Arrivals and Departures, ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό, Μόσχα-Μογγολία-Πεκίνο, άνθρωποι, κτίρια, σχέσεις, ζωή.

Δείτε στο τέλος του άρθρου βίντεο και έκθεση εικόνων.

Βιογραφικό

Ο Jacob Aue Sobol γεννήθηκε στη Δανία το 1976. Αφού σπούδασε στη Fatamorgana, τη σχολή φωτογραφίας της Κοπεγχάγης, πήγε και έζησε για αρκετά χρόνια στη Γροιλανδία, μετά στη Γουατεμάλα και το Τόκυο, παραμονεύοντας πάντα για ένα ασπρόμαυρο που είναι ταυτόχρονα εκρηκτικό και εκφραστικό. Εξέδωσε πολλά βιβλία, κέρδισε πολλές διακρίσεις κα βραβεία και το 2007 μπήκε στο πρακτορείο Magnum. Σήμερα έχει εγκατασταθεί πάλι στη Δανία και έχει ξεκινήσει ένα νέο θέμα στην πόλη που γεννήθηκε, με τίτλο Home.

“Αφού έζησα σχεδόν 10 χρόνια στο εξωτερικό ένοιωσα ότι είχε έρθει η στιγμή για εμένα να ξαναβρώ την πατρίδα μου, τη Δανία. Δεν είχα ποτέ πραγματικά φωτογραφίσει εδώ, σε κάθε περίπτωση αφού ξεκίνησα την καριέρα μου , όταν ήμουν φοιτητής στη σχολή φωτογραφίας στην Κοπεγχάγη.

Αφότου ξεκίνησα να αναρωτιέμαι πάνω στον τρόπο να καταλάβει κανείς με εικόνες την αληθινή μου πατρίδα, έπεσα πάνω σε δύο φωτογραφίες που με ενέπνευσαν πραγματικά. Η πρώτη, μια λήψη που είχε γίνει πριν αρκετά χρόνια, όπου έβλεπες τον δίδυμο αδελφό μου να βάζει το χέρι του στο μέτωπο της γιαγιά μας, την ώρα που αυτή ζούσε τις τελευταίες της στιγμές. Η άλλη έδειχνε την αδελφή μιας παλιάς μου κοπέλας να ετοιμάζεται να ξαπλώσει.

«Πατρίδα»

Ο προεξέχοντας υπαρξισμός αυτών των δύο φωτογραφιών ήταν το σημείο αναχώρησης αυτής της νέας μου σειράς την οποία έχω ονομάσει Πατρίδα (Home αγγλικά, Chez-moi γαλλικά). Αυτό το project στηρίζεται πάνω από όλα στις αναμνήσεις. Αφορά τις ρίζες μου, το μέρος από όπου προέρχομαι και όπου συνεχίζω να ζω. Αν θέλω να με γνωρίσω καλύτερα, ξέρω ότι εκεί είναι που πρέπει να ψάξω. Είναι το μέρος που μεγάλωσα, είναι η πόλη που διαμόρφωσε την προσωπικότητά μου.

Όταν ζούσα στο εξωτερικό- είτε αυτό είναι η Γροιλανδία, είτε η Γουατεμάλα, είτε το Τόκυο- είχα πάντα αυτή την φιλοδοξία να γίνω ένα κομμάτι αυτής της χώρας (που ζούσα). Πάντα προσπαθούσα να αναμιχθώ, δεσμευόμενος ολοκληρωτικά αναφορικά με τους ανθρώπους και αυτούς τους ξένους τόπους.

Αλλά, με ένα συγκεκριμένο τρόπο, είχα πάντα την αίσθηση ότι ήμουν αποκομμένος, πως δεν ήμουν παρά ένας επισκέπτης. Αναρωτήθηκα λοιπόν πως θα εξελισσόταν η ματιά μου αν προσπαθούσα να πλησιάσω και να συνδεθώ με τους ανθρώπους της πατρίδας μου. Τι θα συνέβαινε αν πειραματιζόμουν με τη φωτογραφία μου στην κοινωνία στην οποία μεγάλωσα, στους ανθρώπους που μιλάω την ίδια γλώσσα, ή την ίδια εμφάνιση ? Πως αυτή η επανανακάλυψη της δικής μου κουλτούρας μπορεί να εκφραστεί μέσα από τις δικές μου εικόνες ? Σε αυτή την καινούργια δουλειά, το οικείο περιβάλλον με σπρώχνει να ψάξω καινούργιους τρόπους να κατανοήσω τον τρόπο μου να φωτογραφίζω, να αφηγούμαι μια ιστορία.

Φωτογραφίζοντας την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τις γνωριμίες μου, ή ορισμένα άτομα που συνάντησα τυχαία, προσπαθώ να καταλάβω αυτό που αυτό το μέρος που ονομάζω «σπίτι μου» σημαίνει για εμένα και για τους ανθρώπους που με περιστοιχίζουν. Ψάχνω να εμπλέξω το θεατή σε αυτά τα προσωπικά σύμπαντα. Θέλω να παρατηρήσω τα αισθήματα και τις ανθρώπινες σχέσεις εκεί που αυτές γίνονται όλο και πιο προσωπικές. Θέλω να βάλω αυτούς που βλέπουν τις εικόνες πρόσωπο με πρόσωπο με τους όμοιούς τους, μέσα σε ότι πιο ανθρώπινο έχουν.

Επιπλέον των ανθρώπων, φωτογραφίζω επίσης τα σπίτια, τα τοπία, τα ζώα, προκειμένου να δώσω σε αυτή τη σειρά ένα ρυθμό πιο ρευστό, όπως ένα ποίημα οπτικών αναμνήσεων, σκέψεων, σχέσεων. Ξεκίνησα αυτή τη σειρά το 2010, τη συνεχίζω και φέτος και σκέφτομαι να την ακολουθήσω έως και τον επόμενο χειμώνα. Προσωπικά, δεν τα καταφέρνω να φωτογραφίσω το καλοκαίρι. Δεν ξέρω γιατί ….

Κατά τη διάρκεια αυτής εποχής δε ρίχνω ούτε μια ματιά στη φωτογραφική μου μηχανή. Όλος ο κόσμος είναι έξω στους δρόμους της Κοπεγχάγης. Το φθινόπωρο έρχεται και μετά ο χειμώνας. Το σκοτάδι εισβάλλει στην πόλη, ο κόσμος εξαφανίζεται μέσα στα σπίτια του, τα διαμερίσματά του. Οι δρόμοι αδειάζουν. Ξεκινάω ξανά να φωτογραφίζω. Κάθε χρονιά το ίδιο σενάριο. Το χιόνι, το κρύο, το σκοτάδι, όλα αυτά με καθησυχάζουν. Εχω λοιπόν ανάγκη την εγγύτητα, την ιδιωτικότητα.”

(Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, έφερε τον Sobol, για ένα καταπληκτικό σεμινάριο στον Λαύκο Πηλίου. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ )