10 Γυναίκες ποιήτριες που ζουν στη Θεσσαλονίκη απαγγέλουν ποιήματά τους περί έρωτος και λοιπών συναισθημάτων.
Συμμετέχουν οι ποιήτριες :
Αγγελακούδη Ράνια
Γκανέτσα Ιωάννα
Καραμανλή Αναστασία
Παυλίδου Εύα
Παπανίκου Ευαγγελία
Πασιά Καλλιόπη
Πασχαλίδου Αρσινόη
Πασχαλίδου Μαρία
Χρήσταινα Σοφία
Ψιρολόλιου Φωτεινή
(Με αφορμή την 14η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου)
Την εκδήλωση παρουσιάζει ο Δημοσιογράφος Ποιητής Μίλτος Γήτας
“Ποίηση γένους θηλυκού;
Ζούμε σε μια ανταγωνιστική κι ιδιαίτερα σκληρή εποχή, όπου η ποιότητα ζωής για την πλειονότητα των ανθρώπων, καθορίζεται από τα υλικά αγαθά.
Ακόμα όμως και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, η ποίηση αποτελεί ένα στήριγμα για τον άνθρωπο· ιδιαιτέρως για την ψυχή του.
Έχει φύλο η ποίηση; Αν ρωτούσαμε το γένος της, εκ προοιμίου θα απαντούσαμε, θηλυκό.
Τί είναι η γυναικεία ποίηση; Πώς έχει εντυπωθεί ο όρος αυτός στη συνείδηση μας;
Σύμφωνα με την Άντεια Φραντζή «γυναικεία ποίηση» ονομάζεται συχνά η υπέρμετρα συναισθηματική έκφραση, που είτε ως πλαδαρή φλυαρία είτε/και ως αμήχανη γραφή υποτίθεται πως διασώζεται από την ειλικρίνεια των αισθημάτων, τα οποία ούτως ή άλλως δεν ελέγχονται ή απλώς παραπέμπουν με αυτονόητο, σχεδόν, τρόπο σε στερεότυπες απόψεις για τις γυναίκες.
Ο χαρακτηρισμός αυτός καταλήγει να γίνεται μειωτικός γιατί, κατά κανόνα, εκφέρεται με κάποια δόση μεγαλόθυμης επιείκειας για τις γυναίκες.
«Γυναικεία ποίηση» ονομάζουμε, επίσης, την ποίηση που επιλέγει τα θέματά της από τον παραδοσιακό ή έστω και από τον αναθεωρημένο σύγχρονο ρόλο της γυναίκας.
Ωστόσο, πέρα από τα επιβεβλημένα κλισέ και στερεότυπα, βρίσκεται η έμπνευση. Κοινός παρονομαστής και στα δύο φύλα.
Εκεί η «έσω» ματιά της γυναικείας φύσης μεγαλουργεί, δημιουργώντας στα ήδη χαραγμένα μονοπάτια, νέες ποιητικές διακλαδώσεις.
Η γυναικεία ποίηση τα τελευταία χρόνια, η ποίηση που γράφεται από γυναίκες δηλαδή, έπαψε πλέον να θεωρείται «γυναικεία» αλλά απαιτεί την προσοχή μας ως Ποίηση, χωρίς περιττούς προσδιορισμούς.
Φυσικά, το φύλο καθορίζει σαφώς την εκφορά του λόγου, αλλά το γυναικείο φύλο δεν αποτελεί μειονοτικό ζήτημα, ούτε τροφή για καλαμπούρια μεταξύ αρρένων ποιητών.
Τίναξε από πάνω του την φλυαρία και την οιαδήποτε κουτσομπολίστικη διάθεση και αρθρώνει πλέον ένα λόγο ποιητικό, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την αντρική ποίηση.
Το ζήτημα που φωλιάζει στην ανάγκη να προσδιορίσουμε τη γυναικεία ιδιαιτερότητα, που διαφοροποιεί την γυναικεία ποίηση, εξακολουθεί να υφίσταται άραγε;
Ούτως ή άλλως, η γυναικεία ποίηση ανθεί, εξελίσσεται ραγδαία κι επαναπροσδιορίζει τις αξίες και τα πρότυπα της.
Μεστωμένη και γήινη πορεύεται ανάμεσα στις χαραμάδες των χρόνων και μεταλλάσσεται κατά συνθήκες, άλλοτε σε μαινάδα κι άλλοτε σε ιέρεια.
Με απλούστερη γλώσσα και εκσυγχρονισμένο «οπλοστάσιο» , τολμά να πειραματίζεται δίχως μανιέρες, καταρρίπτοντας κάθε παλαιωμένο στερεότυπο.
Όλα αυτά θα τα διαπιστώσετε στην εκδήλωση «Ποίηση γένους θηλυκού» το Σάββατο 13 Μαΐου, στις 20.30 μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο «Αλέξανδρος» στη Θεσσαλονίκη, όπου 10 σύγχρονες ποιήτριες, θα απαγγείλουν ποιήματα τους.
10 γυναίκες. 10 φωνές. 20 ποιήματα.
Όλα σε μια μαγική βραδιά για την γυναικεία ποίηση.
Έως τότε λοιπόν, στην προσπάθεια σας να αναλύσετε την ειδοποιό διαφορά της γυναικείας ποίησης, απολαύστε μερικά από τα καλύτερα αποσπάσματα που γράφτηκαν από Ελληνίδες ποιήτριες. Τα συμπεράσματα (μετά το πέρας της εκδήλωσης) δικά σας.
Σαπφώ (630/612-570 π.Χ.)
Ο έρωτας συγκλόνισε
την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό
τραντάζει τις βελανιδιές
Μυρτιώτισσα (1885- 1968)
Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο.
Ζωή Καρέλλη (1901-1998)
Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που τοιμάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δ’ εμού,
για να πω το λόγο δικό μου,
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ, εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχη να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.
Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Κική Δημουλά (1931)
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (1939)
Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;
Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ‘ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε.
Μόνοι μας.
Κατερίνα Γώγου (1940- 1993)
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
Μαρία Λαϊνά 1947
Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε:
σκέψου πως θα σε περιμένει,
σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.
Νατάσσα Καραμανλή
Σάββατο 13.5.2017 / 20:30μ.μ
Στο πολιτιστικό κέντρο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Εθνικής Αμύνης 1, Τηλέφωνο: 2310287724, Θεσσαλονίκη
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
https://www.facebook.com/events/1914017032145203/
