Γιατί όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας διαθέσαμε πολλά σε λάθος ανθρώπους, πολλά που δεν εκτιμήθηκαν ποτέ.

Για όλα εκείνα τα πρωινά που δεν χάρηκες την ανατολή,
που δεν παιχνίδισε η ματιά σου στη φλόγα της,
που βιάστηκες και δεν απόλαυσες τον καφέ που περίμενε αχνιστός άλλη μια γουλιά καθαρή ζωή.

Που δεν είχες χρόνο για κανέναν άλλο και προσπέρασες ανθρώπους
που περίμεναν από σένα κάτι, έστω μια λέξη.
(τις μικρές δηλαδή μα σημαντικές χαρές που θα έδιναν πιο ευχάριστη νότα στο ξεκίνημα της μέρας σου).

Για όλα εκείνα τα βράδια που ξενυχτούσες πάνω από ένα τηλέφωνο,
που απαντούσες σε κάθε μήνυμα που ερχόταν,
που διέθετες όλη σου την ενέργεια για να είσαι παρών την κάθε στιγμή, ώστε να γεμίζει η καρδιά ενός λάθος ανθρώπου ευτυχία.

Τότε, που αγνόησες ακόμα και τον ουρανό, τα άστρα, τη φωτιά του
κι άναβες τσιγάρο χωρίς καν να τα κοιτάς,
με τη σκέψη σ’ αυτόν τον λάθος άνθρωπο.

Για όλα εκείνα που δεν χάρηκες, επειδή ήθελες να δώσεις χαρά, να είσαι τέλειος,
να είσαι στην ώρα σου για κάποιον που τελικά αποδείχτηκε πως δεν άξιζε.
Δεν άξιζε να χάσεις τόσα για ’κεινον.

Για όλα αυτά που έχασες, μη λυπάσαι.
Μπορείς ακόμα να κοιτάξεις στη σωστή κατεύθυνση.

Για όλα αυτά που έδωσες, μη μετανιώνεις.
Η ζωή πάντα ανταμείβει τους καλούς με καλύτερους ανθρώπους…
Μη βιάζεσαι, θα έρθουν, να είσαι σίγουρος.

Η γνώση για κάποια πράγματα αποκτιέται μέσα από τον πόνο
Κι όταν πονάς, μαθαίνεις. Κι όταν μαθαίνεις, προχωράς.

Από δω και πέρα το ξέρεις: θα κοιτάς πρώτα γύρω σου, δεν θα χάνεις εικόνες, λόγια και στιγμές
Κι αν κάποιος αξίζει, θα κοιτάξει κι εκείνος προς τα κει, μόνο για να είναι μαζί σου.

Της Πόπης Κλειδαρά