Μη ορίζεις κανόνες, μην θέτεις προϋποθέσεις, μην βάζεις όρους. Μην μου ζητάς ν’ αλλάξω για να ταιριάξω στα καλούπια σου, μην μου ζητάς να φέρομαι και να αντιδρώ με το δικό σου τρόπο, μην μου ζητάς να σ’ αγαπώ όπως έμαθες να σ’ αγαπάνε.

Δεν μπαίνουν οι άνθρωποι σε προσχεδιασμένα καλούπια κι αν μπουν είναι δυστυχισμένοι. Δεν λειτουργούν οι άνθρωποι σαν ρομποτάκια με εργοστασιακές ρυθμίσεις κι αν το κάνουν γίνονται άβουλοι. Δεν αγαπούν οι άνθρωποι όπως απαιτείται κι αν το κάνουν γίνονται άνιωθοι.

Μην προσπαθείς να ορίσεις το τι θες, γιατί φοβάσαι το απρόσμενο. Άσε στην άκρη τις ανασφάλειες και τις φοβίες κι απλά αφέσου. Αφέσου όπως κι εγώ.

Άσε με να αγγίξω το κορμί και την ψυχή σου όπως ξέρω. Άσε με να σ’ ερωτευτώ, να σε νιώσω, να σε ποθήσω με τον δικό μου τρόπο. Άσε με να αναπνέω την αναπνοή σου και να φιλώ τα χείλη σου ξανά και ξανά μέχρι να πέσει και το τελευταίο τούβλο απ’ τα τείχη που για χρόνια έχτιζες γύρω σου. Δεν ήρθα για να πάρω, αλλά για να σου δώσω. Αυτό δεν είναι αγάπη;

Μη με φοβάσαι, άσε με να σ’ αγαπήσω, άσε με να σ’ αγαπήσω όπως ξέρω εγώ…

της Κικής Γιοβανοπούλου