Tο να μπορέσει κάποιος να μεταμορφώσει την ανάπτυξη ενός απελπιστικά κοινότοπου θέματος σε λογοτεχνία αξιώσεων, τουλάχιστον στην “άνυδρη” εποχή μας, δεν απαιτεί μόνον έμπνευση και ταλέντο.
Θα πρέπει οπωσδήποτε ο συγγραφέας να βασανίζεται από καρμικές “Βαλκυρίες” -σαν αυτές που καθημερινά “ματώνουν” τους άντρες, σαν αυτές για τις οποίες η τέχνη ολόκληρη υποκλίνεται!
Εν προκειμένω, η εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη Αθηνά Τερζή καταφέρνει να μας συγκινήσει με το πρώτο της μυθιστόρημα, επιλέγοντας τον σκολιό και δύσβατο δρόμο του “ψυχογραφείν”, με ψήγματα ψευδο-δράσης που λειτουργούν ως όαση -ή καλύτερα ως σανίδα σωτηρίας για τον ναυαγισμένο αναγνώστη, που ανίκανος ν’ αντιδράσει συνειδητοποιεί μέσα από τον μύθο τού “Σαν άλλη Περσεφόνη” την ρηχότητα και την απαξία της δικής του καθημερινότητας. Η ουσία της; Τα ακατεύναστα των ανθρώπων ερωτικά πάθη, οι εμμονές, οι ακαταστάλακτες εκείνες δυνάμεις που συνωστίζονται στην καρδιά και κουρσεύουν την ύπαρξή μας: Δεν περιγράφει απλώς την αιώνια femme fatale που κατάφερε ν’ αποδράσει στον αιώνα μας, ανασταίνει την λατρεμένη κι επίφοβη femme genuine, την ερεβώδη γυναίκα που ξυπνά μέσα μας τα ορμέμφυτα πάθη της πρωτόγονης φύσης.
Η συγγραφέας διατηρεί μια στιλπνή και φρέσκια γραφή, επιμένει στην μουσική των λέξεων, στον χορό των νοημάτων -κάτι σαν καντρίγια του Γκουαδαλκιβίρ! Δεν επιχειρεί τοξεύματα σε ανήλια βάθη, δεν “σκοτεινιάζει” τον αίσιο ουρανό της τέχνης της. Επιδίδεται με πειθαρχία και πίστη στην ανάπλαση ενός κόσμου χαμένου για όλους εμάς τους “πρωτόπλαστους” αστυάρχοντες -και πολύ φοβούμαι πως το αναγνωστικό της κοινό θα λατρέψει το ανάγνωσμα χωρίς να συντονιστεί με τον ακραίο παλμό του δημιουργού, χωρίς να βιώσει αδιάπτωτα και σε όλη την ένταση τα ερωτικά ψελλίσματα της κεντρικής ηρωίδας. Ωστόσο, η αλήθεια της θα πρυτανεύσει και ο καιρός -είμαι βέβαιος- θα δικαιώσει τους κόπους της…
Άλλωστε δεν μπόρεσα να μην διαπιστώσω και μια παραδοξολογία: Η γραφή προσιδιάζει συχνά την αντρική ψυχολογία, νομίζεις πως γράφει άντρας (!), κι αυτό γιατί η αφήγηση δίνεται μέσα από μια περισσότερο αντρική παρά γυναικεία σκοπιά. Δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα, αλλά σαφώς προβληματίζει τον “βαθύ” αναγνώστη…
Τέλος, η “κάθαρσις” επέρχεται απότομα, στωικά, σαν καλοϋπολογισμένη αλλαγή φρουράς! Την οικονομία της αφήγησης σώζει την ύστατη στιγμή η κυκλική (αρχή και τέλος) αναφορά στον απόγονο της ηρωίδας, την κόρη Ελένη, επαναφέροντας την απολεσθείσα ισορροπία.
Απόσπασμα από βιβλιοκριτική του δημοσιογράφου –συγγραφέα Πάνου Γιαννάκαινα του All Superior Books
Σαν Άλλη Περσεφόνη
Η γυναίκα γεννάει τη ζωή και κρατάει στο χέρι της το μήλο». Μια γυναίκα χορεύει φλαμένκο σ’ ένα ξέφωτο, στα πολύχρωμα σοκάκια της Σεβίλλης… και ο έρωτας παραμονεύει. Η ψυχή της ταξιδεύει από τις όχθες του Γουαδαλκιβίρ στους αμπελώνες της Κρήτης. Ένα μουσικό κινηματογραφικό ταξίδι στη Μεσόγειο, από την Τοσκάνη στην Προβηγκία, την Ανδαλουσία, την Κρήτη και τη Θεσσαλονίκη.
