Και μην ξεχάσεις πως οι άνθρωποι είναι κουρασμένα παιδιά. Παιδιά, αλλά κουρασμένα. Που έχουν πάντα στο μυαλό τους το παιχνίδι αλλά που έχουν να παίξουν εδώ και μια ζωή.
Και μην ξεχάσεις πως οι άνθρωποι είναι μεγάλα παιδιά. Πως οι άνθρωποι είναι μικρά παιδιά. Πονεμένα παιδιά. Φοβισμένα και τρομαγμένα.
Που κάποτε κρύβονταν σε μια γωνιά ή στις δίπλες της φούστας της μάνας γιατί φοβήθηκαν το σκοτάδι, τον Αράπη, το Γύφτο. Με χέρι και στόμα που έτρεμε για την επόμενη στιγμή.
Και μην ξεχάσεις πως οι άνθρωποι είναι κουρασμένα παιδιά. Παιδιά, αλλά κουρασμένα. Που έχουν πάντα στο μυαλό τους το παιχνίδι αλλά που έχουν να παίξουν εδώ και μια ζωή. Και αντί για παιχνίδι έχουν ιδρώσει, έχουν κουραστεί, έχουν δουλέψει σκληρά. Για χρόνια. Και έχουν ξεχάσει το παιχνίδι. Έχουν ξεχάσει πώς είναι.
Έχουν ξεχάσει πώς νιώθουν. Και έχουν απογοητευθεί, έχουν πονέσει, έχουν προδοθεί. Από άλλα παιδιά. Που έχουν ξεχάσει κι εκείνα να παίζουν. Που δεν είχαν το χρόνο να σκεφτούν πως κι εκείνοι ήταν κάποτε παιδιά.
Γιατί έτσι είναι τα παιδιά -ανυπόμονα και βιαστικά στην κρίση. Και όσο τα παιδιά δεν παίζουν, τόσο πιο ανυπόμονα για παιχνίδι γίνονται. Και καμιά φορά χάνουν την ψυχραιμία τους. Και φωνάζουν και χειρονομούν. Από κούραση και πόνο.
Και μην ξεχάσεις πως οι άνθρωποι είναι παιδιά που κάποτε χαϊδεύτηκαν ή που δεν χαϊδεύτηκαν. Και που ίσως -το πιθανότερο- σήμερα δεν έχουν ένα χέρι δίπλα τους να τους χαϊδεύει. Ένα χέρι να τους περιμένει για να τους ανοίξει την πόρτα.
Αντί γι’ αυτό έχουν μπροστά τους το χέρι ενός άλλου πικραμένου παιδιού υψωμένο, με το δάχτυλο έντονα προτεταμένο να δείχνει και να υποδεικνύει. Να τιμωρεί και να απαιτεί. Να μην γνωρίζει από οίκτο και συγχώρεση.
Και οι άνθρωποι τότε πονάνε και κουράζονται. Και ξαναπιάνουν μια γωνιά και σφίγγουν τα δόντια για να μην κλάψουν. Γιατί πια δεν είναι παιδιά για να κλαίνε. Και όταν πια φτάσουν να κλάψουν -εδώ που έχουν φτάσει- τότε είναι που έχουν πάρει το δρόμο για τ’ άστρα. Τότε είναι που αρχίζουν να ξαναγίνονται παιδιά.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι παιδιά είναι. Και όσοι δεν είναι πια, θα γίνουν ξανά.
Γιώργος Βελέντζας
Πηγή: giorgosvelentzas.blogspot.gr
