Σύμφωνα με το κείμενο του Μ. Κούντερα: <<… η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της μνήμης ενώ η ταχύτητα είναι ο ρυθμός της λήθης…>>.

Σκεφτείτε το: Τρέχουμε, βιαζόμαστε, δεν στεκόμαστε ούτε λεπτό, σπρώχνουμε να πάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας παρακάτω… και τι καταλαβαίνουμε; Στο τέλος διαμαρτυρόμαστε για το πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος! “Πότε πέρασε κιόλας…;”

Όταν ζούμε μια περίοδο μας φαίνετε “αιώνας” κι όταν έχει περάσει αναρωτιώμαστε “πότε πέρασε”;

Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πως δημιουργούνται αυτά τα βιώματα;

Είναι που δεν στεκόμαστε στα πράγματα, γι’αυτό! Δεν αφήνουμε την κάθε στιγμη, το κάθε γεγονός να αλληλεπιδράσει μαζί μας… Βιαζόμαστε να πάμε παρακάτω, στο κάθε τι επόμενο: Επόμενη ώρα, επόμενη μέρα, επομένο project, επόμενη δουλεια, σχέση, αυτοκίνητο…

Δεν προλαβαίνουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, δεν προλαβαίνουμε να δεθούμε με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, τρέχουμε από το(ν) ένα(ν) στο(ν) άλλο(ν): δεν κοιτάμε, δεν ακούμε, δεν καταλαβαίνουμε…

Και ύστερα αναρωτιώμαστε: Γιατί είμαστε μόνοι; Γιατί η ζωή μας μοιάζει κενή, χωρίς νόημα; Γιατί οι μέρες μας μοιάζουν τόσο άδειες; Γιατί βαριόμαστε;

ΥΓ: Την επόμενη φορά που θα νοιώσετε αυτό το αίσθημα της κενότητας, δοκιμάστε να πάρετε ένα βιβλίο, μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, καθίστε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα (σπίτι σας ή σε ενα cafe, με θέα τη θάλασσα γιατί όχι;) παραγγειλτε ότι τραβάει η ψυχή σας και απολαυστε την στιγμή (σας). Έστω κι αν είναι για λίγο, έστω για μία και μόνο ώρα…

Μετά αναλογιστείτε αυτήν την ώρα που πέρασε.

Είχε κάποιο νόημα για εσάς; Βαρεθήκατε;

Αν όχι, αν περάσατε καλά, ξανακάντε το με την πρώτη ευκαιρία.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος, xidaras.gr
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι πτυχιούχος Ψυχολογίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής & του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων.

Thessaloniki Arts and Culture