Οι άνθρωποι κυκλοφορούν κι οπλοφορούν γιατί ξεχνούν…Οι ανόητοι.
Οι ανήθικοι, οι ασήμαντοι. Και νομίζουν ότι φοβίζουν εκείνους “που χαμογελάνε κατά μέσα”…Κανείς δεν περισσεύει σε τούτη τη ζωή. Είναι δώρο ανεκτίμητο. Μας χαρίστηκε απλόχερα. Στο λιγνό κορίτσι, στο αγόρι με τα κατσαρά μαλλιά, στη μάνα σου με τα αδύνατα χέρια, στον πατέρα σου που ξυπνάει θυμωμένος.
Σα θηλιά στο λαιμό, μας πνίγει. Ποια, η ζωή; Ας γελάσω.
“Έλα πουλί μου, ξέχασέ τα όλα η τυραννία είναι τέχνη υψηλή, μια κωμωδία που αντηχεί στυφά, σαν κούφια ώρα που μας κυνηγά”.
Η ζωή δε μοιράστηκε το ίδιο σε όλους. Τότε τι είναι εκείνο που μας ενώνει και μας κρατά όρθιους; “Η μικρή ραγισματιά που απλώνει ρίζα και κλαδιά”…Κανένα αστέρι δεν ξέφυγε ποτέ από την πορεία του σαν εκείνο το δικό μας το ανθρώπινο, το αδιαπραγμάτευτο που γυμνοί γεννιόμαστε και γυμνοί πεθαίνουμε. Στη σιωπή όλων των ανομολόγητων της μιας στιγμής, μιας τόση δα απειροελάχιστης στιγμής με τα βότσαλα στις τσέπες, τα φαγωμένα γόνατα και τα λερωμένα ρούχα, που είναι αρκετά για να σε γυρίζουν σπίτι σου, στην αφετηρία.
Ώσπου μια βραδιά παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Στη φαρέτρα σου κρύβεις τα τόξα σου.Ναι, εκείνα που’ χεις από παλιά κρυμμένα, φυλαγμένα για τη δική σου ανείπωτη στιγμή, που πίστεψες πως δε θα σε επισκεφτεί ποτέ. Με σφαλιστές πόρτες και παράθυρα και το μυαλό κανίσκι αδειανό, γιατί η καρδιά δεν κουμαντάρεται, το ξέρεις ότι την έχεις προδώσει ήδη. Κρατάς από τη φόρα σου.
Διπλώνεις τα όνειρά σου, φυλάς κάστρα ερημικά, μασάς τα ξέφτια λόγια, που δεν τόλμησες να ξεστομίσεις για άλλη μια φορά. Κι ας λες πάντα ότι είναι η τελευταία.
“Η τυραννία είναι τέχνη υψηλή”. Κι εσύ που τόσο ανήμπορος λαχταράς τη ζωή που λειώνει στους ώμους σου σαν το χθεσινό χιόνι, θα κλειδώσεις πάλι φιλιά κι εικόνες, ακροδάχτυλα κι ώρες ακατέργαστες, μήπως και προλάβεις τουλάχιστον έναν “νυχτερινό περίπατο”.
Πάρε σφουγγάρι και σβήσε τον δειλό της παραπάνω σειράς. Γιατί αυτή είναι η ωδή στον καθημερινό ήρωα…
Σήμερα, όμως, που είναι τα χρόνια δίσεκτα. Τυχερή που ζεις μαζί του! Είναι ξεχωριστός γιατί ξέρει να περιμένει. Μην μπερδεύεσαι, δεν υπομένει, αλλά περιμένει, κρατάει πρώτα για τους άλλους.
Τυχερή να ζεις μαζί του! Ακουμπάς πάνω του και μαζί κι όλη η ασχήμια του κόσμου και σαν φεύγει εκείνος ξεμακραίνουν και τα πουλιά. Ωδή στον καθημερινό ήρωα που χαμογελάει ήρεμος”. Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να του τον πάρουν” και δεν βιάζεται. Γνωρίζει πως είναι μουσαφίρης και δε σπαταλιέται, δε χαραμίζεται. Το στόμα του δεν είναι σφιγμένο, δε φτύνει άναρθρες κραυγές, βλαστήμιες και ξιπασιά.
Τυχερή να ζεις μαζί του! Είναι μαζί σου στα δύσκολα, όταν οι υπόλοιποι θα έχουν φύγει. Είναι εκεί για να σου κρατά το χέρι, να ανοίγει τα παράθυρα για να μπαίνει φρέσκος αέρας. Με τα αυτιά πεισματικά κλειστά, τις γροθιές σφιγμένες, γνωρίζει μόνο τη δική του αλήθεια. Δεν παρασύρεται, έχει αντοχές εκείνος, γνώσεις και δίκιο. Το φοράει όταν όλοι γύρω του προσπαθούν να τον γδάρουν, να του βγάλουν την πέτσα, να του κρεμάσουν κουδούνια. Ένας τρελός της γειτονιάς.
Τυχερή να ζεις μαζί του! Ραγίζει σε κάθε ξημέρωμα. Κοντοστέκεται στο δειλινό κι η φωνή του σταλάζει λίγη από τη μελωδία της γης που τον ανάθρεψε. Εκτιμά ο ήρωας σου…αχ αυτός ο καθημερινός ήρωας! Μόνος σαν Δον Κιχώτης κυνηγάει χίμαιρες, πολεμάει το άδικο, κατεβαίνει σε πορείες, τραγουδάει στις πλατείες, ενώνει τη φωνή του για κείνον που δεν του περισσεύουν οι ανάσες, τον πιο ματωμένο. Για κείνον που πρόλαβαν να τον τσαλαπατήσουν, να του κουρέψουν τα φτερά, να του φορέσουν λοφίο στο κεφάλι για να τον περιγελούν.
Ωδή στον καθημερινό ήρωα! Υπάρχει κι ας σου σφυρίζουν όλοι το αντίθετο. Αδιάφορα, κατά πάνω σου. Πόσο φοβούνται να μην θεριέψει! Να μην αγριέψει. Τον προκαλούν να τους μοιάσει, να γίνει ίδιος με εκείνους που γρήγορα ξεπουλήθηκαν, όμως τυχερή, ο ήρωας σου έχει μνήμη περίσσεια. Δεν ξεγελιέται. Σπίτι, πατρίδα έχει τα βουνά, τους δρόμους, τους παιδικούς του χρόνους.
“Σαν έτοιμος από καιρός σα θαρραλέος” ντύνεται τον ήλιο και το φως του. Τυχερή να ζεις μαζί του! Τυχερή να κλαις και να γελάς μαζί του. Να λυπάσαι, να θυμάσαι, να μην εξηγείς, να μην απολογείσαι, να μην φοβάσαι. Να σαρώνετε τον μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο και να σας θυμούνται όλοι!
Αθηνά Τερζή
***Η τυραννία είναι τέχνη υψηλή: στίχος του Σωκράτη Μάλαμα
