Λένε πως οι ζωές των ανθρώπων συναντιούνται μέσα στο χρόνο και ενώνονται με μια αρχαία έλξη που τις καλεί και αντηχεί μέσα στους αιώνες.
Ο κάθε άνθρωπος περνάει από τη ζωή σου για κάποιο λόγο.

Άλλοι αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια, άλλοι σου κλείνουν τις πληγές, άλλοι σε κάνουν να γελάς, άλλοι σε βοηθάνε να σηκωθείς, άλλοι σου δείχνουν ένα διαφορετικό τρόπο να βλέπεις τη ζωή, άλλοι σου ξυπνάνε αισθήματα που δεν ήξερες πως κρύβεις.
Κάθε ένας απ’αυτούς κάτι παίρνει, κάτι αφήνει, τίποτα δεν είναι βέβαιο και μόνιμο σ’αυτή τη ζωή.
Ο χρόνος κυλάει και κανέναν δεν ρωτάει…

Και εσύ, περπατάς σκυφτός στο ομιχλώδες μονοπάτι της ζωής σου ψάχνοντας να βρείς μια απάντηση για όλα.
Γιατί συνέβη αυτό, γιατί σ’ εμένα, πού πάω, αξίζω, θα τα καταφέρω, πότε, τι θα συμβεί αύριο, κι αν δεν, κι αν όχι…
Φόβοι κι ανασφάλειες που κάποιος άφησε στο πέρασμα του και ‘σύ τους πήρες αγκαλιά και συνήθισες να πορεύεσαι σε κάθε βήμα σου μ’αυτούς.

Τους αφήνεις να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα και δεν συνειδητοποιείς πόσο εσύ μικραίνεις.
Στο τέλος δεν θα υπάρχεις πια.
Δεν θα υπάρχει αυτός ο μονάκριβος εαυτός σου για ν’ανησυχεί και να προσπαθεί να ελέγξει το μικρό του ”ζήσαν αυτοί καλά”…

Είναι σχεδόν ανατριχιαστικό αν το σκεφτείς!
Είμαστε όλοι περαστικοί κι όσο πιο γρήγορα τρέχουμε, τόσο πιο κοντά φτάνουμε στο τέλος.
Μα έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε κι αν οι άνθρωποι που πέρασαν από το διάβα σου δεν ήτανε γραφτό να μείνουν μη σε νοιάζει.

Κάνε μια βόλτα στο μονοπάτι σου κι επέλεξε τι θα κρατήσεις απ’ότι σου αφήσανε, τι θα πάρεις μαζί σου και τι θ’αφήσεις πίσω σου.
Και πρόσεχε, ότι επιλέξεις ν’αφήσεις τύλιξε το καλά με περιτύλιγμα ακριβό και ονόμασε το ανάμνηση.

Και μην ξαναγυρίσεις να το κοιτάξεις.Ήρθε η ώρα να προχωρήσεις κι όποιος κοιτάζει συνεχώς πίσω, δεν προχωράει, κάνει γύρους γύρω απ’τον εαυτό του.
Κι ο καιρός περνάει. Μάζεψε ότι χρειάζεσαι κι όχι ότι απέμεινε.

Και προχώρα.
Μην βιάζεσαι. Ανέπνεε!
Μην ξεχνάς ν’αναπνέεις. Αυτό το ταξίδι είναι δικό σου. Απόλαυσε το. Σταμάτα ν’αναλύεις το μέλλον. Όσο κοντά είναι άλλο τόσο αργεί.
Σταμάτα να σκέφτεσαι τόσο πολύ. Απλά σήκω, ντύσου, πιες ένα καφέ και κάνε αυτό που θέλεις να κάνεις.

Σταμάτα να περιμένεις να φτιάξει ο καιρός, μάθε να χορεύεις σε άστατο καιρό.

Κι όσο για τους ανθρώπους, μη σε νοιάζει!
Όλοι περαστικοί είναι κι αυτούς που αξίζουνε, κάπου κάποτε θα τους ξαναβρείς…

Άφησε πίσω σου αυτούς που φύγαν, αυτούς που μείναν από πείσμα να προσέχεις.

Κείμενο: Luna Punk