Μια ανάρτηση αφιερωμένη στους γονείς της νέας εποχής.
Σ’ αυτούς που ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί προσπαθώντας να διαχειριστούν, με υγιή και δημιουργικό τρόπο, το θυμό και το φόβο τους, για να μη φορτώσουν στα παιδιά τα δικά τους λάθη και απωθημένα συναισθήματα:
Μια μέρα, αγανακτισμένη, ξεσπώ, ταρακουνάω την κόρη μου και της φωνάζω. Εκείνη κλαίει, μετά θυμώνει: «Δεν έχεις το δικαίωμα, μαμά!» Σοκαρίστηκα αμέσως. Είχε δίκιο, δεν είχα το δικαίωμα να την ταρακουνάω έτσι, να την τρομάζω. ΄Ημουν βέβαια εκνευρισμένη, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να την πληγώσω. (Γιατί είναι μεγάλο ψυχικό τραύμα να νιώθεις φόβο μπροστά στη μητέρα σου.)
Ακουσα την κόρη μου. Ο θυμός μου διαλύθηκε, ζήτησα συγγνώμη και την πήρα στην αγκαλιά μου για να την καθησυχάσω.
Μια άλλη μέρα, δεν ξέρω για ποιο λόγο, της είπα απότομα: «Πόσο κουραστική είσαι!» Με κοίταξε και αποκρίθηκε: «Δεν έχεις το δικαίωμα να μου το λες αυτό, μαμά».
«Αυτό είναι αλήθεια χρυσό μου, έχεις δίκιο». Κάθησα δίπλα της και συνέχισα: «Δεν έχω δικαίωμα να σου λέω λέξεις – πετραδάκια (σσ: τα γλυκόλογα είναι γλυκά και θωπευτικά, οι λέξεις πετραδάκια είναι σκληρές και πονούν). Σου το είπα γιατί ήμουν έξω φρενών. ΄Ομως δεν φταις εσύ για την αγανάκτησή μου.
Κανονικά θα έπρεπε να πω: Είμαι αγανακτισμένη και όχι να ξεσπάσω σε σένα. ΄Οταν σου λέω ότι είσαι κουραστική, σε πληγώνω κι αυτό δεν πρόκειται να ικανοποιήσει την ανάγκη μου για ηρεμία. Συγχώρεσέ με».
Κανείς δεν είναι τέλειος, κι έχουμε τόσο συνηθίσει να προβάλλουμε στον άλλο τις προσωπικές μας δυσκολίες, που είναι ψευδαίσθηση πως αυτό δεν θα μας ξανασυμβεί. Είναι όμως βασικό να έχει το παιδί την άδεια να νιώσει και να πει ότι αυτό είναι άδικο. Ο δίκαιος θυμός του μάς προσγειώνει στην πραγματικότητα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει μέσα μας και να ζητήσουμε συγγνώμη.
Αντίθετα, αν το παιδί δεν μπορεί ή δεν τολμά να απαντήσει όταν ένας ενήλικας (ή ένα άλλο παιδί) το μειώνει, το πληγώνει, το ταπεινώνει, το γελοιοποιεί, αν δεν θυμώνει, τότε παραμένει μειωμένο, ταπεινωμένο ή γελοιοποιημένο και μπορεί να κουβαλά αυτό το τραύμα για καιρό.
Αν ο σεβασμός του παιδιού δεσπόζει στη σχέση, οι προσβολές που λέγονται σε μια στιγμή αγανάκτησης δεν θα το τραυματίσουν αυτομάτως. Αλλά μια μόνο αδέξια λέξη που λέγεται σε μια ευαίσθητη περίοδο, μπορεί να μείνει χαραγμένη για χρόνια. Καλύτερα να μην το ρισκάρετε λοιπόν!
Εξάλλου, το να έχει ο γονιός επαφή με τα συναισθήματά του αντί να τα ρίχνει στο παιδί, του δίνει τη δυνατότητα να παραμείνει συγκεντρωμένος στο άτομό του, να έχει συνείδηση του εαυτού του. Παραδόξως, όταν αποδίδει κανείς τα λάθη στο παιδί, γρήγορα εξαντλείται!
Της Isabelle Filliozat, Au coeur des emotions de l’ enfant (Jean-Claude Lattes, 1999). Στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, σε μετάφραση Β. Κοκκίνου, από τις εκδόσεις Ενάλιος.
Πηγή: newagemama.com
Thessaloniki Arts and Culture
