Εκείνα που αγαπάμε είναι τα πιο αναγκαία για την ψυχή μας

Εκείνα που αγαπάμε είναι τα πιο αναγκαία για την ψυχή μας

Κάθε φορά που τελειώνω μια μεγάλη ιστορία νιώθω το Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς. Το παιδί μου φεύγει απ’ το σπίτι για να ζήσει τη ζωή του. Κι εγώ νιώθω άδειος, κουρασμένος, γέρος, παθαίνω μια μικρή κατάθλιψη.

Η αντίδραση στην απόγνωση είναι η δράση. Βρες το νόημα.

Το νόημα δεν είναι κάτι που θ’ αγοράσεις στο Amazon, ούτε θα το δεις στο Netflix. Το νόημα είναι προσωπικό. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την αγάπη.
Πιστεύω ότι το νόημα είναι ν’ ασχολείσαι, να δίνεσαι σε κάτι που αγαπάς (ανθρώπους, ζώα, ιδέες, τέχνη, επιστήμη, φύση, μηχανές, ταξίδια, όνειρα, ό,τι αγαπάς).

Η αγάπη δεν σου δίνει για να φας, το ξέρουμε όλοι. Η αγάπη σου δίνει το νόημα, το σκοπό για ν’ αντέξεις –και να συνεχίσεις να παλεύεις μ’ όλα τα σκατά.
~~
Κάνω τελευταία γραφή του Τουβαλού, τελειώνω και τη νουβέλα με τους Δίδυμους, κι είμαι μια-δυο μέρες σε κατάθλιψη.
Άδεια φωλιά.

Μου στέλνει μήνυμα ο Λάμπρος, ένας διαδικτυακός –κι όχι μόνο- φίλος: «Τι θα γίνει με τη Γιωταλία-με-τ-άσπρα-μαλλιά; Θα το συνεχίσεις; Το περιμένω.»
Ψάχνω και βρίσκω το χειρόγραφο, το τέλος απ’ το δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος. Το είχα γράψει το καλοκαίρι. Δεν θυμάμαι τίποτα.

Το διαβάζω και περνάω ωραία, ως αναγνώστης.
Ναι, Λάμπρο, θα το συνεχίσω, γιατί το αγαπάω.
~~
Αυτό που μας κρατάει όρθιους είναι να κάνουμε (έστω ενδιάμεσα απ’ τ’ αναγκαία) κι εκείνα που αγαπάμε.
Γιατί εκείνα που αγαπάμε είναι τα πιο αναγκαία για την ψυχή μας.
~~~~

Κείμενο: Γελωτοποιός

Πηγή: gelotopoios

Διαβάστε επίσης

Close