Όλες οι γλώσσες είναι πολύτιμες. Αποτελούν σημειολογική (και όχι μόνο) έκφραση του τρόπου που ο άνθρωπος σε διαφορετικά μέρη της γης, κάτω από διαφορετικές συνθήκες κατανοεί τον εαυτό του και τον κόσμο, τόσο των υλικό, όσο και εκείνο των αφηρημένων ιδεών.

Κάθε γλώσσα που εξαφανίζεται είναι απώλεια για την παγκόσμια γνώση.

Στις μέρες μας κινδυνεύει και η ελληνική γλώσσα. Με την υπεραπλούστευση, με την σταδιακή αφαίρεση στοιχείων της, με την εξορία των ιστορικών στρωμάτων της από την καθημερινή χρήση, με την άκριτη χρήση των greeklish.
Κινδυνεύει μια γλώσσα που όχι μόνο «σήμανε» τον κόσμο αλλά και τον «νοηματοδότησε». Μια γλώσσα που πλούτισε και πλουτίζει και με ορολογία όλες τις γλώσσες του Δυτικού (τουλάχιστον) κόσμου. Μια γλώσσα παγκόσμια.

Πολλοί δεν ανησυχούν. Ακόμα και να σταματήσουμε να τη μιλάμε εμείς, ισχυρίζονται, δεν θα πάψει αυτή να «συνομιλεί» με όλες τις υπόλοιπες γλώσσες, δεν θα σταματήσει να τις «γονιμοποιεί». Ως νεκρή όμως.
Ίσως και να έχουν δίκιο. Είναι τέτοια η δύναμή της που ακόμα και από σκονισμένα λεξικά θα ακτινοβολεί.

Αν όμως πάψει να είναι ζωντανή, αν πάψει να μιλιέται από τον λαό που τη γέννησε, θα είναι σαν να σφραγίστηκε για πάντα εκείνο το εργαστήρι που χιλιάδες χρόνια τώρα, σμίγει φωνήεντα και σύμφωνα στο καμίνι του Λόγου και αποκαλύπτει την ουσία και το βάθος των πραγμάτων και των ιδεών. Θα περάσουμε στη σύμβαση. Θα εκλείψει η ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ (εμείς, δηλαδή) ότι ο τραγικός άνθρωπος μπορεί, αφενός, να «εσωτερικεύσει» τον κόσμο και, αφετέρου, να «εξωτερικεύσει» κοινωνικά τις έλλογες επεξεργασίες του ως Δημοκρατία, Τέχνη, Φιλοσοφία, Αξιοπρέπεια, Ανθρωπιά.

Η εξαφάνιση της Ελληνικής Γλώσσας είναι πλήγμα στην καρδιά του Ανθρώπου, του Ανθρώπου όπου γης.

Πάνος Σταθόγιαννης