Όσο αφήνουμε τους άλλους να επιθυμούν, να ονειρεύονται, να αποφασίζουν για μας θα πνιγόμαστε στην ανασφάλεια, το φόβο, την αδικία.
Κουραστήκαμε από τις φωνές, τις κραυγές, τις αντεγκλήσεις, τις στείρες αντιπαραθέσεις, τις μεμψιμοιρίες, τις λοιδορίες, τις κατηγορίες.
Παραπαίει η ζωή μας και δεν της αξίζει. Βαθιά μέσα στο νου η προσδοκία για κάτι καλύτερο, ωφελιμότερο, δίκαιο, αγαθό, ενάρετο.
Τα παραμύθια -όπου η νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι έλυνε τα προβλήματα, έπιανε από το χέρι τη σταχτοπούτα και την οδηγούσε στην ευτυχία- τέλειωσαν μαζί με την παιδική ηλικία. Ο από μηχανής θεός-σπουδαίο εύρημα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας που εμφανιζόταν στο τέλος της θεατρικής παράστασης, έδινε τη λύση, επέβαλλε το δίκιο – αποσύρθηκε στα παρασκήνια για το επόμενο έργο.
Τώρα και πάντα στην αληθινή ζωή απαιτείται η δική μας ενεργή συμμετοχή στη δημιουργία μιας πραγματικότητας που επιθυμούμε, που ονειρευόμαστε, που θέλουμε, που γι αυτήν φωνάζουμε, κραυγάζουμε ή σιωπούμε κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Παραδομένοι, παραιτημένοι, μετέωροι. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις σκέψεις, τις αποφάσεις, τα ναι και τα όχι μας. Εμείς και μόνο εμείς έχουμε στα χέρια την ύπαρξή μας.
Καραδοκεί η κάθε είδους απαξίωση, ο ισοπεδωτισμός, η αμφιβολία κι εντέλει η δική μας αίσθηση μιας ψευδεπίγραφης ανημπόριας. Περισσότερο από ποτέ είναι αδήριτη ανάγκη για μια γενναία απόφαση, για το πρώτο βήμα που θα οδηγήσει στο νέο, το άλλο, το διαφορετικό. Αυτό που βαθιά επιθυμούμε και αξίζουμε.
Όσο αφήνουμε τους άλλους να επιθυμούν, να ονειρεύονται, να αποφασίζουν για μας θα πνιγόμαστε στην ανασφάλεια, το φόβο, την αδικία. ΄΄Οι πιο μεγάλοι μας φόβοι, όπως οι πιο μεγάλες μας ελπίδες, δεν ξεπερνούν τις δυνάμεις μας, και μπορούμε να καταφέρουμε να κυριαρχήσουμε πάνω στους πρώτους και να πραγματοποιήσουμε τις δεύτερες΄΄.
Κανένα βέλος δε βρίσκει το στόχο του αν ο στόχος δεν είναι ευκρινής, σε ορισμένη απόσταση και εφικτός. Στοχεύουμε στον καλύτερο κόσμο. Μέρος του είμαστε. Σάρκα από τη σάρκα του. Τα ίδια πάθη, τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες αδικίες ενός παράλογου υλισμού βιώνουμε. Χαμένη η πνευματική μας υπόσταση τριγυρνά αναζητώντας την αληθινή της φορεσιά. Μια φωνή μέσα μας πάντα θα μας προτρέπει να παραμερίσουμε το στείρο υποκειμενισμό.
Τίποτα δε χάνεται, τίποτα δεν έχει χαθεί.
Ας είναι μέλημά μας η καλυτέρευση του εαυτού, του μικρo-κοσμου μας και τότε μόνον τότε ο μεγα- κοσμος θα αλλάξει. Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε. Αν θέλουμε.
Τότε “η ζωή με την οδύνη της στρίβει σε καλό ακρωτήρι”. Το αξίζουμε. Το αξίζει η ζωή.
“Εμείς που θ’ αλλάξουμε τον εαυτό μας, θα τον αλλάξουμε και τον κόσμο! Αυτούς που θα κινήσουν να τον αλλάξουν, χωρίς ν΄αλλάξουν και τους εαυτούς τους να φοβάσαι”.
Γράφει η Αρσινόη Βήτα- Αγγελική Γιαννόπουλου
Η Αγγελική Γιαννοπούλου (Αρσινόη Βήτα) γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε ελληνική φιλολογία, ψυχολογία και ιστορία της τέχνης. Εργάστηκε ως καθηγήτρια φιλόλογος. Άρθρα της, δοκίμια, ποιήματα και διηγήματα έχουν δημοσιευθεί σε ιστοσελίδες. Είναι παντρεμένη κι έχει τρεις γιους.
