“Βάθος πεδίου”, από τον Konstantino Tls, η δικιά του Θεσσαλονίκη, απόλυτα ερωτεύσιμη!

Όπως μας λέει ο ίδιος:

“Αυτή η πόλη είναι «διαδρομές»… Κάθετες, οριζόντιες και ενίοτε λοξόδρομες· από τον Ιστηρά έως την Πύλη των Ασωμάτων, από τα ματωμένα μάνταλα του ανατολικού πρόθυρου έως το άγνωστο και ξεχασμένο άγαλμα της «πλωραίας» Νίκης στον δυτικό πύργο της «προσευχής», από τα βάθη της Θερμαϊκής της «μήτρας» μέχρι το «σκαπτόν» Τζερέμπουλον και τον Πύργο της Αποβάθρας, από το ξεχασμένο Μπεχ Τσινάρ μέχρι τη Βάρνα και το Επταπύργιο.

Αυτή η πόλη είναι «λόγος»… Βυζάντιος και περίτεχνος, όπως αυτός του Καμενιάτη και του Αναγνώστη, λοξόδρομος και με συμβολισμούς επίμονους όπως του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, εσωστρεφής και εσωτερικός/εσωτερικώς, αναδιπλούμενος όπως του Γιώργου Ιωάννου.

Ειλικρινής, καίριος και καυστικός, του Ντίνου Χριστιανόπουλου και απολαυστικά αφηγηματικός του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Βαθιά στοχαστικός του Κωστή Μοσκώφ και άλλες φορές εύστοχα «επί πόλεως» πεζογραφημένος του Αλμπέρτο Ναρ.

Αυτή η πόλη είναι «ήχος»… Με ιδιαίτερο χρώμα, πολιτιστικά και πολιτισμικά φορτισμένος, θαρρείς πως χτίστηκε νότα προς νότα, γλέντι προς γλέντι, καημό σε καημό, κύμα το κύμα, δάκρυ προς δάκρυ πάνω στις ζωές και την καθημερινότητα αυτών που περάσαν, αυτών που διαβαίνουν και ενδεχομένως αυτών που θα διαβούν τις «πύλες» της συλλογικής μνήμης.

Ένα τρικούβερτο συνονθύλευμα ήχων, ένα πολυποίκιλο αμάλγαμα με βαθιές λαογραφικές ρίζες, που θα συνοδεύει πάντα σαν ηχώ τον υποψιασμένο περιπατητή στα λιθόστρωτα σοκάκια της Άνω Πόλης, πότε σαν «απολυτρωτικό» ρεμπέτικο από κάποιο ξυλοτράπεζο ουζερί που δεν υπάρχει πια και πότε σαν Μικρασιατικός, προσφυγικός αναστεναγμός που ανθίσταται στη λήθη. Από το τάστο του Τσιτσάνη μέχρι τον λυγμό του Παπάζογλου.

Μα κυρίως αυτή η πόλη είναι «φωτογραφίες»… Τεκμήρια μιας άλλης εποχής, αυτές του Boissonnas, ασπρόμαυρες «χρονοπαγίδες» εκείνες του Λυκίδη, «αυτεπάγγελτες» καταδείξεις αυτές του Άρι Γεωργίου, «ρεπορταζιακές» τεκμηριώσεις του Γιάννη Κυριακίδη και του Νώντα Στυλιανίδη και ράθυμες αστικές υπομνήσεις, χαλαρές σαν «απόγευμα Σαββάτου», εκείνες των αδερφών Ζαρζώνη.

Προσπαθώ πάντα να αποφεύγω τα «κλισέ»… τόσο τα λεκτικά όσο και τα εννοιολογικά. Και τώρα, μισοκρυμμένος πίσω από τις «επάλξεις» του ανύπαρκτου πια θαλάσσιου τείχους, καλούμαι να προσδιορίσω και να (επανα)καταθέσω τη γενέθλια αμφίδρομη σχέση μου με την «κειμένη επί ακτής θαλάσσης» πολιτεία, αλλά και να την τεκμηριώσω μέσα από τη ματιά μου, τον φακό μου και την ψυχή μου.

Αυτές οι φωτογραφίες, λοιπόν, είναι τα δικά μου ταπεινά ντοκουμέντα μιας διαρκούς και γοητευτικά ατελέσφορης προσπάθειας να εκπολιορκήσω το «άβατο» μυστήριο της Μητέρας Θεσσαλονίκης.”

Thessaloniki Arts and Culture,