Τι είναι ο έρωτας αν όχι ένα λουλούδι;
Μια ευωδιαστή και ευχάριστη χρωματική νότα που προσφέρει μια νέα διάσταση στην όποια σχέση διακοσμεί.
Ένα άνθος που χρήζει προσοχής και φροντίδας όμως.
Δεν μπορείς να το αφήσεις στην τύχη του.
Θέλει καθημερινό πότισμα.
Θέλει να στάζεις ιδρώτα και ψυχή στο χώμα του αν είναι να ευδοκιμήσει.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα αν μπορείς και κάθε λεπτό να σκέφτεσαι πώς θα το μπορέσεις.
Πώς θα μπορέσεις λοιπόν να το φροντίσεις αν είσαι μακριά του;
Δεν λέω, εντάξει, δεν είναι φτιαγμένο από άμμο σε μια παραλία που περιμένει παλίρροια.
Θ’αντέξει μέρες, μήνες, χρόνια ίσως αναλόγως την δύναμη με την οποία ξεκίνησε η ύπαρξή του.
Αλλά αναπόφευκτα θα λυγίσει. Θα μαραίνεται από λίγο κάθε μέρα, ανεπαίσθητα.
Θα παίρνει την θέση του η έλλειψη σιγά σιγά.
Θα σου λείπουν τα αγγίγματα που σε αναστατώνουν, τα φλογερά ξενύχτια που σε ιδρώνουν ηδονικά, οι αγκαλιές που σε γαληνεύουν, τα όνειρα που σε ταξιδεύουν στο μέλλον, στο “μαζί”.
Στο “μαζί” είναι που ευδοκιμεί αυτό το λουλούδι, στις παρουσίες.
Και θέλει πολλές από αυτές.
Μια επίμονη προσπάθεια.
Μια καθημερινή δήλωση του «Σε θέλω εδώ, τώρα!» που μέρα με την μέρα, κάνει το “τώρα” να μοιάζει με “πάντα”.
Μια καθημερινή επιβεβαίωση με την δήλωση αυτή να γίνεται πράξη.
Στο “μακριά και χώρια”.
Η αρχή του είναι έντονη.
Είναι αυτή η λιγούρα που νιώθεις για γλυκό που δεν έχεις και το περιμένεις ανυπόμονα.
Μια πείνα που σε κάνει να λαχταράς την ικανοποίησή της.
Μα περνούν οι μέρες και γίνεται η πείνα αφόρητη…
Και περνούν οι μήνες κι έχει γίνει πια ανορεξία.
Ακόμα κι αν κάνεις τακτικά ταξιδάκια, μπορεί να το καθυστερήσεις αλλά δεν το γλιτώνεις.
Δεν το θες πια το γλυκό. Δεν θες ούτε το φαΐ.
Δεν κατεβαίνει τίποτα κάτω πια και σου έρχεται αναγούλα στην όψη του.
Και έτσι άδοξα, σβήνει γιατί πλέον δεν χρειάζεσαι αυτά που προσφέρει.
Η απόσταση για τον έρωτα είναι θάνατος κρυφός και αργός.
Εκείνη η ένταση που κάποτε πίστευες πως δεν γίνεται να μειωθεί… μειώνεται τόσο ύπουλα που το καταλαβαίνεις μόνο διά της απουσίας της, όπου και καταλήγει.
Λες «Κάτσε, ώπα, πότε ξενέρωσα τόσο;» και έχεις την απορία στο βλέμμα και μια ξινή γεύση στο στόμα.
Μια γεύση από τελειωμένο έρωτα με βαριές νότες θυμού και μια ελαφριά επίγευση ζήλιας.
Θα έχεις ζηλέψει έστω και λίγο κάποιο φλερτ που σου γνωστοποιήθηκε αλλά δεν ξέρεις σίγουρα αν προχώρησε ή όχι…
Αναμφίβολα όμως, θα έχεις θυμώσει και με τους δυο σας αμέτρητες φορές γιατί δεν έκανε κανείς σας την κίνηση να εκμηδενίσει την απόσταση.
Κανείς δεν πήρε το ρίσκο. Κανείς δεν έκανε την θυσία της βολής του.
Μόνο ατενίζατε τον ορίζοντα μήπως φέρει ιδανικές συνθήκες, που πολύ σπάνια έρχονται.
Αλλά και να έρθουν σε ρωτώ… Τι σου φαίνεται πιο σπουδαίο;
Το να τα φέρει καλά η τύχη ή το να γίνει μια τέτοια δυναμική και παθιασμένη κίνηση;
Άρα, στα χλιαρά και πάλι αν το αφήσεις στην μοίρα του.
Μην γελιέσαι λοιπόν.
Όσοι έρωτες με απόσταση έχουν πετύχει, έχουν πετύχει ακριβώς γιατί εξαλείφθηκε η απόσταση. Δεν κολλάνε αυτά τα δύο μαζί. Σαν το νερό και το λάδι.
Ελάχιστοι έρωτες ευδοκιμούν εφόσον χλιαρώσουν αλλά κανένας όταν πάψει να υπάρχει.
Του Γιάννη Βογιακέλη
