Ένα εξαιρετικό φιλμ και ιδιαίτερα…αρσενικό θα λέγαμε!

Δείτε το, είναι χωρίς υπότιτλους. Αν δυσκολεύεστε, παρακάτω έχουμε την ιστορία και μεταφρασμένους τους διαλόγους.

Γεια σας, ονομάζομαι Chris και θα ήθελα να εξηγήσω κάποια πράγματα. Αυτά (τα σημάδια) είναι από τον Οκτώβριο του 1999 όταν η ρομαντική άποψη που είχα για τον γάμο, διαλύθηκε οριστικά. Αυτό είναι από τον Σεπτέμβρ του 1982 μετά την καταστροφική απώλεια της ικανότητάς μου να οργανώνω τα οικονομικά μου και οτιδήποτε με αποτελεσματικό τρόπο. Όμως πριν από όλα αυτά ξεκίνησε μια παραλυτική, αυτοκαταστροφική ηττοπάθεια κι ο τρόμος της αποτυχίας τον Οκτώβριο του 1963 όταν ήμουν 2 ετών. Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Αυτή η ιστορία αφορά τον Ράιαν.

Μένω στο Τορόντο του Καναδά. Λίγα χρόνια πριν έγινα φίλος με κάποιον “πολύχρωμο”, τον Ράιαν. Κι εκείνος όπως κι εγώ είναι σκηνοθέτης και φτιάχνει animations. 3 δεκαετίες πριν ήταν το ανερχόμενο αστέρι στον κόσμο του animation, είναι ο δημιουργός κάποιων ταινιών, 2 από τις οποίες του εξασφάλισαν θέση στη βιομηχανία του animation.

«Θέλεις να εξομολογηθώ…»
Σήμερα ρώτησα τον Ρ αν μπορώ να ηχογραφήσω την κουβέντα μας. Απάντησε μιλώντας μου για μια απλή έμπνευση που είχε το 1968.

Ρ. : «…κι έτσι είπα, αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω είναι μια ταινία με φιγούρες που περπατούν… ω! έχεις κάποια από τα αυθεντικά σχέδια!…».

Ο Ρ κοιτούσε στα σχέδια που είχε δημιουργήσει ο ίδιος 30 χρόνια πριν, ήταν η πρώτη φορά που τα κοίταζε από τότε.
Ρ. : «…ω, είναι εκπληκτικά…».
35 χρόνια μετά ο Ρ δημιούργησε χιλιάδες σχέδια σαν αυτό, και μετά τα έβαλε μαζί το ένα μετά το άλλο και ούτω καθ’ εξής.

Ρ. : «γνωρίζω ανθρώπους που μου λένε ότι μια ολόκληρη γενιά δημιουργών ταινιών έχει επηρεαστεί από τα φιλμάκια αυτά, κάτι που είναι μάλλον αλήθεια…ήταν τιμή μου που ήμουν υποψήφιος, αλλά τελικά όλοι είναι υποψήφιοι για κάποιο academy βραβείο…βλέπεις, τελικά δεν πήρα το βραβείο, ο Walt Desney το πήρε εκείνη τη χρονιά. Έτσι (αυτή την εμφάνιση είχα) παρουσιάστηκα για τη βράβευση».

Chr. : «…κάτι τέτοιο ήσουν μάλλον για την Ακαδημία…πρέπει να σηκώθηκες όρθιος σαν ένας διάσημος ροκ σταρ…».
Ρ. : «τώρα που το σκέφτομαι, ίσως θεωρήθηκα ανεπαρκής λόγω της εμφάνισής μου…».

Felicity
Chr. : «ποια είναι η κοπέλα;».
Ρ. « η Felicity. Ήταν η αγάπη της ζωής μου για μεγάλο διάστημα».
F. : « ο Ρ ήταν των άκρων. Ήταν συναισθηματικά εύθραυστος, ο πατέρας του ήταν βίαιος και σίγουρα θα γνωρίζετε την τραγωδία του αδερφού του Stef, που είχε τεράστια επίδραση στον Ρ».
Ρ. «έπρεπε να κάνουμε παιδιά».
F. : «μάλλον δεν ήταν γραφτό μας…»
Ρ. «σ’ αγαπώ ακόμη…»

Το 1971, 3 χρόνια μετά την επιτυχία του “walking”, o R είχε άλλη μια πολύ απλή έμπνευση.
Ρ. : «κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη κι έκανα σχέδια με το σώμα μου, από σκιές με φλας και κάποιες φορές χρησιμοποιούσα κάμερα για να τα καταγράψω τις κινήσεις μου, γιατί είχα την εντύπωση ότι κινούμαι με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο».
Ρ. : «…γμτ!…»
Ch. : «τον γνωρίζεις αυτόν, σωστά;».
Ρ. : «είναι ο Derk».

Derek
Ρ. : «ήταν ο παραγωγός μου, και ήταν ένας γοητευτικός άντρας».
D. : «ήταν ένας τύπος γεμάτος ζωή 5-6 χρόνια νωρίτερα. Ούτε στο ίδιο του το μυαλό χωρούσε εκείνη η συνεχής παραγωγή των σχεδίων του…και τώρα είναι εκείνος που ζει τον χειρότερο εφιάλτη που θα μπορούσε να έχει ένας καλλιτέχνης…το έχανε…και αυτό του προκαλούσε θυμό… (…κοκαΐνη, εξάρτηση,…) μια ολόκληρη ζωή μπορεί να σπαταληθεί στην προσπάθεια επιστροφής σε κείνη τη στιγμή…».
Ρ. : «…Χριστέ μου…».

Chris
«Πραγματικά ελπίζω ότι θα επιστρέψεις σε δημιουργική φάση και πάλι. Κάτι άλλο που ήθελα να πω, είναι μια ανησυχία που έχω για σένα…το αλκοόλ σου…».
Ρ. : «…το αλκοόλ μου;…».
Ch.: «ξέρεις ότι καταναλώνεις πολύ αλκοόλ…θέλω να σκεφτείς να νικήσεις το αλκοόλ όπως νίκησες την κοκαΐνη…».
Ρ. : «τι; Τίποτα δεν απολαμβάνω όσο ένα ποτήρι κρύας μπίρας…πρέπει να το απαρνηθώ για ένα φλιτζάνι τσάι ας πούμε; Δεν μπορώ να το κάνω αυτό…».
Chr. : «εγώ θέλω να σε δω να συνέρχεσαι, να θριαμβεύεις…».

Ρ. : «ποιος θ’ αγοράσει τα δημιουργήματά μου; Τι θα κερδίσω; Δεν δημιουργώ γιατί διαλύθηκα τόσο πολύ που αποφάσισα να σταματήσω…δημιουργικότητα…τι νομίζεις ότι μπορώ να κάνω; Δεν μπορώ να κάνω τίποτε! Θα μπορούσα να τα κόψω όλα αν κάποιος μου δώσει μερικά γαμημένα χρήματα! Δεν μπορώ να κάνω τίποτε απολύτως χωρίς τη δύναμη του χρήματος! Έχω…ξέρω ‘γω…10 δολάρια στην τσέπη μου…και για μένα αυτό είναι ευτυχία τη στιγμή που άλλοι ξοδεύουν 10 δολάρια κάθε 15 λεπτά! Δεν το πιστεύω, φίλε μου!».

Τι με ώθησε να αναφερθώ σ’ αυτό το θέμα;… Σε κοιτάζω και βλέπω πολλά που αφορούν τη μαμά μου…

Barbara
Ήταν μια εκπληκτική γυναίκα…
Βλέπω το πώς τελικά γονάτισε…βλέπω την προσωπική αποτυχία… (…βλέπουμε πράγματα).

Ryan
Αποφάσισα πως αν ήμουν σιωπηλός, δεν θα υπήρχε τίποτε για να μου κλέψουν, αν ήμουν ένας ηλίθιος του δρόμου…όμως ακόμη παρατηρώ κι απολαμβάνω την ανθρώπινη συμπεριφορά και τη βάζω στη δουλειά μου… «θα μου δώσεις κάτι…; Σ’ ευχαριστώ, φίλε!». «Κύριε θα μου δώσετε κάτι;». «Δώστε μου κάτι, κύριε…ευχαριστώ, κύριε…είστε πολύ ευγενικός».