Τα όρια στις σχέσεις…. μία έννοια αρκετά παρεξηγημένη και εμποτισμένη με μεγάλη δόση τρόμου!
Γιατί άραγε ακούμε “όρια” και μας πιάνει η ανάγκη να το βάλουμε στα πόδια; Για να την καταλάβουμε καλύτερα ως έννοια, ας φέρουμε στο μυαλό μας τα όρια ανάμεσα σε δύο ή παραπάνω χώρες.
Τα όρια ανάμεσα σε δύο ή τρεις νομούς. Τα όρια ανάμεσα σε δύο σπίτια. Χωρίς αυτά θα μπορούσε να ξεχωρίζει η μία χώρα από την άλλη; Θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί το σπίτι του ενός από το σπίτι του άλλου;
Η κάθε χώρα προστατεύει με τα σύνορα την ταυτότητα της, τους νόμους της, την προσωπικότητα της, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει τις συναλλαγές με τους ανθρώπους μιας κοντινής ή πιο μακρινής χώρας.
Το ίδιο συμβαίνει και με την χρήση των προσωπικών ορίων. Προφυλάσσουμε την προσωπικότητα μας, τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, την ταυτότητα μας και παράλληλα διατηρούμε τις σχέσεις με τους γύρω μας και συναλλασσόμαστε μαζί τους με σεβασμό και κατανόηση.
Η ορθή χρήση των ορίων δεν οδηγεί σε ρήξη σχέσεων και σε απομόνωση. Δεν διώχνουμε τους ανθρώπους από δίπλα μας, αλλά όσο και να φαίνεται περίεργο τους φέρνουμε πιο κοντά μας.
Όταν, για παράδειγμα, ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πότε το θέλουμε, με ποιον τρόπο το επιθυμούμε και το υπερασπιζόμαστε 100% ενεργά…. τότε αυτομάτως αποκτά επίγνωση όλων αυτών και ο τρίτος και αναγνωρίζει το που και πως θα κινηθεί με την σειρά του. Όλη αυτή η διαδικασία έχει μία αρμονία, εφόσον τηρηθεί με σεβασμό και κατανόηση από όλους.
Όταν όλη σου η συμπεριφορά κινείται πάνω σε “ανοιχτά χαρτιά”…. δεν έχεις να φοβηθείς και πολλά πράγματα…. και αν ο άλλος σε απορρίψει, τουλάχιστον ξέρεις, ότι σε απορρίπτει για αυτό που πραγματικά είσαι! Σε καμία περίπτωση η σχέση αυτή δεν θα προχωρούσε πάνω σε παραποιημένα δεδομένα….!
Το να βάζουμε όρια είναι κάτι που μαθαίνεται από την βρεφική και παιδική ηλικία. Πολλοί από εμάς έχουμε φτάσει στην ενηλικίωση και συνειδητοποιούμε, ότι είμαστε ανεκπαίδευτοι από την πατρική μας οικογένεια. Και όμως δεν χάθηκε κανένα τρένο. Μπορούμε σιγά σιγά, έστω και μετά τα 20 και 25, να εκπαιδεύσουμε από την αρχή τον εαυτό μας, όσο δύσκολο και να μας φαίνεται!
Όλα ξεκινούν από το να σκεφτούμε τις αρνητικές συνέπειες που έχει στη ζωή μας το να λέμε συνέχεια “ναι” σε όλους. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ότι το κάνουμε πιθανότατα για να είμαστε αρεστοί, αλλά τελικά πετυχαίνουμε ακριβώς το αντίθετο!
Πως βάζουμε τα όρια στις σχέσεις μας;
– Αρχικά μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Τι πραγματικά θέλουμε και τι όχι, τι μας ενοχλεί, τι μας ευχαριστεί. Και όλα αυτά χωρίς καμία ενοχή και λογοκρισία, γιατί αλλιώς δεν θα είναι η πραγματική απεικόνιση του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά αυτό που θέλουν οι άλλοι από εμάς.
– Το τι θέλουμε και τι όχι το εκφράζουμε ξεκάθαρα στους γύρω μας. Ο λόγος μας γίνεται άμεσος και όχι έμμεσος, χρησιμοποιούμε το “εγώ” και όχι το “εσύ”, έχουμε βλεματική επαφή με τον συνομιλούντα και το υποστηρίζουμε σθεναρά με θάρρος της γνώμης μας.
– Τα όρια δεν μπαίνουν με θυμό και επιθετικότητα. Αυτά στην ουσία είναι “τείχος” και δεν επιτρέπουν την επικοινωνία και την συναλλαγή. Για αυτό τον λόγο, κάθε φορά που μας ενοχλεί κάτι, το συζητάμε αυτομάτως για να το επιλύσουμε και δεν μαζεύουμε μέσα μας εντάσεις, που κάποια στιγμή ενδέχεται να ξεσπάσουν με καυγάδες και συγκρούσεις χωρίς νόημα.
– Για να καταφέρεις να οριοθετήσεις τους ανθρώπους γύρω σου, πρέπει να μάθεις να σέβεσαι και την οριοθέτηση των άλλων απέναντι σου. Όταν υπάρχουν αντικρουόμενα όρια, καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσεις το εργαλείο της διαπραγμάτευσης με όρους αμοιβαίας υποχώρησης.
– Τα όρια δεν τα βάζουμε μία φορά και τέλος. Συνεχώς χρειάζονται ανατροφοδότηση και υπενθύμιση. Όταν ο άλλος καταφέρει να ξεπεράσει τα “όρια” μας, αυτό σημαίνει ότι κάπως, κάπου εμείς τα αφήσαμε χαλαρά και αφύλακτα.
Γράφει η Μαρία Αθανασιάδου, Ψυχολόγος
Πηγή: psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Thessaloniki Arts and Culture
