όταν πήρε την μέχρι τότες άσημη Τίπι και την έχρισε πρωταγωνίστρια, εκείνη πέταξε από τη χαρά της. Άρχισαν τα γυρίσματα για τα “Πουλιά”, όλα καλά κι όλα ωραία. Ύστερα εκείνος της ρίχτηκε. Κι εκείνη τον απέκρουσε. Και τα πουλιά αγρίεψαν. Ο εκδικητικός Άλφρεντ άφησε την Τίπι στο έλεος των μανιασμένων πτηνών. Την έγδαραν, την τσάκισαν, της έκαμαν τα νεύρα κρόσσια, την έστειλαν στο νοσοκομείο. Ένα ράκος ήταν όταν τελείωσε η ταινία. Και λόγω του αποκλειστικού συμβολαίου με τον Χίτσκοκ, η καριέρα της τελείωσε άδοξα.

Ο Ροκ Χάτσον το 1949, σε ηλικία είκοσι τεσσάρων ετών. Στην απαρχή μίας λαμπρής καριέρας που του χάρισε επιτυχία, λεφτά, βραβεία και μία θέση στην καρδιά εκατομμυρίων κοριτσιών ανά τον κόσμο για τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Όταν πέθανε από AIDS στα μέσα της δεκαετίας του 80, έπεσαν πολλά σαγόνια. Όχι δεν έπεσε καζούρα (ευτυχώς). Υπήρξε συγκίνηση και προβληματισμός. Συγκίνηση για έναν αξιοπρεπή και αγαπητό άνθρωπο και προβληματισμός για τη νέα ασθένεια που χτύπαγε για πρώτη φορά έναν τόσο διάσημο ηθοποιό.

Θα σε αφήσω με τη Γκρέτα Γκάρμπο. Σε ένα βουβό και εξαιρετικά σπάνιο δοκιμαστικό του 1949. Σκληρή, αλλά με καθαρό και αποφασιστικό βλέμμα. Αν την παρατηρήσεις θα ιδείς ότι μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αλλάζει εκφράσεις και περνάει από τη μία διάθεση στην άλλη. Μάθημα υποκριτικής, θα το έλεγα εγώ.

Κι ύστερα κοιτάζω ξανά τις ταινίες που παίζονται αυτήν την περίοδο στον κινηματογράφο. Και σκέφτομαι ότι πάει, η εποχή των μεγάλων ερμηνειών και των πραγματικά σημαντικών σεναρίων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Γράφει ο Πιγκουίνος εδώ

Διαβάστε επίσης

Close