“Τα δέκα πράγματα για τα οποία μετανιώνει ο άνθρωπος”:
1. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα με το υπέροχο τραγούδι της ζωής σου θαμμένο στη σιωπή μέσα σου.
2. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα χωρίς να έχεις βιώσει ποτέ τη φυσική δύναμη που κρύβεις μέσα σου και που θα σε έκανε σπουδαίο στη δουλειά σου και θα σε οδηγούσε να πετύχεις σπουδαία πράγματα.
3. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα συνειδητοποιώντας ότι ποτέ σου δεν ενέπνευσες κάποιον άλλο με το παράδειγμά σου.
4. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα γεμάτος θλίψη από τη συνειδητοποίηση ότι ποτέ σου δεν πήρες την ευθύνη ενός μεγάλου ρίσκου, κι έτσι δεν είχες την ανταμοιβή μιας μεγάλης επιτυχίας.
5. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα καταλαβαίνοντας πως έχασες την ευκαιρία να αντικρίσεις τη λάμψη της υπεροχής, επειδή πίστεψες στο ψέμα πως ήσουν γεννημένος για τη μετριότητα.
6. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα και νιώθεις την καρδιά σου να ραγίζει γιατί ποτέ δεν έμαθες πώς να μεταμορφώνεις τις αντιξοότητες σε νίκες και το μολυβί σε χρυσό.
7. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα μετανιώνοντας που λησμόνησες ότι το νόημα της εργασίας είναι να είσαι χρήσιμος στους άλλους και όχι αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό σου.
8. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα με την επίγνωση πως κατέληξες να ζήσεις τη ζωή που οι κοινωνικές συμβάσεις σε δίδαξαν να θέλεις, αντί για τη ζωή που ο ίδιος πραγματικά επιθυμούσες.
9. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα και καταλαβαίνεις ότι ποτέ σου δεν πραγμάτωσες τον καλύτερο εαυτό σου ούτε καν άγγιξες τη διάνοια που ήσουν προορισμένος να φτάσεις.
10. Φτάνεις στη στερνή σου μέρα και ανακαλύπτεις πως θα μπορούσες να ήσουν ένας ηγέτης στη ζωή και να άφηνες πίσω σου τον κόσμο καλύτερο από ό,τι τον βρήκες. Όμως αρνήθηκες να δεχτείς την αποστολή γιατί φοβόσουν. Κι έτσι, απέτυχες. Και σπατάλησες μια ζωή.
Μπορούσα να συνεχίσω να ζω με τον ίδιο τρόπο που ζούσα τα τελευταία χρόνια: γλιστρώντας αθόρυβα μέσα από τη ζωή και υποκύπτοντας στην κατάρα της μικρής, καθημερινής αμέλειας. Κι αν το έκανα αυτό, θα κατέληγα κάποια στιγμή στον πρώτο τάφο, σε μια σπαταλημένη ζωή, στο πικρό τίμημα που αναγραφόταν πάνω στην πλάκα από σχιστόλιθο. Ή να διαλέξω τον άλλο δρόμο, τον ανηφορικό, που οδηγεί ψηλά. Μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου και να αγωνιστώ για ευθύνη, τελειότητα και ενθουσιασμό στη δουλειά και τη ζωή μου.
Μπορούσα να ξεκινήσω να είμαι ένας Ηγέτης Δίχως Τίτλο και να διεκδικήσω τις ανταμοιβές που ήταν γραμμένες πάνω στη χρυσή πλάκα. Η μία επιλογή θα με οδηγούσε σε μια ζωντανή κόλαση. Η άλλη, όπως με διαβεβαίωνε ο Τόμι, θα με οδηγούσε στο μέρος των ονείρων μου. Ήξερα, λοιπόν, ποια επιλογή θα έκανα.
ΗΓΕΤΗΣ ΔΙΧΩΣ ΤΙΤΛΟ
ROBIN S. SHARMA
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ
