Δεν είναι μια συνηθισμένη πόλη η Θεσσαλονίκη, είναι ένα συνοθύλευμα κουλτούρας και υποκουλτούρας, ομορφιάς και ασχήμιας.

Σκεφτόμουν ώρα τι να γράψω. Ο φίλος Δημήτρης Συμεωνίδης μου ζήτησε ένα κείμενο να συνοδέψει τις φωτογραφίες μου για τη Σαλονίκη.

Μα τι να γράψω που δεν έχει γραφεί? Βάζω λοιπόν μια μουσική υπόκρουση και κοιτώ ξανά τις φωτογραφίες μου.

Πάντα λοιπόν καταλήγω στα ίδια συναισθήματα γι αυτή την πόλη. Αγάπη και Καημός. Αγάπη γιατί δεν μπορείς να μην αγαπήσεις αυτήν την πόλη. Καημός γιατί δεν μπορείς να μην σκεφτείς πόσο όμορφη και γαλήνια θα ήταν αν οι άνθρωποί της την αγαπούσαν περισσότερο.

Δεν είναι μια συνηθισμένη πόλη η Θεσσαλονίκη.

Είναι ένα συνοθύλευμα κουλτούρας και υποκουλτούρας. Ομορφιάς και ασχήμιας. Ποιητικότητας και κυνισμού. Εν κατακλείδι χαράς και λύπης.

Στις ατέλειωτες μοναχικές βόλτες μου στην πόλη αυτή, που γεννήθηκα και μεγάλωσα, πήρα και έδωσα πολλά. Κυρίως πήρα σκέψεις και έδωσα εικόνες. Δεν ξέρω αν αγγίζουν κι άλλους οι εικόνες μου. Πηγάζουν πάντως απ’ την αλληλεπίδραση αυτής της πόλης με την ψυχή μου.

Όπως και να ΄χει πάντα η Σαλονίκη θα κρύβει εκπλήξεις. Ευχάριστες ή δυσάρεστες. Μα ποτέ δεν θα την βαρεθείς. Ποτέ δεν θα την μισήσεις. Κι ας θέλεις κάποες απέλπιδες στιγμές να φύγεις μακρυά της.

Μα κι όσες φορές φύγεις μακρυά της άλλες τόσες θα θέλεις να τρέξεις κοντά της. Γιατί η Σαλονίκη είναι και θα είναι πάντα μια μεγάλη αγκαλιά. Σαν άπειρη μάνα που δεν ξέρει πως να παρηγορήσει τα παιδιά της.

Στέλλα Σιδηροπούλου