Χρόνια τώρα να παλεύεις με δύο εαυτούς. Τον καλό και τον κακό. Τον λευκό και τον κατάμαυρο. Τοv φωτεινό και τον σκούρο.

Δύο εαυτοί σε ένα μόνο σώμα. Να συνυπάρχουν με διάρκεια και υπομονή. Να κάνουν στην άκρη εναλλάξ για να βγει ο άλλος να δώσει την παράστασή του. Να αφήνουν χώρο κι αέρα ο ένας στον άλλο να εμφανιστεί και να κάνει το κομμάτι του.

Δεν υπάρχει καλός άνθρωπος. Δεν υπάρχει κακός άνθρωπος. Δεν υπάρχει απόλυτο σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν πάντα άκρα ολοφάνερα για να τα βλέπεις και να θυμάσαι πως όλοι είμαστε κάπου στο μέσο τους. Υπάρχουν άκρα για να ‘χεις κάπου να θες να φτάσεις κι από κάπου να θες να απομακρυνθείς. Ποτέ δεν είσαι ο καλύτερος, ποτέ δεν είσαι ο χειρότερος. Απέχεις πάντα ένα μέτρο από τα τέρματα.

Μια αιώνια ισορροπία πραγμάτων, συναισθημάτων κι αντιδράσεων. Η πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μας κι απέναντι η πιο άσχημη. Να συγκατοικούν, να παίζουν μπάλα, να κερδίζει πάντα ο πιο δυνατός. Εκείνος που είναι πιο έτοιμος να πεταχτεί έξω την πιο κατάλληλη ή άκρως ακατάλληλη στιγμή.

Όλοι είμαστε ικανοί για το χειρότερο και για το καλύτερο. Όλοι. Κρυμμένα κομμάτια μας ικανά να κάνουν μία στιγμή ονειρεμένη ή να τη ρίξουν στα έγκατα της γης. Ευλογημένος, καταραμένος αυθορμητισμός. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα βγει από το στόμα σου, τι θα φανεί στον απέναντι, πως θα αντιδράσεις σε κάποιο νέο.

Μαγεία. Ένα σωρό ταμπέλες για ένα μόνο άνθρωπο.

Μη γελιέσαι πως είσαι καλός. Θα έρθει η ώρα που θα σε αιφνιδιάσει το κακιασμένο και στριφνό κομμάτι του εαυτού σου. Θα έρθει εκείνη η στιγμή που το στόμα σου θα πετάξει χολή και θα λούσει πατόκορφα το συνομιλητή σου.

Ω ναι. Μη γελιέσαι πως ο συνομιλητής είναι τσούχτρα πάντα και παντού. Θα έρθει η ώρα της μέρας που θα το σκάσει το χαμόγελο στο χειλάκι του κι ας μην είσαι εσύ ο αποδέκτης του. Θα τον πει τον καλό το λόγο του, θα απλώσει και μια χείρα βοηθείας.

Οι ταμπέλες είναι για να αλλάζουν. Σαν συνολάκια που έρχονται και διαδέχονται το ένα το άλλο ανάλογα τα κέφια και τις εποχές. Συσπάσεις του προσώπου, κινήσεις του κορμιού, κουβέντες που ξεπηδούν σα χρυσόψαρα απ’ τη γυάλα. Καμιά φορά δεν ευθύνεσαι εσύ για όσα λες και κάνεις. Φταίει ο απέναντι που σε οδήγησε σε αυτά τα μονοπάτια.

Δεν είναι όλα θέμα γονιδίων και χαρακτήρα. Πολλές φορές είναι θέμα βλακείας, νεύρων, απρόσμενης χαράς και ουρανοκατέβατων συναισθημάτων που σου γεννά η αντίπερα όχθη. Άλλος σου καλμάρει την ένταση, άλλος σου ανεβάζει την πίεση, άλλον τον ερωτεύεσαι και χαμογελάς άνευ λόγου κι άλλον ονειρεύεσαι να του σπάσεις το κεφάλι στον τοίχο.(Feels good?) Όλα για τον άνθρωπο είναι.

Κανένας δεν είναι ανυπόφορα καλός χωρίς λόγο, ούτε ανυπόφορα στριμμένος γιατί δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει. Κάποια χορδή κούνησες και τώρα γεύεσαι τα αποτελέσματα της δικής σου κίνησης. Δεν είναι πάντα οι άλλοι τρελοί κι εμείς αθώες περιστερές. Την καλή κουβέντα που άκουσες, κάτι καλό έκανες για να την αξίζεις και τα μούτρα που γεύεσαι κάτι έκανες για να δημιουργηθούν. Τα φύλλα που τραβάς, το δικό σου χέρι τα διάλεξε.

Είσαι ό,τι σου βγάζει ο απέναντι να είσαι.

Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.

*(Εξαιρούνται ψυχοπαθείς, πεθερές και η Ρούλα Βροχοπούλου που κλαίει γιατί έτσι.)

Της Κατερίνας Χήναρη
Πηγή: aftognosia.gr

Thessaloniki Arts and Culture