Ιδιωτική ασωτία, ένα κείμενο ζωής πάνω σε ένα ποίημα του Χριστιανόπουλου

Ιδιωτική ασωτία, ένα κείμενο ζωής πάνω σε ένα ποίημα του Χριστιανόπουλου

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,

τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.

Πάντως, δὲν ἦταν λύση: ἦταν ἡμίμετρο.

Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.

Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποῦ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά.

Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕστατη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους τοῦ μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.

Τὸν Ποσειδώνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποῦ μὲ κρατάει πάντα μακριά˙
μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ιθάκη θά μοῦ βρεῖ τη λύση;

Από την «Εποχή των ισχνών αγελάδων», του Ντίνου Χριστιανόπουλου, εκδόσεις Κοχλίας

Έρχονται στιγμές στη ζωή που χάνεις το δρόμο σε μια επικίνδυνη στροφή. Κάτι που σου συνεπήρε το βλέμμα, που κέρδισε τη προσοχή σου έρχεται να σε βγάλει εκτός πορείας και να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα. Στον καθένα μας υπάρχει εκ γενετής ένας διπλός εαυτός.

Ένας Θεός κι ένας Δαίμονας που κατοικούν μαζί στο ίδιο σπίτι. Το ζήτημα είναι ποιον από τους δυο ακούς, από ποιον συγκινείσαι, ποιού θέλεις να είσαι δούλος και κυρίως αν δεν ξεχνάς ποτέ πως η φύση σου τους χωρά και τους δύο.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και στη προσωπική του ζωή όπως και στην αριστουργηματική «Ιθάκη» του, αναγνωρίζει τον Δαίμονα μέσα του. Δεν καταφεύγει σε κρυφτό. Δε θέλει να κρύβεται από αυτό που είναι.

Είναι συνέπεια στον εαυτό μας; Ανία από μια πλήρη πλήξης ζωή; Άλλα θέλουμε κι άλλα κάνουμε; Τα άλλα που θέλουμε είναι τα εφάμαρτα; Τα καταδικαστέα από τους άλλους; Και τότε ο αληθινός μου εαυτός; Αυτός που φιλοξενεί και τον Θεό και τον Δαίμονα; Ο ποιητής φεύγει «από συνέπεια ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου, τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη με τα χριστιανικά της σωματεία και την ασφυχτική της ηθική».

Μπορεί οι εγγυήσεις της καλής μας ζωής να μας προσφέρουν την ασφάλεια της έντιμης, της αποδεκτής ζωής. Δε θα μας προσφέρουν ωστόσο ποτέ την συνέπεια απέναντι στη φύση του εαυτού μας. Θα παραμένουμε καλοί όσο ασφυκτιούμε σε μια ζωή δίχως αλήθεια, στερώντας της πληγές και εμπειρίες από το φόβο μήπως παραστρατήσουμε από την θεωρητικά δομημένη δογματική μας ζωή και επιτρέψουμε στον εαυτό μας το αυτονόητο: να ζει αντί να ενσαρκώνει ρόλους.

Η αλήθεια έρχεται σύμφωνα με τον Χριστιανόπουλο στη μοναξιά ή στη δειλία. Εκεί που έχεις αναγνωρίσει με κόπο τον εαυτό σου έρχεται ο απαξιωτικός απαυδημός, η στιγμή να προδώσεις το δρόμο που υπεύθυνα διάλεξες, γιατί κουράστηκες ή πια έμεινες μόνος σε αυτόν και πλέον ντρέπεσαι μήπως στο διάβα «σε δει κανένας που κάποτε του μίλησες για ιδανικά».

Τότε «επιστρέφεις με μιαν ύστατη προσπάθεια να φανείς άψογος, ακέραιος, επιστρέφεις σαν τον άσωτο που αφήνει την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική».

Εγκαταλείπεις τη δική σου ιδιωτική οδό για να ξαναβρεθείς στην ασφάλεια που σου προσφέρει απλόχερα η προδοσία του άλλου σου εαυτού. Εκεί ωστόσο γίνεσαι δυο φορές ελεεινός. Όχι μόνο γιατί πρόδωσες τις επιθυμίες σου ζώντας μια ζωή που δε θες, μα και γιατί η «στενή και μικρόχαρη Ιθάκη» θα χωρά δια βίου για σένα όλες τις περιπέτειες που θα μπορούσες να ζήσεις γυρίζοντας τον κόσμο. Θα γίνεσαι «καλός» επειδή αυτό είναι πιο εύκολο για τις σχέσεις σου με τους άλλους και θα γίνεσαι «κακός» επειδή δεν αντέχεις να φέρεις την ευθύνη να αναγνωρίσεις την όποια καλοσύνη κουβαλάς εντός σου.

Για τα μάτια του κόσμου θα παραμένεις το καλό παιδί που μετά από κάποιες περιπέτειες γύρισε εκεί όπου ανήκει. Όμως εσύ «τον Ποσειδώνα μέσα σου τον φέρνεις, που σε κρατάει πάντα μακριά»∙ Η καρδιά σου, ο εαυτός σου όλος θα είναι μοιρασμένος κάπου αλλού, θα σε φτύνει χλευαστικά κάθε μέρα που θα ξημερώνεσαι στη «στενή και μικρόχαρη Ιθάκη» γιατί δεν θα σου δίνει λύση καμία, δεν θα σε ελευθερώνει, δεν θα σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο.

Μια ψεύτικη ασφάλεια και κάμποση κοινωνική αποδοχή θα σου δίνει. Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη όμως δεν θα μπορείς να το δεις ποτέ. Δεν θα αντέχεις, γιατί ξεφτιλισμένος αλήτης δεν ήσουν τότε που έφυγες. Είσαι τώρα που γυρνάς πικραμένος ανάμεσά μας. Και η Ιθάκη, δεν θα σου βρει ποτέ τη λύση…

Πηγή: yponeirwn.blogspot.gr

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Διαβάστε επίσης

Close