Πέρασε αρκετός καιρός που οι δρόμοι μας έχουν χαράξει διαφορετικές πορείες.

Εκτός από τις αναμνήσεις που έχω φυλαγμένες μέσα στο μυαλό μου, έχω και τα μηνύματα που ανταλλάζαμε καθημερινά οι δυο μας.

Δεκάδες καλημέρες και καληνύχτες όταν δεν ξημερωνόμασταν μαζί, ερωτικά στιχάκια που μου έστελνες, βίντεο κλιπ τραγουδιών που σου προωθούσα πριν κοιμηθώ, ή μέσα στην διάρκεια της ημέρας για να σου δείξω πως σε σκέφτομαι.

Μέσα από τα μηνύματα, ανοίγαμε τις καρδιές μας, αποκαλύπταμε τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας. Ήταν η συντροφιά που μας έφερνε κοντά όταν μας χώριζαν οι χιλιομετρικές αποστάσεις.

Θυμάσαι τη μέρα που έβρεχε και μου είχες πει πως σου αρέσει να περπατάς μέσα στη βροχή;

Έλα να με πάρεις σου είπα και βρεθήκαμε σαν τα παιδιά να παίζουμε με αυτή. Μας ξέπλυνε το ζεστό νερό της που έπεφτε πάνω μας και μας λύτρωνε από όλα εκείνα που μας βάρυναν.

Πόσοι καβγάδες δεν γίνανε μέσα από την οθόνη ενός κινητού; Πόσες στιγμές ζήλιας δεν ξεπρόβαλαν μέσα από τις λέξεις του πληκτρολογίου.

Αμέτρητα σε θέλω και μου λείπεις γράφτηκαν και στάλθηκαν. Ερωτόλογα που έλιωναν την καρδιά και το μυαλό , που έριχναν τις αντιστάσεις, που μίκρυναν τις αποστάσεις και κρατούσαν έναν έρωτα που πάλευε με νύχια και με δόντια να παραμείνει ζωντανός.

Ψεύτικη σχέση ίσως να πουν κάποιοι. Αν δεν τον έχεις τον άλλο δίπλα σου να ζεις τη στιγμή τι να σου κάνουν τα μηνύματα. Συμφωνούσα κι εγώ με αυτή την άποψη, μέχρι που βρέθηκα στην άλλη όχθη.

Τα μηνύματα έγιναν η γέφυρα, η δίοδος, το νερό που πότιζε αυτόν τον ταλαιπωρημένο έρωτα. Σε ανακούφιζαν, σου έδιναν ελπίδα, σε έκαναν να ονειρεύεσαι.

Τι θυμήθηκα τώρα, το Una Mattina που μου έστειλες για να το ακούω τα βράδια που είχα αϋπνίες.

Όλα αυτά και πολλά αλλά τα είχα κρατημένα στο κινητό μου τηλέφωνο και τα χάζευα κάθε φορά που ήθελα να σε νιώσω, κάθε φορά που μου έλλειπες και έπρεπε οπωσδήποτε να γλυκαίνω με κάποιο τρόπο την απουσία σου.

Όμως τώρα πια νομίζω πως ήρθε η στιγμή να πατήσω το delete, όχι γιατί το θέλω αλλά γιατί πρέπει. Δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά όταν μένεις προσκολλημένος πίσω στο παρελθόν. Κι εμείς είμαστε παρελθόν.

Η ερώτηση “είστε σίγουρος για τη διαγραφή;” έχει εμφανιστεί ήδη. Ένα πάτημα και όλα χάνονται. Λίγο πριν τη διαγραφή σε αποχαιρετώ με μια καρδιά γεμάτη όμορφα συναισθήματα.

Μόνο το Una Mattina κράτησα γιατί σημαίνει πολλά!

Της Νεφήλης