Εκείνοι που έφυγαν μαζί με τα 80's

Εκείνοι που έφυγαν μαζί με τα 80’s

Αυτοί που ταξίδεψαν για τον παράδεισο μέσα στα 80’s ήταν πολλοί. Οι περιπτώσεις μερικών εξ αυτών είναι ξεχωριστές. Ο Ian Curtis των Joy Division βρίσκεται κρεμασμένους μέσα στο σπίτι του 18 Μαΐου 1980, προδομένος από τις απίστευτες μεταπτώσεις του και από τις κρίσεις επιληψίας που τον ταλαιπωρούσαν. Η αυτοκτονία του γίνεται θέμα συζήτησης στους πιτσιρικάδες της εποχής.

Οι μίνι επαναστάσεις που υπογράφει, εντός αλλά και εκτός σκηνής, ο Sid Vicious (το πραγματικό του όνομα ήταν John Simone Ritchie, ενώ έγινε γνωστός και ως Sly) δεν κράτησαν πολύ καιρό, καθώς προτού προλάβει καλά καλά να ενηλικιωθεί θα φύγει κι εκείνος από τη ζωή, την 1η Φεβρουαρίου του 1979, στα 22 του χρόνια, εξαιτίας overdose που ήρθε ύστερα από μία θεραπεία αποτοξίνωσης! Μεγάλος φαν του David Bowie, ασχολήθηκε με το μπάσο, ακολουθώντας σχετική συμβουλή του Lemmy των Motorhead, και έγινε ένας από τους μικρότερους μουσικούς, αν όχι ο πιο νέος (είχε γεννηθεί στις 10 Μαΐου 1957), που έφυγαν εξαιτίας της συνήθειας τους να ταξιδεύουν με απαγορευμένες ουσίες.

Η δολοφονία με πέντε σφαίρες του ποιητή, συγγραφέα, ζωγράφου, ακτιβιστή, ρομαντικού δημιουργού John Lennon στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, έξω από το κτίριο Ντακότα, από τον φανατικό -κατά δήλωσή του-θαυμαστή του, Mark David Chapman συγκινεί πολύ κόσμο, σχετικό αλλά και άσχετο με τη μουσική. Δημοσιεύματα μιλούσαν για “χαμό του Μπαχ, του Μπετόβεν, και του Ραχμάνινοφ της εποχής”, ενώ ο 25χρονος δολοφόνος του έλεγε αργότερα: “Ένιωθα πως ίσως ανακάλυπτα την ταυτότητα μου σκοτώνοντας τον Lennon”. Το παρελθόν του αδικοχαμένου σταρ με τους Beatles ξανάρχεται, όπως είναι φυσικό, με κάθε ευκαιρία στην επιφάνεια και δίνει αφορμή σε πολύ κόσμο να βρεθεί στο προσκήνιο. Πρώτη και καλύτερη ασφαλώς, η σύντροφός του Yoko Ono (μια από τις πλεόν αμφιλεγόμενες φιγούρες της σύγχρονης μουσικής), που δεν χάνει τέτοιες ευκαιρίες. Ο Bob Marley, που πέθανε το 1981 σε ένα νοσοκομείο του Μαΐαμι, προδομένος από τη μάχη του με τον καρκίνο, άφησε τεράστιο κενό τόσο στη μουσική όσο και στο θρόνο της βασιλείας της reggae. Η κηδεία του στην Τζαμάικα έγινε με τιμές αρχηγού κράτους.

Ο σταρ της reggae Peter Tosh πεθαίνει το 1987 πυροβολημένος κάτω από περίεργες συνθήκες.

Ο Alex Harvey ύστερα από πολλές απόπειρες για αποτοξίνωση από ναρκωτικά και αλκοόλ τερματίζει το κοντέρ στα 45, το 1981.

Ο John Belushi, αφού έχει απολαύσει την τεράστια επιτυχία του φιλμ Blues Brothers, που πρωτοβγήκε στις αίθουσες το  1980, αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στο 1982, στα 32 του, από overdose, ακολουθώντας στον παράδεισο τον μεγάλο κωμικό ηθοποιό Marty Feldman.

Ο Marvin Gay δεν πρόλαβε να γιορτάσει καλά καλά τα 42α γενέθλιά του. Ήταν το 1984 όταν έπεφτε νεκρός από πυροβολισμό. Ήταν το 1984 όταν έπεφτε νεκρός από πυροβολισμό. Δράστης ο πατέρας του, που τον σκότωσε πάνω σε έναν οικογενειακό καβγά! Η τραγική ειρωνεία είναι πως ο αξέχαστο Marvin έλεγε το 1983 “Ήθελα να ήμουν αθάνατος …”.

Ο αξεπέραστος κιθαρίστας και περφόρμερ Phil Lynott πεθαίνει το 1986 στα 34 του χρόνια, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει τα όνειρα που είχε όταν ξεκινούσε με τους Thin Lizzy. Η σύλληψή του το 1981 για κατοχή κοκαΐνης είχε αρχίσει να δείχνει το δρόμο …

Ο ντράμερ των Who Keith Moon πέθανε το 1988, την ημέρα που ήταν η επέτειος γενεθλίων του Buddy Holy, του οποίου δήλωνε θαυμαστής.

Την ίδια χρονιά φεύγει στα 30 του, προδομένος από ουσίες και ο μικρότερος αδερφός των Bee Gees, o Andy Gibb.

O Andy Warhol, με το θάνατό του στις 22 Φεβρουαρίου του 1987 στα 58 του χρόνια, άφησε τη δεκαετία του 80 χωρίς την εμπνευσμένη παρουσία του. Πρόσωπο κατάλληλο να διαλύει τις όποιες διαχωριστικές γραμμές σε θέματα τέχνης, κουλτούρας και πολιτισμού ο Warhol υπήρξε μια από τις πιο προικισμένες φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα. “Θέλω να γίνω άγιος”, είχε πει κάποια στιγμή προτού πεθάνει. Λίγο πριν από το χάραμα των 90’s πάντως έγινε κεντρικός ήρωας της υστερίας που έπιασε Αμερικανούς και Ευρωπαίους γύρω από το έργο του. Μάλιστα πριν από εκείνο το καλοκαίρι σχεδίαζε να έρθει για να εκθέσει έργα του και στην Ελλάδα.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Λούκα, “Eightίλα”, σελ. 65-67, Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη, 2006

Διαβάστε επίσης

Close