1. Γιατί ο Έλληνας θέλει να νομίζει, πως ελέγχει ό, τι τον περιβάλλει ή δύσκολα εμπιστεύεται άλλον πλην του εαυτού του;
Eίναι δικές σας επισημάνσεις στο “όλοι φοβούνται τον έρωτα”. Yπάρχουν κάποιες κοινωνιολογικής, ψυχολογικής ή άλλης φύσεως ερμηνείες αυτής της επισήμανσης;
Μα γιατί έχει ελάχιστο αυτοέλεγχο. Η αδυναμία ενός σχεδόν άγνωστου εαυτού σε ωθεί να θέλεις να ελέγχεις τα γύρω γύρω, τους άλλους, να προφητεύεις τα μελλούμενα. Πρόκειται για υπαρξιακή ανασφάλεια που δεν γιατρεύεται με τέτοιους τρόπους. Έτσι γίνεσαι ενοχλητικός, όλο και πιο αγχωμένος. Ο ασφαλής αφήνεται στο κύμα κι αυτό είναι ταξιδιάρικο, σοφό. Όχι, δεν έχω κάποια επιστημονική τεκμηρίωση να σας πω τώρα…
2. Tι χαρακτηρίζει περισσότερο τον άνθρωπο… η αρετή ή οι ανθρώπινες μοχθηρίες;
Και ποιος δεν αναρωτήθηκε: Γεννιόμαστε καλοί ή κακοί; Γεννιόμαστε ή γινόμαστε; Ο Σαίξπηρ επιμένει πως ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός, είναι από όλα!
3. Γιατί όλοι θέλουμε τους γονείς παντοδύναμους;
Μα γιατί ερχόμαστε στη ζωή εντελώς ανήμπορα πλασματάκια. Όσο πιο ανήμπορος είσαι, τόσο απαιτείς να είναι πανίσχυρος εκείνος που σε φροντίζει. Έτσι ξεκινά η ειδωλοποίηση, η θεοποίηση εκείνου από τον οποίο εξαρτιόμαστε. Το βλέπουμε σε πολιτικά κινήματα, σε θρησκευτικές ομάδες, σε ψυχοθεραπείες, σε συμμορίες. Πάλι η υπαρξιακή ανασφάλεια πλάθει παντογνώστες ψευδοπροστάτες, ψευδοπροφήτες και οδηγούς που θεωρούμε ότι μας σώζουν από το χάος μας.
4. Επισημαίνετε ότι στη σχέση με τον ψυχολόγο υπάρχει κάτι το ερωτικό ή κάτι το γονεϊκό. Με αυτό ως δεδομένο, πώς προστατεύεται ο ασθενής από την ερωτική ή γονεϊκή σχέση, που δημιουργείται με τον ψυχολόγο ή και ο ψυχολόγος από τον ασθενή;
Κυρίως οι παλιές γονεϊκές στερήσεις μεταβιβάζονται. Όχι μόνο στον ψυχολόγο αλλά και στο ερωτικό ταίρι, στο σύζυγο. Συχνά πρόκειται για αμοιβαία μεταβίβαση, καταλαβαίνετε τι συναισθηματική σύγχυση και τι απαιτήσεις αλληλομεταφέρονται!
5. Eίναι δεδομένο, ότι ο πιο συνηθισμένος λόγος,που οι νέοι άνθρωποι καταφεύγουν στους ψυχολόγους (άνδρες και γυναίκες), έχει να κάνει με την ερωτική ζωή;
Τις περισσότερες φορές είναι η ταραχή των ερώτων που στέλνει έντρομους πολλούς σε ψυχολόγο όπως σε καφετζού. Για να φανερωθεί στην πορεία πως οι ρίζες των πονεμένων παθών είναι παλιές, ριζώνουν στο πατρικό σπίτι, στην κούνια, ίσως και στην κοιλιά της μαμάς.
6. Είναι σύνηθες, καλλονές να αισθάνονται πανάσχημες και κακάσχημες καλλονές; Tόσο μεγάλη σύγχυση, υπάρχει με την αυτο – εικόνα μας και που οφείλεται αυτό;
Συχνότατα είναι απίστευτα διαφορετική η αυτοεικόνα μας από την εικόνα στον καθρέφτη, στα μάτια των άλλων. Χειρότερη ή καλύτερη, πάντως σπανίως είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι με το εγώ μας, το μέσα και έξω εγώ μας.
7. Eίναι τραυματική και απεχθής η πράξη εξαναγκασμού ενός νέου σε σεξουαλική συνεύρεση με γυναίκα προκειμένου να μη γίνει ομοφυλόφιλος;
Πρόκειται για εγκληματική κακοποίηση! Η ερωτική πράξη δίχως ανάλογα συναισθήματα, δίχως ανάλογο πόθο, είναι πράξη βίαιη και απεχθής για ένα τρυφερό μπερδεμένο έφηβο. Για κάθε ηλικία μάλλον.
8. Λέτε »οι γιοι ομοφυλόφιλων πατεράδων δεν θα γίνουν απαραίτητα γκέι, έχουν τις ίδιες πιθανότητες με κάθε αγόρι. Ας μην ανησυχούν για το ζήτημα αυτό οι γονείς.
Αντιθέτως, να ανησυχούν για τις συμπεριφορές τους εκείνες, που καταδικάζουν τα παιδιά τους σε αλλοιώσεις της προσωπικότητας, σε δυστυχία και σε μάταιη ντροπή…».
Υπάρχουν συγκεκριμένες πιθανότητες, ποιές είναι αυτές – τι οδηγεί ένα αγόρι στην ομοφυλοφιλία και τι ένα κορίτσι;
Ασφαλώς και η ομοφυλοφιλία δεν είναι κληρονομική! Πιθανότερο είναι να οδηγήσει στην ομοφυλοφιλία τον γιο ένας σκληρός, απορριπτικός, “υπεραρρενωπός” πατέρας παρά ένας πατέρας ομοφυλόφιλος. Το πώς οργανώνεται γενικά μια ομοφυλοφιλία είναι έρευνα διαρκής και περίπλοκη, δεν εξηγείται βιαστικά. Θέλει σοβαρότητα, προσοχή και πάλι ένα κομμάτι θα παραμένει αινιγμα.
9. Η υπερβολικά τρυφερή και ταυτοχρόνως η υπερβολικά αυταρχική μητέρα, λέτε ότι είναι “ ο πιο ύπουλος τρόπος” κι ακόμα ότι “η τρυφερότητα εξαγοράζει ψυχές”. Τι εξαγορά είναι αυτή που σχετίζεται με το αγόρι και τη μητέρα;
Εννοώ βέβαια τη χειριστική μαμά που πότε φοβίζει και πότε κολακεύει το μικρό της για να το συντηρεί μικρό, εξαρτημένο, άβουλο και να μείνει παντοτινά δικό της, και στα εξήντα του. Μιλάμε εδώ για μια “δόλια” τρυφερότητα και όχι για το ζωογόνο χάδι της αγάπης.
10. Ενοχή – η μεγαλύτερη αμαρτία!- και γι΄αυτόν που την προκαλεί και για όποιον τη δέχεται… σχολιάστε το.
Η συστηματική ενοχή είναι τελικά μια εγωκεντρική προσκόλληση, μια νευρωσική εμμονή. Εμποδίζει την ειλικρινή μεταμέλεια, τη διόρθωση. Όντας ενοχικός γδέρνεις μάταια την ψυχή σου, με κάποια φιληδονία θα έλεγα. Ο ισορροπημένος άνθρωπος διακρίνει το λάθος του και είτε το διορθώνει, είτε δεν το ξανακάνει πια και αυτό τον γαληνεύει. Δεν μένει ακίνητος να ατενίζει το παρελθόν σαν την γυναίκα του Λωτ.
11. Χωρίς αμφισβήτηση του γονιού δεν προκύπτει ενηλικίωση; Είναι απαραίτητη δηλαδή μιας μορφής συμβολική πατροκτονία;
Κατά τον Ντοστογιέφσκι τουλάχιστον, ένα είδος πατροκτονίας είναι αναγκαίο για να ανδρωθεί ο γιός. Και στο Ευαγγέλιο ο πιο αγαπητός γιος είναι ο Άσωτος. Αλλά για να το πούμε ηπιότερα, η επανάσταση της εφηβείας, κόρης και αγοριού, αποφυλακίζει από τη θεοποίηση ή τη δαιμονοποίηση του γονέα. Περισσότερο κατανοείς κι αγαπάς τον γονιό σου άμα λυτρωθείς από τα δεσμά του.
12. Eξηγείστε γιατί ενώ κάποτε ισχυριζόσασταν με φλόγα πως ο καθένας πρέπει να έχει, απολύτως ελεύθερα, τη ζωή που προτιμά, σήμερα, τείνετε να συλλογιζόσαστε πως μερικά κοινώς αποδεκτά “φυσιολογικά” σχήματα ζωής, ασκούν την ψυχή και το πνεύμα, ακόμα κι αν δεν τα γουστάρουν. Πρέπει να περνάς από κάποιες θητείες κι όπου βγει. α)ποιά θεωρείτε “φυσιολογικά” και ποιά “μη φυσιολογικά” σχήματα ζωής; β) δώστε παράδειγμα θητείας και γ) γιατί η τωρινή σκέψη σας είναι αναντίστοιχη με την παλιότερη;
Μα επειδή είμαι ασυνεπής ή γιατί μεγαλώνω και αναθεωρώ. Πότε το ένα, πότε το άλλο. Μπορεί βέβαια το ένα να μην ακυρώνει το άλλο, ελευθερία δεν σημαίνει οκνηρία και αδράνεια, διαρκής ανεύθυνη ευδαιμονία. Ωραία και ζωντανή η ερώτησή σας!
Σχήματα ζωής για παράδειγμα θα έλεγα τις σπουδές, μια εργασία, το γάμο, τέτοια…Και να φύγεις μετά, κέρδισες άσκηση και θητεία, έγινες καινούργιος, πιο βασανισμένος, πιο παιδεμένος, πιο λυτρωμένος. Ο χαρακτηρισμός “φυσιολογικός” μάλλον είναι επιπόλαιος, το παραδέχομαι. Τείνουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το κοινωνικό κλισέ, το σύνηθες.
13. Tα παιδιά -λέτε- δεν μιμούνται αυτό που θέλουμε να δείχνουμε ότι είμαστε αλλά αυτό που πραγματικά είμαστε, τον απόκρυφο ψυχισμό μας δηλαδή. Με δεδομένο, ότι αυτό ισχύει, ποιός είναι εν τέλει ο σωστός τρόπος διαπαιδαγώγισης;
Με τα παιδιά, όπως με κάθε σχέση, πρέπει να είμαστε απλοί και αληθινοί, τι άλλο; Ειδικά με τα παιδιά που, επειδή είναι αγνά, διακρίνουν το υποκριτικό και το γνήσιο αμέσως. Μη θεωρείτε όμως ότι είναι εύκολο να είναι κανείς αληθινός αν δεν είναι…
14. Σχολιάστε την αναφορά σας “κάθε μεγάλος έρωτας είναι ρίσκο χαμού” και την αναφορά της Ζυράννας Ζατέλη “ο έρωτας είναι το γιορτινό ρούχο του θανάτου”. Oι “φοβικοί του έρωτα”, αυτοί που επιλέγουν να “εισέλθουν” σε έναν έρωτα καταδικασμένο να μην ευδοκιμήσει, τι ποσοστό είναι όσων ερωτεύονται;
Δεν γίνεται να ξέρω ποσοστό, κανείς δεν ξέρει και οι στατιστικές είναι συχνά νεκρές. Είναι όμως πολλοί εκείνοι που ξεγλιστρούν από το να διακινδυνεύσουν έναν έρωτα με πρόσωπο που όντως τους συγκλονίζει. Είναι τρομαχτικός ο κίνδυνος να δεθείς με κάποιον για τον οποίο λες και το εννοείς: Είναι η ζωή μου!… Αν χαθεί, τι θα απογίνεις; Μένει ο θάνατος, ένα είδος θανάτου.
Η συγγραφέας απάντησε στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου της ΕΡΤ, Ζαχαρία Σώκου
Πηγή: ert.gr/deytero
Εμείς το διαβάσαμε: searchingthemeaningoflife.wordpress.com
Φωτογραφία από το fractalart.gr
