Η ομορφιά του κόσμου ακουμπισμένη στο πρόσωπο της νεότητας. Απλώνει το βελούδινο δέρμα της πάνω στην αγριότητα της καθημερινότητας και βοηθά την σιωπή της να κραυγάσει μέσα από τα κάγκελα του χρόνου.
Η ομορφιά της νεότητας ταξιδεύει την ελπίδα στα αιώνια εργαστήρια της, προσδίδοντας στο μέλλον το μέγεθος που χρειάζεται ο κόσμος για να πάει παρακάτω.
Η ομορφιά του κόσμου κατασκευάζεται από την νεότητα την ώρα που η χαρούμενη ματιά της τινάζει και μαζεύει την δροσιά που απλόχερα σκορπά στο πέρασμα της. Αφήνει την μυρουδιά της να δροσίζει τα βλέμματα που ραντίζουν με απαξιωτική σκόνη τα βήματά της.
Η γερασμένη ιδεολογία την παρακολουθεί προσπαθώντας να πιαστεί από μια ανάμνηση της δικιά της νεότητας. Σαστισμένη ακουμπάει τα χείλια της, στην τροφή του παρελθόντος. Κρυφά νιώθει τον φθόνο να φυτρώνει από την αίσθηση της απώλειας που την διαπερνά.
Με ποιον τρόπο όμως θα κρύψει το όραμα ενός αφημένου μυαλού στην άκρη των διυλιστηρίων συνείδησης;
Με ποιον τρόπο θα πει ψέματα στην μνήμη της παραίτησης και την υποταγής της;
Με ποιον τρόπο θα αντισταθεί στα κελεύσματα ενός καιρού που δεν εκμεταλλεύτηκε την δική της επιθυμία, αλλά αφέθηκε έρμαιο των αποφάσεων των άλλων;
Η ομορφιά της νεότητας είναι ομορφιά της άρνηση και της αντίστασης. Στην ξένοιαστη παρουσία της οι νευρώσεις του ηλικιωμένου κόσμου ανατροφοδοτούνται νιώθοντας την σαν απειλή. Στην ξένοιαστη παρουσία της οι ηλικίες ταξινομούνται σαν αναλώσιμα στοιχεία ενός μονοδιάστατου νοήματος. Ενός νοήματος που βρίσκει την δύναμή του στα σκοτεινά δωμάτια όπου μεγαλώνει η εχθρότητα και το μίσος του κέρδους.
Το κέρδος προβάλλεται σαν τη τελευταία ευκαιρία της χαμένης ενότητας. Μέσα του ξαπλώνουν άνθρωποι χωρίς όνειρα. Γερασμένες συνειδήσεις που βρομάνε από την συνήθεια της επανάληψης. Συνειδήσεις που τεμαχίζονται, που τοποθετούνται σε κουτιά και ταξιδεύουν στην ακινησία. Καλλιεργούν το βλέμμα της ανησυχίας και ντύνουν το κόσμο με ακτίνες τεχνικού φωτός που λούζουν τα κουρασμένα τοπία τους. Ακροβατούν στα σύνορα της ψυχικής τους υγείας.
Οι άνθρωποι χωρίς όνειρα, δείχνουν τα χαλασμένα δόντια τους. Η αιχμαλωσία τους ασχημονεί στους καθρέφτες της καρδιάς τους. Το αγριεμένο βουναλάκι της χαράς τους, κρύβεται κάτω από μεταχειρισμένα πουκάμισα της μνήμης. Πολεμά φωνάζοντας για τα καινούργια εργαλεία που ξεμοντάρουν τα κουρασμένα παλτά της. Που θέλουν να αντικαταστήσουν τα χαλασμένα κουμπιά και τις τεχνικές αναδίπλωσης της σκουριασμένης φόδρας της.
Η ομορφιά της νεότητας ανακινεί τα δεμένα μέλη τους, τους καλεί να επαναφέρουν την νεανικής τους ζωντάνια στα κουρασμένα υφάσματα που τους τύλιξαν με την ασχήμια της βίας και του αποκλεισμού. Να αποφύγουν τον φθόνο που νιώθουν για αυτή. Να την πλησιάσουν, να μιμηθούν την ανεμελιά της και να αντιμετωπίσουν τον κόσμο πάντα σαν μια νέα κατασκευή.
Η ομορφιά του κόσμου κατασκευάζεται από το τρόπο που η νεότητα τον κοιτάζει. Το βλέμμα της ντύνει το κάθε τι με το αστραφτερό της δέρμα, καταργώντας την ρυτίδα του χρόνου. Έτσι η νεανικότητα του βλέμματος δίνει στην ζωή… την μορφή μιας συνεχούς ανακάλυψης. Όταν οι γερασμένες συνειδήσεις το καταλάβουν, τότε όλα μπορούν να πάρουν μια καινούργια μορφή, υιοθετώντας το δικό της βλέμμα.
Κερεντζής Λάμπρος, Ψυχολόγος – Ψυχοπαιδαγωγός
