Στη φρενίτιδα της καθημερινότητας θα υπάρξει εκείνο το λεπτό που η σκέψη θα ταξιδέψει σε ένα κεφάλαιο περασμένο.
Μια στιγμή, ένα παγκάκι, ένα βλέμμα στο μπαλκόνι αρκούν, για να πάρει το κεφάλαιο αυτό τη δική του ανάσα και να αποκτήσει υπόσταση. Μια όμορφη ανάσα που θα ξεδιπλώσει χιλιάδες εικόνες, αισθήματα και λόγια, αφήνοντάς τα να αιωρούνται στον βυθό του μυαλού.
Πρόκειται για μια κινηματογραφική προσέγγιση, για ένα έργο που δε θα προβληθεί για την ώρα στις οθόνες -και κανείς δε θα μάθει αν πρόκειται κάποτε να παίξει-, για μια ταινία που δε θα δει κανείς. Ένα έργο που εκείνος που το ξέρει καλά και το ‘χει γράψει, το κρατάει για τον ίδιο κι είναι το ολόδικό του «διαμάντι» ανάμεσα στις αναμνήσεις του. Είναι κάτι που δε χωράει μοίρασμα και του ανήκει -όσο κι αν ακουστεί εγωιστικό. Είναι εκείνη η σχέση που πέρασε, χάθηκε και έλαβε τέλος.
Τι σημασία έχει η αιτία και τα δυσάρεστα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του χωρισμού; Καιρό μετά δεν είναι παρά μια ξεθωριασμένη εικόνα, λόγια, κινήσεις, θυμός και νεύρα σε ένα κίτρινο μοτίβο περασμένο. Τώρα πια καθένας ζει το παρακάτω, βρίσκεται σε άλλη κατάσταση και όλα βαίνουν καλώς. Εκείνο το ερέθισμα από το περαστικό αυτοκίνητο, από το άρωμα του ανθρώπου που πέρασε δίπλα σου τυχαία ήταν αρκετό να επαναφέρει στη μνήμη στιγμές.
Στην επιφάνεια του μυαλού βρίσκονται πάντα οι ευχάριστες. Εκείνες είναι που έχουν αποθηκεύτηκαν από τον επεξεργαστή-φίλτρο του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια του ξεσκαρταρίσματος που έγινε όταν μεσολάβησε το «κενό» μεταξύ νυν και πρώην. Ο επεξεργαστής μάζεψε όσα διαδραματίστηκαν και τα έκλεισε στα έγκατα του μυαλού. Τα αρχειοθέτησε με αγάπη στη βιβλιοθήκη των αναμνήσεων και αποχώρησε για το επόμενο δωμάτιο.
Κανείς δεν ορίζει κι ούτε γνωρίζει πότε θα έρθει η στιγμή να θα επισκεφθεί το προηγούμενο δωμάτιο. Το σίγουρο είναι πως ο σεβασμός σε κάτι που ανήκει στο παρελθόν παραμένει μέγιστος. Είναι αξιοπρέπεια και αγάπη για εκείνα που πέρασαν και έγιναν κομμάτι της ιστορίας. Αξίζει σεβασμός και οποιοδήποτε σχόλιο ή αναφορά σε πρώην είναι μικροπρέπεια.
Δεν υπάρχει λόγος κάποιος να ασχοληθεί με κάτι που πέρασε, που έχει κάνει τον κύκλο του και έχει κλείσει. Θα ασχοληθεί εκείνος που αρνείται πεισματικά να το αφήσει πίσω και να πάει παρακάτω. Εκείνος που δε θέλει να αποχωριστεί το παρελθόν, γιατί οι προσδοκίες υπάρχουν ακόμη. Η πληγή μπορεί να είναι η αιτία να μην εφησυχαστεί η ψυχή και να υπάρχει ακόμη το αίσθημα του θυμού, της προδοσίας και άλλα τόσα αρνητικά. Γι’ αυτό όμως φταίμε κι εμείς όταν δεν κόβουμε καταστάσεις που δε μας εκφράζουν.
Έρχεται κάποια στιγμή που καλούμαστε να υποστούμε τις συνέπειες. Υπάρχει αντίκτυπο όταν δε δείχνουμε αγάπη προς τον εαυτό μας και τα όριά μας είναι ανύπαρκτα. Χρειάζεται να διαχειριστούμε όλα αυτά που υπάρχουν στον εσωτερικό μας κόσμο. Να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που νιώθουμε, γιατί το νιώθουμε και από πού προέρχεται.
Το υγιές συναίσθημα είναι να αναγνωρίσει κανείς τι είναι αυτό που δε λειτουργεί, να το αποδεχτεί και να συγχωρέσει τον εαυτό του για όλες εκείνες τις φορές που πιέστηκε και αφέθηκε να ζήσει μια κατάσταση που δεν του ταίριαζε. Όταν όλο αυτό το καταφέρει κανείς, θα καταλάβει πως αγάπη είναι ν’ αφήνεις τον άλλο να κάνει τις επιλογές του.
Κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει, να βελτιωθεί και να προσαρμοστεί σε μια κατάσταση όταν του επιβάλλεται ή όταν νιώθει πως καθοδηγείται από άλλους. Η όποια αλλαγή είναι προσωπική και ακριβώς για αυτό τον λόγο η ελευθερία είναι αγάπη και η αγάπη ελευθερία.
Κλείσε το κεφάλαιο με αγάπη, χαμογέλασε και δώσε τις καλύτερες ευχές σε εκείνο τον άνθρωπο. Κάτι σου άφησε, κάτι σου έμαθε, κάτι που σε πήγε ένα βήμα πιο πέρα στη δική σου εξέλιξη. Σε βοήθησε να είσαι σήμερα αυτό που ονειρευόσουν χθες.
Ευχαρίστησέ τον και άσε αυτό που έζησες, εκείνο το έργο, να γίνει μια από τις αγαπημένες σου ταινίες. Το δικό σου λαμπερό διαμάντι, η πιο όμορφη πέτρα, που θα της επιτρέπεις να ξεγλιστρά πού και πού στην επιφάνεια της τωρινής σου ζωής, για λίγα μόνο δευτερόλεπτα στις πιο ιδιωτικές σου στιγμές.
Λίγο το βλέμμα που θα χαθεί ατενίζοντας το γαλάζιο της θάλασσας, λίγο το πράσινο των φύλλων στην πιο όμορφη βουνοπλαγιά, λίγο μια ματιά σε καθετί που μπορεί να έχει βάθος, γαλήνη και ηρεμία. Είναι μια επιβεβαίωση πως εξελίχθηκες στην πιο όμορφη δική σου εκδοχή και κοιτώντας με περηφάνια καυχιέσαι για τις ουλές σου. Χαμογελάς, γιατί τελικά έγιναν εύσημα και δε σε γονάτισαν. Είναι δικές σου οι στιγμές, τις αγαπάς και τις σέβεσαι. Δεν ανήκουν σε κανέναν και δεν τους αφορά!
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
