Το λέω και το ξαναλέω για να το εμπεδώσω και να μη νιώθω ενοχές που αρχίζω να το υιοθετώ στην καθημερινότητα μου.

Πριν λίγα χρόνια έγινα μητέρα και ξαφνικά η ζωή μου γύρισε τούμπα. Βλέπεις είχα μάθει κι εγώ από τη δική μου μητέρα ότι από τη στιγμή που κάνεις οικογένεια αφοσιώνεσαι πλήρως και ολοκληρωτικά εκεί. Είναι λες και η ζωή σου όπως την ήξερες να άλλαξε ριζικά σε μια νύχτα και ενώ πριν οι ανάγκες σου είχαν σημασία και προσπαθούσες να τις ικανοποιήσεις, τώρα μετράνε πιο πολύ οι ανάγκες των υπολοίπων μελών της οικογένειας.

Όμως μητρότητα σημαίνει αυτοθυσία ή απλά αναπαράγω το μοτίβο της δικής μου μητέρας; Το πρότυπα που είχα από τη γιαγιά μου, τη μαμά μου, αλλά και όλες τις γυναίκες της οικογένειας, είναι ότι η γυναίκα όταν γίνεται μητέρα, έχει πρώτα αυτόν τον ρόλο στη ζωή της. Ζει και αναπνέει μόνο για τα παιδιά της καλύπτοντας τις ανάγκες τους και τα θέλω τους.

Έπειτα σειρά έχουν τα θέλω του συζύγου και μόνο αφού είναι όλοι ευχαριστημένοι και καλυμμένοι ίσως βρει χώρο και χρόνο για τα δικά της. Τις περισσότερες φορές όμως δεν υπάρχει αυτός ο πολύτιμος χρόνος, καθώς η ημέρα έχει μόνο 24 ώρες.

Μετά από πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, κατάφερα όμως να έρθω ξανά σε επαφή με εμένα και τις ανάγκες μου, να αναγνωρίσω τα μοτίβα που αναπαράγω και να τα αλλάξω. Το πιο βασικό όμως, είναι ότι κατάφερα να απενοχοποιηθώ.

Στο παρελθόν αν αναγνώριζα κάποιες ανάγκες μου, δεν μπορούσα να τις καλύψω, καθώς τις βίωνα πολύ ενοχικά. Λες και αν έκανα κάτι για εμένα θα άφηνα πίσω τα παιδιά μου και εκείνα θα ένιωθαν απόρριψη. Το παραμικρό που σχετιζόταν μόνο εμένα ακόμα και αν το έκανα θα με έκανε να νιώθω ευχάριστα, παράλληλα προκαλούσε και πολύ πόνο.

Τώρα πια όμως έχω αρχίσει να το πιστεύω και λογικά και συναισθηματικά. Αξίζω κι εγώ στιγμές ξενοιασιάς και οφείλω και στον εαυτό μου και στα παιδιά μου να τις διεκδικώ και να τις έχω στην καθημερινότητα μου. Το οφείλω στον εαυτό μου γιατί πια ξέρω ότι οι “σωστές” προτεραιότητες σε μια οικογένεια είναι Εαυτός, Σύζυγος, Παιδιά και στο τέλος οι Γονείς.

Αν είμαστε εμείς καλά και νιώθουμε πληρότητα, μπορούμε να αφοσιωθούμε διαφορετικά και πιο ποιοτικά στους δικούς μας ανθρώπους. Το οφείλω όμως και στα παιδιά μου, ώστε να τους κληροδοτήσω ένα διαφορετικό μοτίβο, πιο υγιές για να αναπαράγουν και να δώσουν στα δικά τους παιδιά. Το μοτίβο που λέει ότι οι ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας μετράνε και ότι κανένα μέλος δεν “θυσιάζεται” για τα υπόλοιπα. Ήρθε η ώρα για ουσιαστικές αλλαγές.

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού
Ψυχολόγος Υγείας, Συστημική – Οικογενειακή Σύμβουλος

Πηγή: wp.loveletters.gr

Thessaloniki Arts and Culture