Μικρή, όταν περνούσα έξω από τα μπιλιαρδάδικα-που τα λέγανε και σφαιριστήρια- γοητευόμουν από τους ήχους.

΄Ηχοι χωρίς εικόνα μιας και τα περισσότερα βρισκόντουσαν σε υπόγεια. ΄Ηχοι που ανέβαιναν τη σκάλα και ξεχύνονταν στον δρόμο. Του μπιλιάρδου, μα πάνω απ’όλα οι ήχοι που κατά ριπές έβγαιναν από τα φλιπεράκια. Ούτε λόγος να παίξω, ήταν απαγορευτικό λόγω ηλικίας.

Μετά απαγορευθήκανε εντελώς επί Γεωργίου Παπανδρέου και μετά ήρθε η δικτατορία και, εννοείται, συνεχίστηκε η απαγόρευση για να προστατευθούν τα «χρηστά ήθη» των νέων. Δεν το πολυκαταλάβαινα αυτό, αλλά και κανείς δεν με ρώτησε.

Οταν βρέθηκα φοιτήτρια στο Παρίσι, ξανάκουσα τον ήχο τους, πιο εξευγενισμένο και με χαμηλότερη ένταση, αλλά τον ξανάκουσα. Για την ακρίβεια δεν χρειάστηκε να ψάξω και πολύ γιατί πέρα από τα αντίστοιχα με τα δικά μας μπιλιαρδάδικα, υπήρχαν τουλάχιστον δυο τρία φλιπεράκια στα περισσότερα καφέ που συχνάζαμε. Πολύχρωμα, με λαμπερές παραστάσεις, με τα φωτάκια τους να τρεμοπαίζουν περιμένοντας το κέρμα στη σχισμή. Και τα λάτρεψα.

Δεν υπήρξα φοβερή παίκτρια, δεν έκανα φοβερά σκόρ, δεν κέρδιζα συχνά παιχνίδια και έξτρα μπάλλες όμως τη χαρά και το πανηγύρι από τα φωτάκια που αναβόσβηναν μόλις κέρδιζα παιχνίδι, την έζησα και την ευχαριστήθηκα. ΄Οπως έζησα και την απογοήτευση της στιγμής που στη κορύφωση του παιχνιδιού, εκεί που όλα σου πάνε τέλεια και οι μονάδες πέφτουν η μια μετά την άλλη ξαφνικά η μαγική μεταλλική σου μπαλίτσα βυθιζόταν άδοξα στο στομάχι του φλίπερ.

Μετά μεγάλωσα. Οι παρτίδες στο φλίπερ γίνανε παρτίδες ζωής και ενώ οι νίκες με άφηναν σχετικά ασυγκίνητη πια, πάντα παρομοιάζω τις μεγάλες ανατροπές που συναντάμε στη ζωή μας σαν μια άδικα χαμένη παρτίδα φλίπερ στο ζενίθ του παιχνιδιού.

Της Μαριάννας Καραβασίλη

Πηγή: peopleandideas.gr

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr