Εκτίθεσαι καρδιά μου, εκτίθεσαι...

Εκτίθεσαι καρδιά μου, εκτίθεσαι…

Ανέκαθεν θεωρούσες τους κλειστούς και όχι ιδιαίτερα εκδηλωτικούς ανθρώπους πραγματικά δυστυχισμένους και μικρόψυχους.

Στο μυαλό σου δεν μπορεί να χωρέσει ότι υπάρχουν εκεί έξω άτομα που δεν είναι ορθάνοιχτα στους πάντες, σε νέες γνωριμίες και περιπέτειες, που δεν είναι ανοιχτό βιβλίο, διαθέσιμο σε όποιον επιθυμεί να το διαβάσει, αλλά προτιμούν να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους και κάποια σκοτεινά σημεία, μέχρις ότου βεβαιωθούν ότι μπορούν να εκδηλωθούν πιο ελεύθερα.

Για σένα η έκθεση στο ευρύ κοινό συνιστά τρόπο ζωής.

Λατρεύεις να εκδηλώνεσαι, να επιδεικνύεις το ποια είσαι, τα προσόντα (όχι με την κακή έννοια απαραίτητα) και το χαρακτήρα σου, κάνεις νέους φίλους σε απειροελάχιστο διάστημα, ο κύκλος σου αριθμεί πολύ κόσμο, ε και στο Facebook πρέπει να ετοιμάσεις δεύτερο προφίλ, γιατί ετοιμάζεσαι να ξεπεράσεις το όριο των 5000 φίλων. Και σου αρέσει, σου αρέσει πραγματικά.

Γιατί είσαι το πιο δημοφιλές και ανοιχτό κορίτσι του κόσμου, που δεν φοβάται να εκτεθεί, να τσαλακωθεί αν χρειαστεί και να γίνει ένα με το κοινό του που αδημονεί για τη νέα παράσταση που ετοιμάζεται να δώσει κάθε φορά.

Μήπως όμως, λέω μήπως, ακόμη και ο υπέρμετρα ανοιχτός χαρακτήρας οφείλει κάποια στιγμή να θέσει κάποια όρια;

Μήπως δεν είναι απαραίτητα φορτωμένος με καλά και άγια πράγματα, αλλά η υπερέκθεση μπορεί να οδηγήσει και σε κινδύνους, οι οποίοι δεν αποτελούν καθόλου ευοίωνη προοπτική;

Δεν καταστροφολογώ, ούτε μιζεριάζω, ούτε θέλω να σε κατακρίνω, μην τρελαίνεσαι. Απλά, οφείλεις να γνωρίζεις, ότι η υπερέκθεση, εκτός από τα αναμφισβήτητα θετικά, κρύβει και παγιδούλες, στις οποίες δεν θες να πέσεις σε καμία περίπτωση. Δεν νομίζεις ότι πρέπει να τις λάβεις υπόψη;

Σε καθιστά ευάλωτη. Ούσα ανοιχτή στους πάντες, τους δίνεις το ελεύθερο να σε προσεγγίσουν ανοιχτά και να εισέλθουν σε περιοχές ιδιαίτερα προσωπικές, τις οποίες θα μπορούσες να διαχειριστείς και με λιγότερο κοινό. Και εάν κάποιος εξ αυτών αποφασίσει για το χ ή ψ λόγο να σε πληγώσει, θα σε βρει στο κέντρο του μαλακού σου υπογάστριου, με τη ζημιά να είναι δύσκολα επανορθώσιμη. Και αυτό γιατί…

Δεν είναι όλοι οι απέναντι σου καλοπροαίρετοι. Κάποιοι εξ αυτών απλά περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να βγάλουν το άχτι τους πάνω σου, και έχοντας πετάξει κάθε πανοπλία και σταθερά που θα μπορούσε να σε προστατεύσει, ε είναι σαν να μπαίνεις με το μαγιό σε ένα κλουβί με αιμοδιψείς τίγρεις. Όσες χαριτωμενιές και να τους κάνεις, δεν θα τις κάνεις να σε δουν ως κάτι λιγότερο από ένα καλοδεχούμενο μεζεδάκι…

Αφήνει τα νώτα σου ακάλυπτα. Είναι σαν να προχωράς πάνω από τους καταρράχτες του Νιαγάρα, δίνοντας παράσταση, στο κοινό που κοιτάζει στην άλλη άκρη του γκρεμού. Όσο πιο πολύ πλησιάζεις προς αυτό, τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την ασφαλή πλευρά του σταθερού εδάφους, καθιστώντας την επιστροφή δυσχερέστερη. Και έχοντας παντελώς αφεθεί στα χέρια του, μπορεί το ίδιο του το χειροκρότημα ή το γιουχάισμα να ταλαντώσει το σχοινί και να σε ρίξει στα αφρισμένα νερά…

Κάνεις τις αδυναμίες σου εμφανείς στους πάντες. Είπαμε, η έκθεση σημαίνει και το πέταγμα κάθε μάσκας και αλεξίσφαιρου, που βάζουμε για να προστατευτούμε από τις κακοτοπιές. Και βγάζει στο φως της μέρας κάθε αδυναμία που υπάρχει, και η οποία μπορεί να μην είναι τόσο ασήμαντη. Αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρό, στους καλοθελητές που λέγαμε παραπάνω…

Δεν σε κάνει απαραίτητα συμπαθέστερη. Γιατί, και μην το αρνηθείς, ενέχει και ένα κομμάτι αλαζονείας και υπεροψίας. Αγαπάς τον εαυτό σου και θες να τον δείξεις παντού. Το να τον πηγαίνεις από χέρι σε χέρι ως έκθεμα δεν σημαίνει ότι θα αντιμετωπιστεί από όλους τους επισκέπτες του προσωπικού σου μουσείου ως η Μόνα Λίζα. Κάποιοι μπορούν να τον βρουν άσχημο, ακόμη και αποκρουστικό, κάποιοι απλά θλιβερά αδιάφορο.

Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να διαχειριστείς κάθε σχετική αντιμετώπιση από μεριά τους;
Γιατί αυτό είναι το κακό με τα υπέρ του δέοντος ανοιχτά άτομα. Θεωρούν πως επειδή και οι ίδιοι είναι χαρούμενοι, ευδιάθετοι και με την καλή σκέψη στο μυαλό, θα ισχύει το ίδιο και για το σύνολο του κόσμου.

Δυστυχώς, δεν είναι έτσι.

Οι λύκοι στο συγκεκριμένο δάσος είναι πολλοί, και εσύ φροντίζεις να ανεμίζεις την κόκκινη μπέρτα της Κοκκινοσκουφίτσας πάνω από το κεφάλι σου, ώστε να το δουν όλοι.

Δεν σου λέω να κλειστείς στον εαυτό σου, και να κρατάς πισινές για το κάθε τι και απέναντι στον καθένα. Απλά σου επισημαίνω ότι οφείλεις να θέτεις κάποια συγκεκριμένα όρια, τόσο όσο να μην μπορεί η έκθεση σου στο αδηφάγο πλήθος να καταστεί βλαπτική για σένα την ίδια.

Και να αυξήσεις σημαντικά τις πιθανότητες να λάβεις, με το τέλος της παράστασης, το πιο ένθερμο και δυνατό χειροκρότημα του κοινού. Λάμποντας από ικανοποίηση. Αυτό άλλωστε δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις; Μην το αρνηθείς…

του Γιάννη Πουλόπουλου

Πηγή: marymary.gr

Διαβάστε επίσης

Close