Artist: Evan Kirby (@unsplash)

Μην μετράς τα χρόνια, κάνε τα χρόνια να μετρήσουν

Κάπου σε μια παραλία της Ανατολικής Αττικής.

Το beach bar σφύζει από ζωή. Το μουσικό χαλί απλώνεται σε όλο τον χώρο. Νεαρά αγόρια και κορίτσια λικνίζονται στους ήχους του. Καλλίγραμμες νεαρές κοπέλες  με πολύχρωμα μικρά μαγιό, λιάζονται στις ξαπλώστρες, τα αγόρια γυμνασμένα, όμορφα, ευγενικά με ζωγραφισμένο το χαμόγελο στο πρόσωπό τους.

Μαμάδες με μωρά στην αγκαλιά αλλά και στην κοιλιά, περπατάνε πάνω κάτω ψάχνοντας  τα μεγαλύτερα παιδιά τους. Κάποτε ήμουν και γω εκεί. Οι αναμνήσεις γυρίζουν σαν σβούρα στο μυαλό μου.

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια! Τότε που φλερτάραμε, που παίζαμε ρακέτες στην άμμο μέχρι τελικής πτώσης. Τότε που καθόμασταν κάτω από τον ήλιο μέχρι να καεί το πετσί μας και να γιαουρτωθούμε για να μας φύγει η κάψα. Πόσα χρόνια πέρασαν αλήθεια από τότε!

Και όμως, όσα και να πέρασαν είμαι ακόμα εδώ. Να ρουφήξω στάλα –  στάλα την θάλασσα, τον ήλιο, την ζωή. Πιο σοφή από ποτέ. Πιο κατασταλαγμένη, πιο αποφασιστική.

Βλέπω τα παιδιά μου να απομακρύνονται με μια σανίδα του surf. Δεν ανησυχώ. Αντίθετα χαίρομαι. Γιατί βράζω, γιατί θέλω και εγώ. Βράζω για την ζωή, για τις εμπειρίες που ακόμα δεν έχω ζήσει, σαν έφηβη αλλά με ωριμότητα.

Κάποτε, στα είκοσι μου κουβάλαγα την σανίδα μου στους ώμους και ριχνόμουν στην θάλασσα με ορμή. Να με πάρει ο άνεμος, τα κύματα. Περασμένα μεγαλεία θα μπορούσε κάποιος να πει. Όχι. Όχι. Νιώθω ότι τα χρόνια δεν βαραίνουν τους ώμους μου. Τι  κι αν φοράω ταγέρ και γόβες καθημερινά στην δουλειά μου; Τι κι αν γέννησα και έγινα μητέρα; Δόξα το Θεό!

Τι κι αν η καθημερινότητα με ρουτινιάζει; Τα χρόνια που πέρασαν μου έδωσαν ανείπωτες χαρές. Οικογενειακές, επαγγελματικές, κοινωνικές, εμπειρίες ζωής. Για όλα αυτά ευγνωμονώ τις δεκαετίες που πέρασαν. Οι δεκαετίες μου, γιατί είναι δικές μου, έγιναν οι καλύτερες φίλες μου. Ισορροπώ πλέον στην σανίδα του surf και δεν είμαι ακροβάτης πάνω στο σκοινί, όπως επιβάλλεται όταν είσαι νέα. Όταν βράζει το αίμα σου και το μόνο που σε εξιτάρει είναι οτιδήποτε μη συμβατό.

Ακροβατήσαμε πολλές φορές, πέσαμε και τσακιστήκαμε. Σηκωθήκαμε και ξαναπέσαμε. Πιο συνετή πλέον και φιλοσοφημένη, είμαι δω για την συνέχεια. Τα χρόνια είναι δώρα. Εμπειρίες, φίλοι, παιδιά, χτίζουν προσωπικότητες. Δεν βαραίνουν. Οι ρυτίδες που σκάβονται στο πρόσωπο είναι μόνο επιφανειακές. Ναι, είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι μεγαλώνουμε.

Είναι με άλλα λόγια εκδικητικές. Εκδικούνται το μέσα μας. Το ωραίο, το αγέραστο μέσα μας. Όχι λένε, πως τολμάς και ονειρεύεσαι; Δεν βλέπεις στον καθρέπτη ότι γερνάς; Θα σε καταστρέψω, θα σου ρημάξω την ψυχολογία. Που θα πάει, θα σε ρίξω στην κατάθλιψη. Ο καθρέπτης όμως δεν αποτυπώνει το μέσα σου, το οποίο είναι υγιές, αισιόδοξο, ονειροπόλο. 

Θέλουν, να σου κόψουν την όρεξη που ακόμα έχεις για την ζωή. Να σε σταματήσουν να μην κάνεις καμιά τρέλα, όπως τότε που  ξεχείλιζες από νιάτα. Ναι, έχω ακόμα πολλές παραλίες να περπατήσω, έχω πολλά ηλιοβασιλέματα να απολαύσω και να ταξιδέψω μέσα στα  χιλιάδες κόκκινα χρώματα του ουρανού.

Είμαι ακόμα εδώ. Βλέπω τα παιδιά μου να φλερτάρουν, τον γιο μου να παθιάζεται πάνω στην σανίδα, την κόρη μου να βγάζει selfie και μια ανείπωτη χαρά με κάνει να ανατριχιάζω. Πόσα ακόμα έχω να ζήσω!  Και το μέσα μου θα είναι πάντα ανάλαφρο, τα χρόνια μου θα λάμπουν στο πρόσωπό μου. Και στην τούρτα των γενεθλίων μου θα έχω έναν ήλιο!

Η παραλία ασφυκτικά γεμάτη. Ο πολύχρωμος κόσμος του καλοκαιριού απλωμένος σαν ουράνιο τόξο επί γης. Σηκώνομαι, παίρνω τον καφέ μου, βγάζω τις σαγιονάρες μου και περπατώ ξυπόλητη στην άμμο.

Αγέρωχη, όμορφη – έτσι νιώθω –  κάποια μάτια επίμονα καρφωμένα πάνω μου, για διάφορους λόγους, ίσως να αναρωτιούνται πόσο χρονών είμαι βλέποντας την κόρη μου να με πλησιάζει και τον γιο μου, δίμετρο αγόρι πια, να φωνάζει από μακριά «μαμάαα».

Ένα μειδίαμα ζωγραφίζεται στα χείλη μου γιατί εγώ ξέρω πολύ καλά πόσο χρονών είμαι. Κάτω από τα μαύρα γυαλιά που φοράω όμως, κρύβεται η φλόγα της ζωής.  Πόσο ευτυχισμένη νιώθω έτσι ανάλαφρη, εξοικειωμένη με τις αναμνήσεις τόσων χρόνων  που μου χάρισε η ζωή και με την σκέψη αυτών που ακόμα δεν έχουν έρθει.

Τελικά το μυστικό είναι στο κλειδί του σολ, στο μυαλό. Όταν ξεκλειδώσεις και νιώσεις τον ρυθμό, όλες οι νότες ηχούν μέσα σου σαν μουσικό χαλί. Νότες ανακατεμένες, ήσυχες αλλά και θορυβώδεις.  Νότες που σε ξεσηκώνουν έτοιμη για τον επόμενο χορό.

Τον χορό της ζωής που εξακολουθείς να μαθαίνεις τα βήματα. Φτάνει να έχεις «την μουσική μέσα σου». Όσα χρόνια και να περάσουν, ημερολογιακά, ένα τετραγωνικό τούρτα να χρειάζεται για να χωρέσουν τα κεράκια των γενεθλίων μου, η μουσική δεν θα σταματά ποτέ.

 

Από την Τζώρτζια Βρεττού
Πηγή: themamagers.gr

Thessaloniki Arts and Culture 

 

 

Διαβάστε επίσης

Close