Η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη μιλά για τα βιβλία της, τον τρόπο γραφής και τους συγγραφείς που αγάπησε, τα βιβλία που την σημάδεψαν.

“Το σοκ είναι και ηλεκτροσόκ και ο σεισμός σωσμός, που λέει ο λαός μας”.

Ψυχαναλυτική, με βαθείς θεατρικούς διαλόγους, με συνεδρίες που τελικά αποτελούν πράξεις μιας σύγχρονης υπαρξιακής περισσότερο απ΄ότι ερωτικής τραγωδίας, η Μάρω Βαμβουνάκη, με το καινούργιο της μυθιστόρημα «Η δικηγόρος» (εκδ. Ψυχογιός) προ των πυλών και υπό έκδοση, ανατέμνει την ανθρώπινη ψυχή και τις αντιφάσεις της.

Όπως στο “Όλοι φοβούνται τον έρωτα”(εκδ. Αρμός), ανατέμνει την μοναχική, ναρκισσιστική εποχή μας και τον παρόντα ή απόντα έρωτα. Επιλέγοντας για πρόσωπα του δράματος δύο άνδρες, τον Δ ψυχαναλυόμενο και τον άγνωστο Ψυχαναλυτή ο οποίος αφηγείται εντούτοις πρωτοπρόσωπα, και κατορθώνει να θέσει και τους δυο “στο ντιβάνι”.

Εξάλλου όλα “σε- σχέση” είναι σ’ αυτή τη ζωή. Και “ελευθερία είναι να κάνεις εκείνο που φοβάσαι”. Είναι φυσικό οι ανελεύθεροι να τρομάζουν τον έρωτα.

Το βιβλίο της «Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη» (εκδ. Ψυχογιός), “γράφτηκε με αφορμή ψυχολογικά περιστατικά, και το Κυριακή απόγευμα το διάλεξα για εξορκισμό. Μια ζωή, τα κυριακάτικα απογεύματα είναι σταυρός, λες και τότε μας εκδικούνται όλες οι συνειδητές ή ασυνείδητες στερήσεις μας”, μας λέει η Μάρω.

Μιλώντας μας επίσης για συγγραφικές εμμονές, διαδικασία γραφής, αγαπημένους συγγραφείς της και αγαπημένα βιβλία. Για την περιπέτεια της ιστορίας μας που μόνο σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο μπορεί να συμβεί.

-Μάρω, υπάρχει διαδικασία γραφής;

Απολύτως καμία διαδικασία. Το κύμα της επιθυμίας να πω για κάτι, αποφασίζει για μένα. Εκείνο όχι εγώ γι αυτό. Οπουδήποτε, όποτε, και με όποιον τρόπο. Όσο πιο αυθεντική είναι μια έμπνευση, τόσο πιο αδάμαστη.

-Συγγραφικές εμμονές;

Τίποτα τέτοιο! Έχω από νωρίς μάθει να αφήνομαι στο κύμα και μόνο έτσι μ’ αρέσει. Δίχως συναρπαγή δεν καταφέρνω τίποτα γενικώς.

-Ποιο βιβλίο σου γράφτηκε με τον πιο αλλόκοτο τρόπο;

Σχεδόν όλα γράφτηκαν περίεργα, δεν έχω συγγραφικές συνήθειες. Το «Αντίπαλος εραστής» από φανάρι σε φανάρι, όπως οδηγούσα από Μεσόγεια όπου δούλευα συμβολαιογράφος μέχρι το σπίτι μου στην Αθήνα. Μάλλον η απομόνωση μέσα στο αυτοκίνητο με βοηθούσε, δεν υπήρχαν ακόμα κινητά και η ησυχία μου ήταν εξασφαλισμένη.

-Πώς είναι όταν έρχεται η ιστορία;

Α, είναι ωραία έλευση. Το νιώθεις ότι πλησιάζει! Πρώτα με απόμακρη σαγήνη σειρήνων και μετά όλο σαφέστερη και με όλα τα φάλτσα της. Ένα κομμάτι έρχεται από μέσα μου, και ένα άλλο από κάπου απέξω μου… Απ’ τη στιγμή που σμίγουν, ξεκινώ με βιασύνη. Η βιασύνη δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μεγάλη αμαρτία μου.

-Αγαπημένοι σου συγγραφείς;

Ο Ντοστογιέφσκι πάνω απ’ όλους! Ο Τολστόι, ο Τένεσι Ουίλιαμς, ο Κούντερα, έφηβη υπήρξα Καζαντζακόπληκτη. Αγαπώ και νέους Έλληνες, εξαιρετικούς Έλληνες, αλλά αποφεύγω τώρα να τους αναφέρω, κάποιοι που θα αναφέρω η δεν θα αναφέρω είναι και γνωστοί μου ή φίλοι. Δεν είναι εύκολο…

-Αγαπημένα βιβλία;

«Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι», «Η Ανάσταση», «Η Γέρμα» του Λόρκα, «Ο μαιτρ κ η Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκοφ, «Ανεμοδαρμένα υψη», το «Χιόνι» του Ορχάν Παμούκ, ο «Λούσιας» του Χουλιαρά, όλα τα διηγήματα του Σκαμπαρδώνη.

-Πόσο σημαντικός είναι ο χώρος και ο τρόπος για την ιστορία;

Κάθε περιπέτεια μονάχα σε ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο μπορεί να συμβεί. Είναι ανόητες οι «διαχρονικές» μεταφορές έργων στο θέατρο, όλα μοιάζουν πια ξεκάρφωτα έως αστεία. Όσο για τον τρόπο, εκεί είναι το μυστήριο χάρισμα! Όπως ξέρετε, τέχνη είναι ο τρόπος και μόνο ο τρόπος. Το ανερμήνευτο δακτυλικό αποτύπωμα του πλάστη που ούτε ο ίδιος κατανοεί.

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα

Πηγή: fractalart.gr