Στο Θέατρο Αυλαία, από την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου έως και την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013, στις 21:00, είσοδος 18€.

Η ομάδα Επτάρχεια παρουσιάζει το Mistero Buffo (1969) ακριβώς με τον τρόπο που επιθυμεί και ο ίδιος ο συγγραφέας του, χωρίς σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς.

Συντελεστές:
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Παίζουν: Αννα Καλαϊτζίδου, Αννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Θάνος Τοκάκης, Γιώργος Χρυσοστόμου.

Συμπαραγωγή της ομάδας Επτάρχεια με τη Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου.

Από το θρησκευτικό δράμα στο Mistero Buffo του Ντάριο Φο
Στα τέλη της δεκαετίας του 60 ο Ντάριο Φο, γνωστός κωμικός ηθοποιός και συγγραφέας στην Ιταλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, παρουσίασε στο ευρύ κοινό της χώρας του ένα δείγμα θεατρικής δουλειάς που κατάφερνε να συνδυάσει με έναν μοναδικό τρόπο τη θεατρική παράδοση με το σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, το ριζοσπαστικό πνεύμα της εποχής του με τις ρίζες του θεάτρου. Τα κείμενα του εγχειρήματος αυτού που είχε τον τίτλο Mistero Buffo του χάρισαν αρκετά χρόνια αργότερα το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Τι είναι λοιπόν το Mistero Buffo; Ο τίτλος στα ιταλικά σημαίνει «Κωμικό Μυστήριο» και λέγοντας μυστήριο εννοείται το ιερό δρώμενο, το θρησκευτικό ιερό δράμα του καθολικού κυρίως μεσαίωνα. Ο Φο συνέλεξε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και χαρακτηριστικές κωμικές σκηνές που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των εν λόγω ιερών δραμάτων και τις ξανάγραψε μετουσιώνοντας τις μπουφόνικες αυτές στιγμές σε αριστουργήματα προφορικού λόγου και σατιρικής ποίησης που εκμηδενίζουν χρονικές και ιδεολογικές αποστάσεις.

Τα «Μυστήρια» του μεσαίωνα παρουσίαζαν σκηνές από τα Πάθη ή σκηνές από μαρτύρια Αγίων ή και σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη, άλλοτε μπροστά σε καθεδρικούς, άλλοτε σε παραπήγματα που στήνονταν σε κυκλική ή ημικυκλική διάταξη τις ημέρες των θρησκευτικών γιορτών και πανηγύρεων σε πλατείες μεγάλων μεσαιωνικών πόλεων ή τέλος με τη μορφή λιτανείας πάνω σε κάρα, όπου μια αλληλουχία σκηνών δημιουργούσε έναν αφηγηματικό κύκλο και ενδυνάμωνε την πίστη του λαϊκού κοινού, το οποίο ήταν κατά βάση αγράμματο και δεν μπορούσε να έχει άμεση πρόσβαση στις γραφές. Η θεατρική γλώσσα λοιπόν ψυχαγωγούσε και ταυτόχρονα δίδασκε.

Στη σειρά αυτών των σκηνών υπήρχαν και μερικές κωμικές παρεμβολές για να αποφορτίσουν τη δραματική ένταση που είχε προκληθεί και οι οποίες λειτουργούσαν αντιστικτικά προκαλώντας εν τέλει ακόμη μεγαλύτερη συγκίνηση. Τις κωμικές αυτές σκηνές τις αναλάμβαναν οι πολύ αγαπητοί στο λαϊκό κοινό γελωτοποιοί που ήταν κατά κάποιο τρόπο και οι μόνοι «επαγγελματίες» του όλου εγχειρήματος μια και τους υπόλοιπους ρόλους τους ενσάρκωναν είτε ερασιτέχνες από το ποίμνιο της εκκλησίας ή ακόμα και ιερείς ή μοναχοί.

Αναπάντεχα κωμικές σκηνές ξεπηδούσαν λοιπόν στη διάρκεια της σεπτής αναπαράστασης στις οποίες οι κωμικοί ηθοποιοί ενσάρκωναν κοινούς θνητούς στους οποίους είτε το Θείο Δράμα τους αποκάλυπτε την Αλήθεια βγάζοντας από το σκοτάδι τους, είτε η παρουσία τους υπογράμμιζε την ατέλεια της ανθρώπινης φύσης συγκρίνοντας την με την αγιότητα του Ιησού ή των Αγίων. Το σίγουρο είναι πως έδιναν την ευκαιρία σε μια παρηγορητική αχτίδα πνευματώδους φωτός να διαπεράσει τα δογματικά νέφη του μεσαιωνικού σκοταδισμού.

Οι γελωτοποιοί με όπλο την υποτιθέμενη τρέλα τους και την παιδικότητα τους επιβεβαίωναν τη γνωστή παροιμία «από παιδί και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα της σκληρής ζωής της εποχής τους. Φυσικά συχνά διώχτηκαν για την τόλμη τους αλλά κανείς δεν κατάφερε να τους εξαφανίσει και η παράδοσή τους συνεχίστηκε και μεταλλάχθηκε πάμπολλες φορές έως τον Ντάριο Φο που συχνά χαρακτηρίστηκε ως «σύγχρονος γελωτοποιός».

Το φαινόμενο της πνευματώδους πνευματικότητας των μεσαιωνικών σατιρικών/ ιερών σκηνών έπρεπε να περιμένει την ιδιοφυή γραφή του Ιταλού Νομπελίστα για να ξαναδεί το φως στις θεατρικές σκηνές του Δυτικού και όχι μόνο κόσμου. Οι ήρωες των σκηνών του Φο είναι οι απλοί άνθρωποι που ζουν πλάι στο θαύμα, είναι οι θεατές του Θείου Δράματος και παραμένουν ταλαίπωρα πλάσματα που αγωνίζονται να κατανοήσουν τα όρια της ανθρώπινης τραγικωμικής υπόστασής τους η οποία συγκρινόμενη με την ιδανική εκείνη φύση του Θεανθρώπου καταδεικνύεται σπαρακτικά ευάλωτη έτσι που τελικά δεν ξέρεις αν τα δάκρυα που σου προκαλούν αυτά τα «ανθρωπάκια» είναι δάκρυα γέλιου ή συγκίνησης που προκαλείται καθώς αναγνωρίζεις οικείες αδυναμίες.

Βλέπουμε έτσι τα πλήθη να συρρέουν για να παρακολουθήσουν την ανάσταση του Λαζάρου ενώ μικροπωλητές εκμεταλλεύονται την κοσμοσυρροή για να πουλήσουν το εμπόρευμα τους, ζητιάνους να τρέμουν μην περάσει από δίπλα τους η πομπή της Σταύρωσης γιατί έτσι και ο Ιησούς τους λυτρώσει θαυματουργά από τις αναπηρίες τους θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την καθ’ όλα βολική ζητιανιά και να εργαστούν, το πώς αφηγείται ένας μεθύστακας καλεσμένος στον Εν Κανά Γάμο το θαύμα ή πως ένας τρελός-ανθρωπάκι που παίζει χαρτιά σε ένα δωμάτιο που γειτνιάζει με εκείνο στο οποίο λαμβάνει χώρα ο Μυστικός Δείπνος προσπαθεί να γλιτώσει από τον Θάνατο, για να καταλάβει αργότερα ότι ο Θάνατος δεν έχει έρθει για να πάρει αυτόν αλλά τον Ιησού.

Η αλληγορία και η ποίηση μπλέκονται με τρόπο ανάλαφρο και στοχαστικό, κωμικό και ευσεβή ταυτοχρόνως. Ο στόχος όμως των σκηνών εκτός από το να καταδείξει την ανθρώπινη αδυναμία είναι να στηλιτεύσει την κατάχρηση εξουσίας, τον δογματισμό, τον παραλογισμό και τη βία που σταυρώνει μαζί Θεάνθρωπο και ανθρώπους. Η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο σε απόλυτη αντίθεση με τη ματαιοδοξία, την απληστία και την αρχομανία. Οι φωτισμένοι είτε της καθολικής εκκλησίας, είτε του λαού και των γελωτοποιών, αναγνώριζαν φαίνεται την αναγκαιότητα της σάτιρας ως αρωγό πνευματικής κάθαρσης.

Στις ανατρεπτικές δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 ο Ντάριο Φο έκανε τη σάτιρά του όπλο πολιτικής συνειδητοποίησης μέσω της θεατρικής πράξης και της ποίησης. Η λαϊκότητα του θεάματος που ευαγγελίζεται μακράν απέχει από το λαϊκισμό που συχνά συγχέεται με τη σάτιρα.

Ένα χαρακτηριστικό συμβάν: Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα η Ιταλική Κρατική τηλεόραση αποφάσισε να μαγνητοσκοπήσει το Mistero Buffo ερμηνευμένο από τον ίδιο τον Φο. Η Παπική εκκλησία αντέδρασε έντονα και ζήτησε να απαγορευτεί η προβολή. Ο Φο ζήτησε να μην καταδικάσουν το έργο του πριν το δουν. Έτσι ζήτησε από μια επιτροπή καρδιναλίων να παρακολουθήσει τις μαγνητοσκοπημένες σκηνές. Οι καρδινάλιοι δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τα γέλια τους και η προβολή των επεισοδίων έγινε κανονικά.

Ο Ντάριο Φο παρουσιάζει στην Ιταλία (αλλά και ανά τον κόσμο) ο ίδιος ακόμη και σήμερα το έργο του αυτό με τον ιδιότυπο γεμάτο αυτοσχεδιασμούς τρόπο του. Οι σκηνές που έχει γράψει είναι πάνω από όσες μπορούν να συμπεριληφθούν σε μια θεατρική βραδιά. Συνοδεύονται πάντα από έναν πρόλογο όπου ο θεατής εισάγεται στην υπόθεση και σε κάποια ιστορικά χαρακτηριστικά και πληροφορίες σημαντικές για την παρακολούθηση των σκηνών και τις πιο πολλές φορές ένας ηθοποιός παίζει όλους τους ρόλους που εμφανίζονται σε κάθε σκηνή. Δεν υπάρχουν σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί παρά μόνο η τέχνη του ηθοποιού στον ταπεινό θρίαμβό της.

Το έργο έχει παρουσιαστεί σε όλον τον κόσμο με μεγάλη επιτυχία. Στη δική μας παράσταση οι σκηνές που θα παρουσιάζονται δεν θα είναι οι ίδιες κάθε βράδυ καθιστώντας την κάθε βραδιά μοναδική. Ο τρόπος παρουσίασης τους περιλαμβάνει και τους δύο τρόπους δηλαδή άλλοτε οι πολλαπλοί ρόλοι της κάθε σκηνής παίζονται από έναν ηθοποιό σε ένα είδος ρεσιτάλ υποκριτικής τέχνης, ενώ άλλες έχουν τον κλασσικότερο τρόπο παρουσίασης όπου περισσότεροι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους ρόλους.

Ντάριο Φο
Ο Ντάριο Φο γεννήθηκε το 1926 στο Σαν Τζιάνκο, κοντά στο Βαρέζε της Ιταλίας. Είναι θεατρικός συγγραφέας –έχει γράψει πάνω από 70 έργα, σκηνοθέτης, ηθοποιός και σκηνογράφος.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια του και εκείνος πήραν μέρος στον αντιφασιστικό αγώνα. Μετά τον πόλεμο συνέχισε σπουδές στην αρχιτεκτονική, την οποία όμως εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με το θέατρο. Το 1951 γνώρισε τη Φράνκα Ράμε, μετέπειτα σύζυγό του.

Τον ίδιο χρόνο άρχισε να παρουσιάζει τη ραδιοφωνική εκπομπή «Κοκορίκο» στο ραδιόφωνο της RAI. Σύντομα η εκπομπή του λογοκρίνεται και σταματάει. Ο Φο συνεχίζει, όμως, να γράφει σατιρικά έργα, αν και απαγορεύονται από κυβέρνηση και εκκλησία. Η λογοκρισία που του ασκείται δεν επηρεάζει τα έργα του που έχουν ήδη αποκτήσει την αγάπη του κοινού. Η φυλακή, το ξύλο, οι απειλές για δολοφονία δεν μπορούν να λυγίσουν την επιθυμία του να καταδείξει όλα τα κακώς κείμενα της σύγχρονης του κοινωνίας.

Από το 1955 δουλεύει μαζί με τη σύζυγό του σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη κυρίως ως σεναριογράφος, αλλά και ως ηθοποιός, με διάσημους ιταλούς σκηνοθέτες της εποχής (Ντίνο ντε Λαουρέντις, Κάρλο Λιτσάνι κ.α.)

Το 1959 ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο–Φράνκα Ράμε στο Μιλάνο. Το 1960 γίνονται γνωστοί σε όλη την Ιταλία με την παράσταση Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο Οντεόν του Μιλάνο και αρχίζει μια φρενήρης πορεία προς την απόλυτη επιτυχία με τα έργα του να παρουσιάζονται σταδιακά σε όλη την Ευρώπη.

Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή «Καντσονίσιμα» στο RAI. Το πρόγραμμα γίνεται σύντομα πολύ δημοφιλές, αλλά λογοκρίνεται από το RAI. Απαγορεύεται, μάλιστα, η εμφάνισή του στο RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Η ομάδα συνεχίζει να παίζει κανονικά στο Οντεόν. Ακολουθούν τα έργα Χριστόφορος Κολόμβος (1962) και La Signora e da buttare (1967) που προκαλούν πολιτικά σκάνδαλα σε διάφορα μέρη του πλανήτη.

Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν τη θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena). Το 1969 ο Φο παρουσιάζει για πρώτη φορά το Mistero Buffo, που επηρέασε πολλούς νέους συγγραφείς και ηθοποιούς. Το 1970 το ζευγάρι δημιουργεί την τρίτη του θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.

Ο Φο συνεχίζει τη συγγραφή έργων που αφορούν στα σύγχρονα προβλήματα: Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970), Φενταγίν (1971), Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (1973), Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! (1974), Fanfani rapito (1975). Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Το 1975 ο Ντάριο Φο είναι υποψήφιος για πρώτη φορά για βραβείο Νόμπελ. Το 1976 ο Φο κάνει καινούριο πρόγραμμα στο RAI με τίτλο το Θέατρο του Ντάριο. Το 1977 παρουσιάζεται στην τηλεόραση η δεύτερη έκδοση του Mistero Buffo και την επόμενη χρονιά η τρίτη. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Το 1981 το America Repertory Theater προσκαλεί τον Ντάριο Φο στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη, αλλά το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρνείται αρχικά να του παραχωρήσει βίζα, κάτι τελικά που θα κάνει το 1984, και μόνο για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Δε σταματά ποτέ να μάχεται και να στηλιτεύει με ό,τι δε θεωρεί σωστό: το 1983 γράφει το έργο The Open Couple για την ισότητα των γυναικών, το 1989 το Γράμμα απ’ την Κίνα για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, το 1990 το Zitti! Stiamo Precipitanto για το AIDS.

Είναι ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Comedie Francaise.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από την καυστική σάτιρα και τον αντικομφορμισμό απέναντι στη σύγχρονη ηθική και πολιτική κατάπτωση. Δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά, το Μεσανατολικό. Το 1997 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί και παιχτεί σε θέατρα ανά τον κόσμο.

Πρόγραμμα παραστάσεων:
από Τετάρτη έως Κυριακή στις 21:00

Εισιτήρια: Κανονικό: 18€, Φοιτητικό – ανέργων: 15€

Έγραψαν για το έργο:

“…Συγκλονιστικη ερμηνεία των ηθοποιών. Η ποιότητα της παράστασης δείχνει καθαρά τι μπορεί να κάνει ο ηθοποιός στη σκηνή με μοναδικό εργαλείο την τέχνη της υποκριτικής. Οι έξι ηθοποιοί ακροβατούν στο ποιητικό και παιγνιώδες κείμενο του Ντάριο Φο χωρίς να χάσουν μια κίνηση, μια λέξη…”
Εφημερίδα των συντακτών, Εφη Μαρίνου, 5/12/12

“…Παρακολουθώντας το έργο δε βαριέσαι λεπτό. Εχουμε ανάγκη να γελάσουμε αβίαστα, περιτριγυρισμένοι από θεατές που κάνουν ακριβώς το ίδιο…”
BHMAGAZINO, Αστερόπη Λαζαρίδου, 16/12/2012

“…Αστείο και συγκινητικό, φιλοσοφημένο και απλοϊκό, ένα μικρό “θαύμα” σε μια άδεια σκηνή…”
Αθηνόραμα, Ιλειάνα Δημάδη, 20/12/12

“…Η παράσταση είναι από μόνη της υπέροχη. Και που, χωρίς αμφιβολία, θυμίζει σε όλους πως ο σύγχρονος ηθοποιός πλάθεται και δημιουργείται εντός της ομάδας, της αδιάλειπτης ανταλλαγής συναδέλφων και καλλιτεχνικών συντρόφων.
Είναι η ομάδα που λάμπει στο «Θησείον» κάτω από την μπαγκέτα του Θωμά Μοσχόπουλου, μέσα από τα μέλη της, ακόμα και σε ένα έργο σαν το έργο του Φο. Πρέπει να βιαστείτε. Εντός ολίγου δεν θα βρίσκετε ούτε καρέκλα στο «Θησείον» …”
Εφημερίδα των συντακτών, Γρηγόρης Ιωαννίδης, 10/12/12

“…Θα περάσετε υπέροχα στο «Mistero Buffo» στο Θησείο. Θα γελάσετε με την καρδιά σας αλλά και θα θαυμάσετε το ταλέντο των εξαιρετικών ηθοποιών…”
Το Ποντίκι, Ιωάννα Μπλάτσου, 20/12/12

“…Aπόλυτη θεατρική μαγεία σε έναν κενό χώρο. ΤΑΛΕΝΤΟ αληθινό και ουσιαστικό, που αρκεί για να καθηλώσει, συνεπάρει, σαγηνεύσει το κοινό.
Στο εξαιρετικού ενδιαφέροντος «Mistero Buffo» σου έρχονται στα μάτια δάκρια άλλοτε από τα ξεκαρδιστικά γέλια κι άλλοτε από τις δραματικές κορυφώσεις των σκηνών. Ο Μοσχόπουλος πετυχαίνει στο ανέβασμα του έργου αυτού μια απ’ τις πληρέστερες δουλειές του στο θέατρο-κέντημα συναρπαστικό η παράστασή του, φτιαγμένη με βελονιές περίτεχνες – ανάλογη λεπτοδουλειά έχει κάνει όμως και στη μετάφρασή του!-.
Ο ίδιος έχει καθοδηγήσει τους άξιους ηθοποιούς του σε υψηλού επιπέδου επιδόσεις. Ο ένας πιο καλός από τον άλλον-ο ένας πιο δεξιοτέχνης απ’τον άλλο!
Και όλοι μαζί ένα «ακριβό» σύνολο – απ’τα πιο «ακριβά» που’χω δει στα τριάντα χρόνια που παρακολουθώ θέατρο.
Τρέξτε…”
Onlytheater.gr, Βασίλης Μπουζιώτης

“…Παράσταση-πρόκληση από ένα σκηνοθέτη με ευαισθησία, έξυπνες ιδέες και χιούμορ.

Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε μια παράσταση που σου φτιάχνει τη διάθεση και που αποθεώνει μέσα από την… ουσιαστική ελαφρότητά της, την ευγενική τέχνη του θεάτρου…”
Tospirto.net, Νίκος Πρίντεζης

“…Οι ερμηνείες όλων είχαν τεράστια δύναμη και πρόσεξαν τον κάθε ρόλο τους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, σε κάνουν να χαίρεσαι πραγματικά γιατί έχεις μπροστά σου γήινους ανθρώπους που στα λεπτά όρια σκηνής και της θέσης σου προσφέρουν απόλυτη πληρότητα συναισθημάτων, με το μοναδικό ταλέντο τους και ο μαέστρος τους έχει απόλυτα συγχρονισμένους.
Τα Επτάρχεια επιβεβαιώνουν για άλλη μία φορά γιατί θα παραμείνουμε πιστοί στην κερκίδα τους…”

e-go.gr, Κική Παπαδοπούλου

“…Αν φορούσαμε καπέλο γελωτοποιού θα το βγάζαμε και θα κάναμε βαθιά υπόκλιση στην ομάδα Επτάρχεια και το Θωμά Μοσχόπουλου για την παράστασή τους.
ό,τι καπέλο και αν φοράτε θα το βγάλετε και θα υποκλιθείτε δίνοντας τα θερμότερα συγχαρητήριά σας σε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν (και της προηγούμενης και της προπροηγούμενης, ενδεχομένως).
Μια παράσταση που συνίσταται όχι μόνο σε εκείνους που το αγαπούν αλλά και σε όσους βαριούνται θανάσιμα το θέατρο για να καταλάβουν γιατί -εμείς που δηλώνουμε fans του- κάνουμε υπομονή και βλέπουμε τόσες παραστάσεις που, όχι, δε μας ικανοποιούν αναζητώντας αυτή τη μαγική στιγμή που θα μας αποζημιώσει για τον κόπο μας και η οποία δε συγκρίνεται με καμία άλλη. Ειδικά μια που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιλάμε για κωμική παράσταση η οποία θα σας κάνει να αποκτήσετε τέλειους γραμμωμένους κοιλιακούς από το γέλιο (και ίσως σας χαλάσει το μακιγιάζ κορίτσια μια που θα κλάψετε γελώντας).
Όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του Θωμά Μοσχόπουλου ο οποίος επέλεξε μια αφαιρετική σκηνοθεσία και πολύ καλώς έπραξε, κατά τη γνώμη μας…”
Mixtape.gr, Μυρόεσσα Μεταξά

“…Οι ερμηνείες. Βέβαια για να πετύχει το τολμηρό πείραμα χρειάζονταν άριστα αλλά και με προσωπικότητα όργανα _ Στραντιβάριους. Σολίστες! Ο Θωμάς Μοσχόπουλος τους έχει. Και οι έξι ηθοποιοί του είναι σολίστες. Που χρειάζονταν έναν καλό μαέστρο. Και τον είχαν. Η Άννα Καλαϊτζίδου, η Άννα Μάσχα, ο Κώστας Μπερικόπουλος _ ο πιο πειστικός μεθύστακας που έχω δει επί σκηνής και επί οθόνης μετά τον Ορέστη Μακρή _, ο Αργύρης Ξάφης, ο Θάνος Τοκάκης _ η Μεγάλη Έκπληξη, ένας ηθοποιός – ορχήστρα στην Ανάσταση του Λαζάρου όπου αντιμετωπίζει ολομόναχος όλους τους τύπους του σκετς με μια εντυπωσιακή δεξιοτεχνία _ και ο Γιώργος Χρυσοστόμου _ ηθοποιός με μέγεθος και εξαιρετική φωνή που έχει τιθασσεύσει την τάση του για υπερβολές και μπαλαφάρες, συγκλονιστικός Γελωτοποιός _ είναι και οι έξι υπέροχοι.
Το συμπέρασμα. Μια από τις καλύτερες παραστάσεις του χειμώνα. Θα διακινδύνευα να πω η καλύτερη. Απολαυστικά αστεία αλλά και συγκινητική. Αν τη χάσετε, το λάθος θα είναι όλο δικό σας.”
Το Τέταρτο Κουδούνι, Γιώργος Σαρηγιάννης

“…μια μεταδραματική περφόρμανς με ποιότητα, ρυθμό, φαντασία, επικοινωνιακή θερμοκρασία και καθαρή σκηνοθετική άποψη. Από τις καλύτερες δουλειές που είδα φέτος.”
Εφημερίδα Αγγελιοφόρος, Σάββας Πατσαλίδης

“…Ο Γιώργος Χρυσοστόμου στη «Γέννηση του γελωτοποιού» είχε εξαιρετικούς αφηγηματικούς τόνους, η Άννα Μάσχα εξανθρώπισε με αιφνιδιαστική αμεσότητα την Παναγία και τις φίλες της, η Άννα Καλαϊτζίδου ανέδειξε σχεδόν συμπαθή, δίπλα στην τραγική Μαρία, τη λαϊκή φιγούρα του φύλακα του σταυρωμένου Ιησού. Με τη σειρά του, ο Κώστας Μπερικόπουλος, κατέθεσε τη σπαρταριστή μαρτυρία ενός ενθουσιώδη πότη από τον Γάμο στην Κανά, ο Αργύρης Ξάφης ως Τρελός – κομπάρσος στον Μυστικό Δείπνο φλέρταρε κατεργάρικα με τον θάνατο και ο Θάνος Τοκάκης οπτικοποίησε, με μόνο μέσο τη στάση του σώματος και τη φωνή του, το συνωστιζόμενο πλήθος των θεατών εν αναμονή της Ανάστασης του Λαζάρου, αλλάζοντας με απίστευτη ταχύτητα ηχοχρώματα και προφορές – εδώ επιβεβαιώθηκε και η, εύστοχα προσαρμοσμένη στην ελληνική σκηνή, μετάφραση του Μοσχόπουλου, που απέδωσε δημιουργικά το ξενόγλωσσο παιχνίδι των διαλέκτων.

Εν ολίγοις; Καθαρτήρια απλότητα, εύχυμη υποκριτική τέχνη, ατόφιο θέατρο.”
Egnatiapost.gr, Ζωή Βερβεροπούλου

“…Οι έξι ηθοποιοί, αδιάσπαστοι κρίκοι μιας ομάδας, με οδηγό το σώμα και τη φωνή τους, με έξοχους αφηγηματικούς τόνους και έντονη μπουφόνικη, παιχνιδιάρικη διάθεση, φέρνουν στη σκηνή δευτερεύοντες χαρακτήρες, πρόσωπα που ζουν στο περιβάλλον των πρωταγωνιστών του Θείου δράματος. Ο Θάνος Τοκάκης οπτικοποίησε με ένα σπαρταριστό, εντυπωσιακό κρεσέντο εναλλαγών φωνών και διαλέκτων το πλήθος που παρακολούθησε την ανάσταση του Λαζάρου, η Άννα Μάσχα απέδωσε εύστοχα το ανθρώπινο πρόσωπο της Παναγίας, ο Κώστας Μπερικόπουλος ήταν ένας αστείος, ιδιαίτερα πειστικός πότης από τον γάμο της Κανά, ο Γιώργος Χρυσοστόμου παρουσίασε παραστατικά την ιστορία της γέννησης του γελωτοποιού, η Άννα Καλαϊτζίδου έδωσε την περσόνα ενός σχεδόν συμπαθητικού φύλακα δίπλα στον σταυρό του Ιησού και ο Αργύρης Ξάφης απεικόνισε πειστικά τον χαρακτηριστικό —οικείο και από τα σαιξπηρικά έργα— μεσαιωνικό τρελό.

Η παραδοχή πως για τη θεατρική πράξη απαιτούνται ένα σανίδι, ένας ηθοποιός και ένας θεατής, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή σε αυτή την παράσταση που σκορπά απλόχερα ευφορία και ατόφια συγκίνηση.”
Περιοδικό Εξώστης, Κορνήλιος Ρουσάκης

Θέατρο Αυλαία, Τσιμισκή 102, Πλατεία ΧΑΝΘ, τηλ: 2310237700, 2310237703, [email protected]