Κι έρχεται μια στιγμή που ό,τι τους έλεγες δεν είναι πια αρκετό.

Ζητούν περισσότερα, αντιλαμβάνονται περισσότερα. Συνδυάζουν γεγονότα, καταστάσεις, εμπειρίες, συζητήσεις των μεγάλων. Ερμηνεύουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο.

Υποψιάζονται πια πως η αθωότητα δεν είναι ο μοναδικός δρόμος, πως οι δράκοι κατοικούν κι αλλού, κι όχι μόνο στις σπηλιές των παραμυθοχώρας. Πως η σκληρότητα, που τους έκανε εντύπωση σε κάποιες ιστορίες, υπάρχει πραγματικά  εκεί έξω.

Πώς να μιλήσεις στα παιδιά που μεγαλώνουν; Ποια αλήθεια να τους μεταφέρεις και πώς; Πώς να ξεδιαλύνεις τις δικές σου προσωπικές αντιφάσεις και ν΄ανοίξεις το δρόμο για μια διαυγή, υποστηρικτική προσέγγιση της ζωής, όταν όλα μοιάζουν τόσο αβέβαια και ρευστά;

Δεν έχω ακόμα αρκετές απαντήσεις. Νιώθω όμως πως είναι απολύτως αναγκαίο να βρω. Προσωρινά στέκομαι στο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, που με τόσο λίγες λέξεις λέει τόσο πολλά.

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Περσεφόνης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο, λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του μαθαίνω τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Πηγή: newagemama.com

Thessaloniki Arts and Culture