«H θλίψη που δεν εκφράστηκε με δάκρυα αναγκάζει τα υπόλοιπα όργανα του σώματός μας να θρηνούν»- Henry Mandslay

Για να συμπαρασταθείτε στη θλίψη, απλώς αφήστε χώρο στα δάκρυα. Ενθαρρύνετέ τα με απλά λόγια: «Είναι σκληρό…», «είσαι στ΄αλήθεια πολύ στεναχωρημένος που…», «είναι λυπηρό να σκέφτεσαι ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ πια κάποιον…».

Σε γενικές γραμμές, όταν κάποιος κλαίει, μην τον αγγίζετε, εκτός αν η οικειοτητά σας είναι τόση ώστε η επαφή σας να μη σταματήσει τα δάκρυά του.

Μπορείτε λοιπόν να πάρετε το παιδί σας αγκαλιά. Στήθος με στήθος. Ενώ εσείς αναπνέετε ήρεμα και βαθιά, νιώστε την ανάσα του και δεχτείτε το παιδί μέσα στην καρδιά σας. Ενθαρρύνετέ το να ξαλαφρώσει κλαίγοντας: «Κλάψε αγάπη μου, κλάψε όσο έχεις ανάγκη να κλάψεις!»

Τα δάκρυα βοηθούν και στην αποδοχή της ήττας. Ας αποφύγουμε να πούμε στο τέλος ενός παιχνιδιού αν η κόρη μας δεν έχει κερδίσει: «Μην κλαις πια, την επόμενη φορά θα είναι η σειρά σου». Καλύτερα να πούμε: «Σε καταλαβαίνω γλυκιά μου, είναι σκληρό να χάνεις».

Σας φαίνεται παρατραβηγμένο; Δοκιμάστε το. Τα δάκρυα είναι εδώ έτσι κι αλλιώς και θα παρατηρήσετε πως διαρκούν πολύ περισσότερο όταν δεν τα σέβεστε.

Isabelle Filliozat, Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, αφουγκραστείτε την ευφυία των συναισθημάτων του παιδιού σας, μετάφραση της Βασιλικής Κοκκίνου από τα γαλλικά, εκδόσεις Ενάλιος

Πηγή: newagemama.com

Thessaloniki Arts and Culture