Φιγούρες με εύρυθμες ανάσες σουλατσάρουν στην αμμουδιά. Η λέξη «πρόγραμμα» δεν υφίσταται στο λεξιλόγιό τους.

Ζύθος, βουτιές, παιχνίδια, χαλαρότητα.

Γέλια ύστερα. Ίσως και άνευ λόγου. Η ανεμελιά τ’ Αυγούστου αρκεί. Ατάκες απρόσμενες, πειράγματα, και τα μάτια όλης της παρέας λαμπυρίζουν.

Συντονίζονται σε ένα χωροχρονικό συνεχές, αδιανόητο να περιγραφεί σε κάποιον τρίτο. Εξάλλου, όταν κάτι τόσο δυναμικό αποπειράται να εκφραστεί με λόγια, αίφνης η μαγεία του εξαχνώνεται.

Κοινός συντελεστής του δειλινού τους, δυο χρώματα. Θάλασσα και ήλιος. Μπλε και πορφυροκόκκινο. Στοιχεία της τρισδιάστατης απεικόνισης των αισθήσεών τους.

Τεχνιέντως χλευάζουν τη ρουτίνα του χειμώνα που άφησαν πίσω. Η αίσθηση του χρόνου, νικημένη από την απέραντοσύνη των στιγμών τους. Παραδομένοι στο δροσερό αεράκι και την αλμύρα του δέρματος τους.

Ένας έρωτας τους ενώνει. Αληθινός, δίχως ίχνος ματαιοδοξίας. Έρωτας για τη δική τους θάλασσα, τον δικό τους ήλιο, την παραλία τους.

Παιδιά δημοτικού τότε, όταν αντάμωσαν για πρώτη φορά εκεί. Ενήλικα παιδιά, πλέον. Ανταμώνουν στο ετήσιο ραντεβού τους. Η παρέα, στο ίδιο τραπέζι. Η παρτίδα ξεκινά.

Τυχεροί. Σαν στημένο παιχνίδι, που κανείς δε χάνει. Αρκεί να παίζει.

Άχαστος είσαι με τέτοια φεγγαράδα και τη θάλασσα να σιγοτραγουδά.

Με αυτά τα χρώματα να σου κρατάνε συντροφιά ολημερίς. Με τη σαγήνη του έναστρου ουρανού τις νύχτες.

Άχαστος είσαι.

Του Ατίπικαλ