Μέτρησες ποτέ τις φορές που δάγκωσες τα χείλη για να μη μιλήσεις;
Που έσφιξες τις γροθιές σου;
Που έτρεμαν τα πόδια και η καρδιά σου από θυμό και σύγχυση;

Μέτρησες ποτέ ποιοι από τους ανθρώπους που στέκουν δίπλα σου, σου προκαλούν όλες τις παραπάνω αντιδράσεις;
Τους ξέρεις καλά. Τους έχεις μετρημένους, χαρτογραφημένους, δηλωμένους μέσα σου ως τοξικούς.
Δε σου ταιριάζουν και το ξέρεις. Τότε τι διάολο τους κρατάς;

Τι τους ανέχεσαι στη ζωή σου;
Εσύ διαλέγεις ποιος στέκει πλάι σου. Ποιος είναι ο φίλος σου, ο σύντροφός σου, ο κοντινός σου άνθρωπος. Όσοι δε σου κάνουν, τον δρόμο τους.
Μια ζωή έχουμε αν δεν το έχεις καταλάβει. Κι είναι μικρή για να την ξοδεύεις σε λάθος ανθρώπους.

Σου αξίζει να είσαι με ανθρώπους που σου χαρίζουν χαμόγελα. Που γίνονται αγκαλιά ανοιχτή για σένα. Που σε κρίνουν αλλά δε σε κατακρίνουν. Που σου θυμώνουν αλλά δε σου κακιώνουν. Που σε ζηλεύουν αλλά δε σε φθονούν. Καμία σχέση δεν είναι η τέλεια. Γιατί απλούστατα ούτε οι άνθρωποι είναι τέλειοι. Αλλά η ατέλεια από την τοξικότητα απέχει πολύ, δε νομίζεις;

Κι εσύ δε θέλεις να ανασαίνεις δηλητήρια. Θέλεις αέρα καθαρό, να τον μοιράζεσαι με εκείνους που αγαπάς και σ’ αγαπούν.

Κι εκείνους που δε θέλουν το καλό σου, την ηρεμία, την πρόοδό σου, εκείνους που ρουφάνε τον αέρα σου, τους θέλεις μακριά. Μακριά και ξένοι.
Θα μου πεις είναι κι εκείνοι που δεν μπορείς να τους ξεφορτωθείς. Γιατί μια μέρα, το Σύμπαν με το μαύρο χιούμορ που ενίοτε κουβαλάει, αποφάσισε να στους φορτώσει, θέλεις δε θέλεις. Και τι κάνεις τότε;

Την παλεύεις φίλε μου. Αφού δεν μπορείς να ρίξεις δυο κλωτσιές για να σου αδειάσουν τη γωνιά, ρίχνεις άκυρα. Απανωτά άκυρα, διαφυλάττοντας τον ζωτικό σου χώρο.

Στο ξανάπα, είναι η μικρή η ζωή για να τη σπαταλάς σε λάθος ανθρώπους.
Είναι μικρή για να μην τη χαίρεσαι με όσους σου αξίζουν και τους αξίζεις.
Πάψε λοιπόν να σφίγγεις τα δόντια στα παράλογα και άδειασε τη ζωή σου από τη σκαρταδούρα.
Πολλά τα βαρίδια που κουβαλάς, δεν τα χρειάζεσαι.
Πέτα τα να αλαφρώσεις. Κι όλα θα πάνε καλά.

Στεύη Τσούτση