Να φύγεις. Να κάνεις αυτό που κάνουν όλοι. Να το βάλεις στα πόδια. Να κάνεις αυτό που είναι εύκολο, συνηθισμένο.

Αυτό που έχω μάθει να κάνω κι εγώ. Ο χρόνος που περάσαμε μαζί δεν ήταν τίποτα. Μη σκας. Το ξέρω.

Οι αναμνήσεις που φτιάξαμε, οι στιγμές που ζήσαμε και οι ατελείωτες συζητήσεις μας ως το πρωί θα μπουν στο τελευταίο συρτάρι. Εκείνο που ανοίγεις μετά από χρόνια ή ποτέ. Θα τις φροντίσω εγώ. Εσύ κοιμήσου ήσυχα. Το αλκοόλ και τον καπνό που μοιραστήκαμε κάτι ξημερώματα θα τα κρύψω κάτω από το χαλί. Τις αγκαλιές εκείνες, που έμοιαζαν με κάτι περισσότερο απ’ αυτό που ήταν, θα τις στριμώξω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και δε θα τις σκαλίσω για χρόνια.

Το μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε, όλα όσα μπορούσαμε να γίνουμε, το ταξίδι που δεν κάναμε και τα φιλιά που δε δώσαμε θα τα βάλω στο φάκελο «απωθημένα». Εκεί θα βάλω και σένα και θα γράψω απ’ έξω «προσοχή εύθραυστο». Και θα σ’ αποφεύγω για χρόνια.

Φύγε στο πρώτο λάθος, στην πρώτη στραβή. Kαι μη με συγχωρήσεις ποτέ. Ούτε εγώ θα το κάνω. Φύγε κάνοντας θόρυβο πολύ. Xωρίς ψεύτικα χαμόγελα, χωρίς τυπικότητες και χωρίς ηλίθια «τα λέμε». Τίποτα δεν έχουμε να πούμε. Μη με γεμίσεις γλυκόλογα και γελοία «να προσέχεις». Δε χωράει κανένας πολιτισμός στον έρωτα. Βάλε μου τις φωνές, βρίσε με και κοίταξέ με άδειο βλέμμα. Όπως αρμόζει να συμβαίνει σε κάτι που τελειώνει.

Φύγε με τη μάσκα του αδιάφορου. Σαν να μην ήμουν τίποτα για σένα. Σαν να μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Προσποιήσου πως δε θα σου λείψω, πως δε θα βάλω τα κλάματα μόλις κλείσεις την πόρτα. Προσποιήσου πως δε με πλήγωσες, πως δε σε πόνεσα. Κάνε σαν να κέρδισες κι ας χάσαμε και οι δύο. Κάνε σαν να μη φοβηθήκαμε. Σαν να μη δεθήκαμε με τους πιο σφιχτούς κόμπους.

Φύγε σαν να μη με αγαπάς. Φύγε σαν να μην είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Αγνόησε όλα τα συναισθήματα που άθελα μας νιώσαμε και κανείς δεν μπόρεσε να πνίξει. Φύγε σαν να ήμουν άλλη μία από εκείνες που άλλαζες κάθε δίμηνο. Φύγε σαν να μη σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα, σαν να μη σε διαβάζω καλύτερα από την παλάμη μου.

Φύγε αλλά μη γυρίσεις. Γιατί πάνω στη φυγή σου θα γίνεις ίδιος με τους άλλους. Με τους άλλους τους δειλούς που δεν ξέρουν απ’ αγάπη. Που δε συγχωρούν, που δεν επιμένουν για τον άνθρωπο που διαλέγουν ανάμεσα σε τόσους. Θα γίνεις λιγόψυχος σαν αυτούς. Θα γίνεις ένας από τους πολλούς και θα ξεθωριάσεις, όπως ξεθώριασαν κι αυτοί. Φύγε. Όμως μην ξαναγυρίσεις. Γιατί θα είσαι όλα όσα δεν θέλω, όσα μ’ έχουν ήδη κουράσει. Όσα μπορώ να προβλέψω με μαθηματική ακρίβεια.

Κι άλλη φορά όταν μπαίνεις στη ζωή κάποιου να του λες και πόσο σκοπεύεις να κάτσεις. Γιατί εγώ έκανα και κάποια όνειρα και τώρα που φεύγεις δεν έχω τι να τα κάνω. Γιατί τώρα που φεύγεις αδειάζουν οι μέρες και οι νύχτες μου και μαζί τους αδειάζω κι εγώ. Γιατί το δέσιμο μαζί σου ήταν γερό και τώρα δεν μπορώ να λυθώ. Κατάλαβες;

Φύγε άντε! Φύγε τώρα. Εγώ θα κάτσω λίγο ακόμα να μαζέψω τα κομμάτια μου, που έσπασαν όταν σε είδα να φεύγεις. Όχι, μην κάθεσαι. Μια χαρά θα είμαι. Αυτό δε θέλεις ν’ ακούσεις; Φύγε. Μη το καθυστερείς.

Κείμενο: Ελευθερία Ηλιοπούλου

Επιμέλεια κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Ελευθερία Παπασάββα

Πηγή: pillowfights.gr

Thessaloniki Arts and Culture