“Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία” είναι η διάσημη φράση της Μπλανς Ντιμπουά (Blanche du Bois) , από το θεατρικό του Τενεσί Ουίλιαμς “Λεωφορείον ο Πόθος”. Από τη θέση του θεατή νοιώθουμε, ένα μικρό πόνο στην καρδιά, γι αυτό το πλάσμα που δεν μπορεί ν αντέξει την πραγματικότητα και ίσως και για τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς υποψιαζόμαστε στο βάθος της ύπαρξης μας, την δική μας ευθραυστότητα απέναντι της.
Βλέπω συχνά αναρτήσεις , οι οποίες είναι λόγια διάσημων, να εμφανίζονται ως τρομερές σοφίες και να αναπαράγονται ως απόλυτες αλήθειες. Θυμάμαι ένα τέτοιο δημοφιλές post , που έλεγε ότι “πριν θεωρήσεις ότι έχεις κατάθλιψη, εξέτασε το ενδεχόμενο να περιβάλλεσαι από ηλίθιους”. Ήταν εκπληκτικό πόσοι άνθρωποι ταυτίζονταν μ αυτή την άποψη, η οποία ήταν απόλυτα “φιλοσοφία καφενείου”.
Η αλήθεια είναι ότι αν κάποιος θεωρεί ότι όλοι γύρω του είναι ηλίθιοι, είναι σημαντικό ν αναρωτηθεί για το τι συμβαίνει μέσα του. Καθημερινά στα sm κυκλοφορούν αναρτήσεις με αποφθέγματα για τις ανθρώπινες σχέσεις, συναισθηματικά φορτισμένα, που αποδίδονται σε διάσημα πρόσωπα και αντλούν και την εγκυρότητα τους, απ αυτή την αναγνωρισιμότητα . Η άποψη της Μέρυλ Στριπ για τις σχέσεις των ανθρώπων, στ αλήθεια δεν έχει καθόλου μεγαλύτερη βαρύτητα από τη γνώμη ενός φίλου μας. Οι διάσημοι, μιλούν δημοσίως για πολλά πράγματα χωρίς να χρειάζεται να τα γνωρίζουν σε βάθος και γι αυτό η γνώμη τους δεν είναι περισσότερο σημαντική απ΄αυτή οποιουδήποτε ανθρώπου.
Αν λοιπόν ο βαθμός της εμπιστοσύνης μας αυξάνει ανάλογα με τον βαθμό αναγνωρισιμότητας, τότε πιστεύουμε περισσότερο τους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές και τους ποδοσφαιριστές, απ ότι έναν καθηγητή Πανεπιστημίου. Γιατί μέσα μας ισχύει – ακόμη- η εξίσωση : Διάσημος = Επιτυχημένος = Άξιος . Οπότε ακόμη κι αν φτάσουμε ποτέ, ν ακούσουμε ή να διαβάσουμε την άποψη ενός επιστήμονα, που έχει εμβαθύνει σ ένα θέμα, συναισθηματικά δεν θα συνδεθούμε, δεν θα τον πιστέψουμε, γιατί δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία του. Πώς αποδεικνύεται η αξία του, αφού δεν είναι ούτε γνωστός, ούτε πλούσιος;
Επίσης, είναι γνωστό, ότι οι άνθρωποι, προτιμούμε πάντα να διαβάζουμε και να ακούμε, γνώμες με τις οποίες συμφωνούμε και μας επιβεβαιώνουν. Οτιδήποτε είναι έξω από το γνωστικό μας πεδίο ή συγκρούεται με την άποψη που έχουμε, απορρίπτεται και αγνοείται. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που θέλουμε να κάνουμε παρέα με ανθρώπους που μας μοιάζουν .
Αυτές τις σκέψεις, αποπειράθηκα μια μέρα να συμπυκνώσω σε ένα post ως εξής :
Όσο μεγάλη κι αν είναι η υπογραφή, όσο βαρύ κι αν είναι το όνομα, όσο σπουδαίο κι αν είναι το πρόσωπο, οφείλουμε να σκεφτόμαστε και ν αμφισβητούμε, αυτά που διαβάζουμε. Ο καθένας μιλάει μέσα από την δική του νεύρωση. Το ότι έγινε γνωστός δεν σημαίνει ότι γνωρίζει το καθετί. Εκείνη την ίδια μέρα, έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο – απόσπασμα του βιβλίου: “21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα” του Yuval Noah Harari , εκδόσεις Αλεξάνδρεια, που πραγματευόταν ακριβώς αυτό το θέμα, δηλαδή την προτίμηση μας για την πλάνη. Ναι, προτιμούμε την πλάνη και το όνειρο, παρά την αλήθεια. Κι αυτό είναι χρήσιμο να το έχουμε υπόψιν μας, ώστε να ξέρουμε τους περιορισμούς του μυαλού μας.
