Όταν είναι η μέρα σου να πεθάνεις έρχεται ο ψυχοπομπός· μοιάζει μ’ άγγελο, μοιάζει με σπουργίτι, μοιάζει με ιπποπόταμο (μοιάζει με κάτι που ίσως να μην μπορείς να καταλάβεις με τι μοιάζει).

Ο ψυχοπομπός σου λέει ότι έχεις δικαίωμα να πάρεις μαζί σου στο επέκεινα, για να έχεις σε όλη την αιωνιότητα (που σίγουρα κρατάει πολύ καιρό), μόνο ό,τι χωράει σ’ ένα νεσεσέρ, σ’ ένα βαλιτσάκι, σ’ ένα καροτσάκι.

Στην αρχή σου φαίνεται λίγο, μικρό, και τι να πρωτοχωρέσεις εκεί απ’ τη ζωή σου;
Όμως καθώς διαλέγεις καταλαβαίνεις το νόημα… Λίγα απ’ αυτά που κουβαλούσες τόσα χρόνια, λίγα χρειαζόσουν στ’ αλήθεια. Τα πιο πολλά άλλοι σ’ τα φόρτωσαν· γονείς, δάσκαλοι, φίλοι κι αγαπημένοι. Κι εσύ κουβαλάς, για να δείξεις πόσο καλά τα καταφέρνεις στον ρόλο σου -που σου φόρτωσαν.

Ο ψυχοπομπός (μπορεί να έχει και μορφή κοάλα), δεν σου αφήνει περιθώρια να κρατήσεις άχρηστα και βαριά. Πετάς τόσα πολλά, ώσπου τελικά μένεις με λίγα πραγματάκια – που βάρος καθόλου δεν έχουν. Τι σου μένει;

Ένα φιλί από τη μάνα, ένα παιδικό γέλιο, ένας στίχος που θυμάσαι απέξω, μια εξομολόγηση σε φίλο, η μυρωδιά απ’ τα γιορτινά φαγητά, το χρώμα του ουρανού στο λυκόφως, ένας οργασμός, το τραγούδι που λέγατε μαζί μ’ άλλους χίλιους, το γάβγισμα του σκύλου που σε περιμένει στην πόρτα, μια γουλιά νερό που ήπιες όταν διψούσες, ένα όνειρο που είδες, η θάλασσα κι η βροχή…

Αυτά που βάζεις στο μεταθανάτιο νεσεσέρ δεν έχουν καθόλου βάρος· και σου φτάνουν για δέκα αιωνιότητες.

Καθώς φεύγεις, παρέα με το κοάλα, αναρωτιέσαι και γελάς (κάποτε θα τα θυμόμαστε όλ’ αυτά και θα γελάμε): «Γιατί κουβάλησα τόσο άχρηστο βάρος στη ζωή μου;»

Αλλά τότε είναι αργά. Καλύτερα είναι ν’ αναρωτηθείς για την αβάσταχτη βαρύτητα όλων των πρέπει -πριν να έρθει ο ψυχοπομπός.