Βρήκα χθες μια παλιά φωτογραφία σου, στο βάθος της ντουλάπας.

Η τελευταία των Μοϊκανών, που γλίτωσε από την κατόπιν εορτής υστερία μου.

Γλίτωσε καθαρά από τύχη και όχι επειδή ήθελα να κρατήσω κάτι από σένα.
Απλά και μόνο, επειδή ξέχασα την ύπαρξη της, όπως ξέχασα και τη δική σου.

Τόσο απλά, μπήκατε κι οι δυο μια για πάντα εκεί που σας αξίζει.
Στο χρονοντούλαπο της αμνησίας.

Μέχρι σήμερα που τη βρήκα πάλι και μαζί με αυτήν επανήλθε στη μνήμη μου η μορφή σου.
Ο χρόνος ζωντανεύει μπροστά μου ξανά και μειδιά ειρωνικά.

Σφίγγω τα δόντια και τις γροθιές μου από οργή για τη σκηνή που είχα την ευκαιρία να κάνω, αλλά δεν έκανα ποτέ, εξαιτίας μιας ηλίθιας δήθεν ανωτερότητας.
Ως συνήθως, εσύ είχες καταπιεί για πολλοστή φορά το εξαφανιζόλ κι εγώ περίμενα σαν τη βασίλισσα του ζωικού βασιλείου να μου κάνεις την τιμή να εμφανιστείς και να πάρω ελεημοσύνη την αβάσταχτη ελαφρότητα του τίποτα.

«Αγάπη μου, συγγνώμη, αλλά κάτι προέκυψε στη δουλειά. Το ξέρεις πως δουλεύω σαν το σκυλί», έλεγες πιπιλώντας την ίδια αναμασημένη καραμέλα στην ηλίθια, που στη δική σου περίπτωση αποκτούσε IQ ραδικιού.
Κι ας ήξερε η ηλίθια πως δούλευες σκυλίσιες υπερωρίες στο κορμί μιας ακέφαλης γκόμενας.

Εκείνη έτρωγε με ευγνωμοσύνη το μπαγιάτικο κουτόχορτο. Αυτό αποτελούσε και τη μοναδική σου προσφορά.
Εκείνη τη μέρα όμως δεν γύρισες στη χαζή Πηνελόπη να πεις για νιοστή φορά την ίδια χιλιοειπωμένη μπαρούφα.

Επέστρεψες στο σπίτι σου, αλλά όχι μόνος σου. Επέστρεψες με τη γκόμενα που επιτέλους είχε αποκτήσει κεφάλι, αλλά όχι πρόσωπο.
Κι εγώ είχα μείνει στήλη άλατος να σε παρατηρώ από το δικό μου παράθυρο.

Κάθισα μόνο όταν σας είδα να κλείνετε τα παντζούρια του υπνοδωματίου. Τότε το IQ ραδικιού αναβαθμίστηκε σε IQ γερακιού.
Και το γεράκι πέταξε μακριά από εσένα, χωρίς εσένα.

Άλλαξα γειτονιά, φίλους, ζωή και σε έγραψα στα κατάστιχα της μαύρης λίστας.
Σε μίσησα επειδή με έκανες για πρώτη φορά στη ζωή μου να ζηλέψω τις κατίνες.
Μα πάνω απ’ όλα, σε σιχάθηκα επειδή μου έβγαλες τη χειρότερη πλευρά του εαυτού μου.
Μια πλευρά που αγνοούσα καν ότι υπάρχει.

Παίρνω τη φωτογραφία σου στα χέρια και στο δεξί μου χέρι λαμπυρίζει περιπαιχτικά η φλόγα του αναπτήρα.
Αυτή θα είναι και η μοναδική μάρτυρας του δικού μας μονόπρακτου.

Αιωνία σου η λήθη.

Άρια Σωκράτους: Με βάφτισαν Αριάδνη αλλά προς μεγάλη απογοήτευση του μπαμπά μου όλοι με φωνάζουν Άρια. Ιδιόρρυθμη, ανεξάρτητη, κάποτε μυστηριώδης και πάντοτε παρορμητική. Ένα ιδιόμορφο κράμα ανθρώπου, απόρροια ενός τρομερά δύσκολου τοκετού τα χαράματα μιας υγρής μέρας κάποιου Αυγούστου. Με σπουδές Επικοινωνίας και ΜΜΕ, μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και σεμινάρια μετάφρασης, προσφάτως μετανάστευσα στις ΗΠΑ και ψάχνω τον δικό μου δρόμο κάπου μεταξύ 5ης και 6ης Λεωφόρου της Νέας Υόρκης, που είναι για μένα μια πόλη συνώνυμη του πάθος.

Όταν δεν ονειρεύομαι, μεταφράζω, γράφω, κάνω πολλή γυμναστική και διαβάζω λογοτεχνία. Οι μεγάλες μου λογοτεχνικές αδυναμίες είναι ο Ντοστογιέφσκι, ο Κούντερα και ο Γιάλομ. Μότο μου «Να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν. Γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος.» (Πυθαγόρας) Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Της Μοίρας παιχνίδια» από τις εκδόσεις Δυάς. Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις στην προσωπική μου ιστοσελίδα ariasocratous.com

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr/