Υπάρχουν κάποιοι έρωτες που γεννιούνται με την πρώτη ματιά.
Κεραυνοβόλους τους λένε κι όχι άδικα. Το βλέμμα μαγνητίζεται, η καρδιά αρχίζει να χτυπά πιο δυνατά και το μυαλό κολλά εκεί. Για να μην ξεκολλήσει.
Τούτοι οι έρωτες, ίσως λόγω του ξαφνικού της φύσης τους, είναι και οι πιο τρικυμιώδεις. Συνοδεύονται από μεγάλες εντάσεις και ακράτητα πάθη.
Κι όπου, βέβαια, το πάθος παίρνει το χαλινάρι, η έκβαση του έρωτα είναι αμφίρροπη.
Θα μου πείτε, είναι αυτός ο κανόνας;
Κι εγώ θα σας πω πως δεν υπάρχουν κανόνες. Μόνο ιστορίες.
Ό,τι ξέρουμε είναι μόνο από περιγραφές. Δικές μας κι άλλων. Ούτε εγχειρίδιο υπάρχει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει και ποτέ.
Με αυτούς τους έρωτες μεγαλώσαμε. Αυτούς είχαμε για πρότυπο.
Αυτούς μας δίδαξαν τα παραμύθια, αυτούς και οι ρομαντικές ταινίες.
Τους απόλυτους, τους δυνατούς, τους κεραυνοβόλους.
Κι αυτούς μάθαμε να περιμένουμε.
Κι όμως, υπάρχουν και οι άλλοι έρωτες.
Εκείνοι που δεν σου γεμίζουν το μάτι από την αρχή. Που έρχονται και σε βρίσκουν χλιαρό. Διστακτικό.
Δεν έχεις να χάσεις τίποτα αν προχωρήσεις αλλά δεν ξέρεις κι αν θέλεις να το κάνεις κιόλας. Το μυαλό σου λέει να κάνεις το βήμα. Ο υποψήφιος πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Θεωρητικά.
Άλλωστε έχεις προχωρήσει κατά καιρούς δίχως να συντρέχει καμία προϋπόθεση. Μόνο από το σκίρτημα της καρδιάς.
Αυτή, όμως τώρα μένει πεισματικά βουβή. Κι είναι αυτή η σιωπή που σε ανησυχεί.
Κι όμως, σε πείσμα της προχωράς. Και ξαφνιάζεσαι.
Γιατί αυτοί οι έρωτες, όσο κι αν τους κατηγορούν, είναι αργοί και σταθεροί.
Και τελείως εκτός σχεδίου.
Σε αυτούς το δέσιμο έρχεται με το χρόνο. Ωριμάζει σαν το καλό κρασί κι ελευθερώνει στον ουρανίσκο σου γεύσεις που δεν περίμενες ποτέ.
Γιατί ο ενθουσιασμός, μάτια μου, στον έρωτα μπορεί να έρθει και στην πορεία. Έτσι για τη μαγκιά της αντίδρασης που τον θέλει πάντα στην αρχή.
Έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις και σου ανατρέπει όσα ήξερες μέχρι τότε.
Πως η καθημερινή τριβή, αντί να χωρίσει μπορεί να δέσει τους ανθρώπους.
Πως το ότι δεν κεραυνοβολήθηκες με κάποιον από την αρχή, δε σε εμποδίζει από το να κατακτηθείς ψυχή και σώμα, βήμα το βήμα. Στιγμή τη στιγμή.
Αρκεί να δώσεις το χρόνο που χρειάζεται.
Γιατί αυτοί οι έρωτες, οι ήρεμοι και συνειδητοποιημένοι, θέλουν χρόνο.
Κι αν με ρωτήσεις, θα σου πω πως ποντάρω σε αυτούς.
Όμορφα τα πάθη, δε λέω. Αλλά μεγαλώνουμε. Κι είναι βαρύ το τίμημα του να είσαι ο ήρωας σαιξπηρικού παθιασμένου δράματος. Κουράζει και φορτώνει στην πλάτη. Και πόσα να κουβαλήσει κι αυτή πια;
Βούλιαξε από τα βάρη των περασμένων θυελλωδών ερώτων… Των κεραυνοβολημένων…
Μήπως, λοιπόν, να αναθεωρήσουμε για εκείνα τα ήρεμα, τα ταπεινά; Τα δίχως προβολείς και τυμπανοκρουσίες;
Μήπως να θελήσουμε τον έρωτα που δυναμώνει ο καιρός; Εκείνον που δε μας γεμίζει το μάτι αλλά την ύπαρξη ολάκερη;
Μην περιμένεις απάντηση. Δεν υπάρχει. Μόνο πράξη.
Ο καθένας ας ψάξει μέσα του κι ας κρίνει τι μπορεί να αντέξει και τι αλήθεια επιθυμεί. Το ξανάπαμε, πως ο έρωτας είναι υπόθεση καθαρά προσωπική.
Διάλεξε μια ιστορία και μπες μέσα.
Και κοίτα να παλέψεις γι’ αυτήν. Να τη διεκδικήσεις, να την υποστηρίξεις.
Το κυριότερο, όμως, και να το θυμάσαι καλά αυτό, είναι να της δώσεις το χρόνο της.
Κι εκείνη θα σου δώσει όσα ξέρει και μπορεί…
Κείμενο: Στεύη Τσούτση
Πηγή: anapnoes.gr
