Τα παιδιά είναι σπουδαίοι αρχαιολόγοι που αποκαλύπτουν τα μυστικά της οικογένειας. Ακούνε και φέρνουν στο φως με μια εκπληκτική επιμονή, με απίστευτη αφοσίωση και πολλή αγάπη τις κρυφές πληγές, όλα όσα δεν έχουν ειπωθεί ή δε γίνεται να ειπωθούν και κυκλοφορούν ανάμεσα στις ιστορίες των προγόνων τους.

Μια φορά κι έναν καιρό στην αυλή ενός σχολείου αυτής της χώρας, ήταν τρία παιδιά που περνούσαν την ώρα τους “κάνοντας τον κλόουν”.
Όπως έλεγε κι ο δάσκαλος στους γονείς:
– Μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν!

Δεν ξέρω αν με γνωρίζετε, όσοι με διαβάζετε ή με ακούτε αλλά μέσα σε κάθε παιδί που κάνει τον κλόουν, κρύβονται δύο παιδιά:
– ένα λυπημένο παιδί
– κι ένα χαρούμενο παιδί ή φαινομενικά χαρούμενο παιδί το οποίο χρησιμεύει για να κρύβει το λυπημένο παιδί.

Θα με ρωτήσετε, μιας και η περιέργειά σας είναι ακόρεστη, από πού προέρχεται αυτή η λύπη που έχει το λυπημένο παιδί και κρύβεται πίσω από το παιδί που κάνει τον κλόουν: Που κάνει βλακείες για να γελάνε οι άλλοι; Γιατί θα το’χετε προσέξει, το παιδί κλόουν κατά βάθος δεν γελάει, κάνει τους άλλους να γελάνε, αυτό μάλιστα.
Κάνει επίσης το δάσκαλό του ή τη δασκάλα του να γελάει αλλά όχι πάντα!

Σύμφωνοι, ένα παιδί κλόουν,
λέει αστεία πράγματα
ξέρει να μιμείται
ξέρει να παίζει με τις λέξεις
ξέρει να κάνει τη γάτα
ή να παριστάνει έναν ελέφαντα που κοιμάται
ή το διευθυντή που έρχεται για να υπενθυμίσει με βαριά και λυπημένη φωνή ότι “αφού κάνετε τα κακά σας πρέπει να τραβάτε το καζανάκι…” ή “τι νόημα έχει να θερμαίνεται μία τάξη εάν τα παράθυρά της μένουν ανοικτά…”.

Αλλά ας μη φύγουμε από το θέμα μας. Με ρωτήσατε από πού προέρχεται αυτή η λύπη που έχει το θλιμμένο παιδί που κάνει τον κλόουν. Κατ’ αρχάς, πρέπει να σας πω ότι έρχεται από πολύ μακριά. Στην πραγματικότητα από τα βάθη της παιδικής του ηλικίας.

Για τον Παύλο, για παράδειγμα, που κάνει συνέχεια τον κλόουν κοροϊδεύοντας πώς φέρονται οι άλλοι, μιμούμενος όσα και ό,τι μπορεί να μιμηθεί.
Αυτό το παιδί-κλόουν πώς να ξέρει ότι ο πατέρας του ήταν ένα παιδί λυπημένο, σιωπηλό, έτοιμο πάντα να κλάψει, κλεισμένο στον εαυτό του… ακόμα κι αν σήμερα ο πατέρας του είναι ικανός να “σπάσει τα μούτρα” του οποιουδήποτε! Ε;

Κι ο Γιώργος, ένα άλλο παιδί-κλόουν πώς να ξέρει ότι η μητέρα του έζησε για πολύ καιρό σε μεγάλη θλίψη για την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να μιλήσει; Και την οποία ο Γιώργος αντιλήφθηκε… ακριβώς κάνοντας τον κλόουν.

Κι όσο για τον τρίτο της παρέας, πώς κατάλαβε ότι δεν είχε το δικαίωμα να είναι λυπημένος, και ότι έπρεπε να συμπεριφέρεται πάντα σαν να πήγαιναν όλα καλά; Και τελικά αν τολμούσε να είναι λυπημένος ποιος θα υπέφερε απ’ αυτό; Το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι κανένα από τα τρία αυτά παιδιά-κλόουν δεν είχε ποτέ τη μαρτυρία ούτε του ενός ούτε του άλλου γονιού… κανενός. Ωστόσο, καθένα με τον τρόπο του είχε ακούσει και επιχειρούσε να πει το ανείπωτο.
Εκεί όπου οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς δε βλέπουν παρά ένα παλιόπαιδο που κάνει τον καραγκιόζη, υπάρχει πάντα ένα παιδί παρεξηγημένο, ένα παιδί με προσωπείο που επιχειρεί να αποκαλύψει τη δυνατότητα μιας άλλης πραγματικότητας…

Απόσπασμα από το βιβλίο της Jacques Salome: “Μύθοι που θεραπεύουν μύθοι που εκπαιδεύουν”, εκδόσεις Μετά.

Πηγή: therapeutikoergastiri.wordpress.com

Thessaloniki Arts and Culture