Artist: Les Anderson

Κοιτάζοντας τις ζωές των άλλων

Θυμάμαι, χρόνια πριν, στο τελευταίο μάθημα για το πτυχίο, να βγαίνει μια φίλη απ’ το γραφείο του καθηγητή και να μας ανακοινώνει ότι το πέρασε.

Αμέσως κάποιοι την αγκαλιάσαμε αυθόρμητα λόγω συγκίνησης, θα ορκιζόταν βλέπετε, και ήταν μια μεγάλη στιγμή στην τότε ζωή μας. Κάποιοι άλλοι απλώς την κοίταξαν με ένα άδειο βλέμμα. Και οι μεν και οι δε, ανήκαμε στην ίδια παρέα. Μια παρέα που υποτίθεται μεγάλωνε μαζί, με όλες τις αρετές που δένουν μια φιλία, μια βασική ανθρώπινη σχέση.

Χρόνια μετά ακούγοντας και συναντώντας πολλές παρόμοιες στιγμές, σκέφτομαι μια ρήση που έλεγαν ανέκαθεν στο σπίτι μου. Οι φίλοι και γενικότερα οι άνθρωποι στις δυσκολίες φαίνονται. Κι αναρωτιέμαι σήμερα, μήπως φαίνονται τελικά στις χαρές μας; Ή και στα δύο; Πόσο έχουν απαξιωθεί λοιπόν, οι ανθρώπινες σχέσεις, ώστε να μας ενοχλούν οι ζωές των άλλων, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι δικές μας;

Πέρασαν και περνούν πολλοί άνθρωποι απ’ τη ζωή μας. Γνωστοί και φίλοι. Μέσα σε αυτό το εύρος λοιπόν, κάποιοι δεν ταίριαξαν, άλλοι άφησαν το στίγμα τους και κάποιοι συνέχισαν. Άλλοι πάλι, δεν ήταν όσα έδειξαν. Κι έτσι επιβεβαίωσαν με τον τρόπο τους τα «γνωμικά», που μας έλεγαν οι  μεγαλύτεροι.

Οι περισσότεροι, θα βρούμε για παράδειγμα, στις εμπειρίες μας εκείνον τον επικαλούμενο φίλο, με την «πείνα» στο βλέμμα, που αργήσαμε να καταλάβουμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν καταστεί περίπλοκες, διότι ποτέ δεν μας φτάνει αυτό που έχουμε. Πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω. Το κακό είναι όταν αυτό το κάτι, το έχει ο διπλανός μας, ο γνωστός μας, ο φίλος μας. Αυτή η απληστία για κάτι που μας λείπει και το κερδίζει ο άλλος.

Δυστυχώς έρχεται να επιβεβαιωθεί όταν μετά από κόπους δεν βλέπουμε την ανταπόκριση που περιμέναμε, εκείνη την αυθόρμητη αγκαλιά ή το χαμόγελο της ενθάρρυνσης που προσφέρει μια υγιής σχέση, αλλά την ψυχρότητα και την απαξίωση των δικών μας κόπων.

Ακόμα και στις στιγμές της λύπης. Όχι απαραίτητα τις δικές μας, αλλά και στις δικές του. Αν παρατηρήσατε ποτέ το βλέμμα «γιατί εγώ και όχι εσύ», αυτή την αίσθηση της πικρίας που θέλει να νιώθουν όλοι το ίδιο άσχημα με εκείνον, τότε ξέρετε από πικρόχολους ανθρώπους.

Δεν ξέρω ποιοι ή τι φταίει κι έχουν γίνει οι άνθρωποι τόσο άδειοι, ώστε το μόνο που θέλουν είναι να γεμίζουν απ’ τους άλλους κι απ’ τις δυσκολίες τους. Ίσως η αλλοτρίωση των ανθρώπινων σχέσεων να πηγάζει κι απ’ τη λανθασμένη εικόνα που έχουμε για την ευτυχία και τη ζωή μας.

Το έχειν δημιούργησε επιφανειακές σχέσεις και η ματαιοδοξία του φαίνεσθαι έφτιαξε καχέκτυπα ανθρώπων με μία και μόνη προτεραιότητα. Να θέλουν τη ζωή των άλλων. Προτιμούν να σπαταλούν το χρόνο τους με το να ζηλεύουν αυτούς που τους περιτριγυρίζουν, ενώ θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη δική τους τη ζωή. Είναι απλώς θέμα οπτικής. Χαμένα χρόνια σε λυκοφιλίες ή ουσιαστικές σχέσεις.

Αυτό που δυστυχώς δεν βλέπουν είναι πόσο μειώνουν και απαξιώνουν τους ίδιους. Αρνούνται να δεχτούν το ποιοι είναι, το πόσα έχουν και πόσα κατάφεραν, απλώς και μόνο επειδή κάποιος άλλος έκανε κάτι διαφορετικό ή είναι κάτι διαφορετικό. Έχουν χάσει την ουσία, αφού οι ίδιοι έκαναν το λάθος να θεωρήσουν τη δική τους ζωή κατώτερη των άλλων και γέμισαν το μυαλό τους με άστοχα και εγωιστικά ερωτήματα όπως «γιατί αυτός και όχι εγώ;»

Μακάρι κάποιος να τους έλεγε πως η ευτυχία μας δεν χτίζεται μέσα από τις ζωές των άλλων. Και ίσως να κατάφερνε να γεμίσει το άδειο βλέμμα τους.

 

Από τη  Μορφούλα Παναγιωτοπούλου

Πηγή: mindthetrap.gr

Thessaloniki Arts and Culture 

 

 

Διαβάστε επίσης

Close