Πώς μπορείς και αλλάζεις τον κόσμο όλο και ανοίγεις τόσα παράθυρα στο φως; Πώς κάνεις όλα τα λουλούδια να ανθίζουν για σένα και κάνεις τόσο εύκολη την ομορφιά;

Ξέρω πολύ καλά, έχω βαθιά συνειδητοποιήσει ότι για σένα γεννήθηκε η τέχνη και η ποίηση. Εσύ είσαι το σκίρτημα του έρωτα, εσύ φλογίζεις ονειροπλασίες και φαντασιώσεις, πόθους και πόθους…

Πώς κάνεις και ανοίγει η καρδιά μας, πώς το πρόσωπο αγιάζει και σκορπάει φως παντού; – φτάνει να το αντικρίσεις, να γευθείς το μεγαλείο της ευτυχίας. Ναι, η ευτυχία είναι τόσο εύκολη. Απλόχερα δωρίζεται – αρκεί να ξέρεις να νιώθεις τη γενναιοδωρία του συναισθήματος που εσύ προσφέρεις.

Πόσο εύκολα γοητεύεις και ταξιδεύεις σε τόπους ονειρεμένους, με τι μαγικό ραβδί μεταμορφώνεις τον κόσμο, πώς αποδιώχνεις σκοτούρες και έγνοιες και ξαστερώνεις την ψυχή της βαρυσυννεφιάς φέρνοντας του έρωτα τα σκιρτήματα στου άντρα τις φαντασιώσεις;

Ω, γυναικείο χαμόγελο!

Είσαι πάντα μια πρόσκληση στους τόπους της ομορφιάς. Μόνο του έρχεται το ερώτημα: Από πού πηγάζει η δική σου ομορφιά;

Πώς δημιουργείται η ορχηστρική σύνθεση με το βλέμμα που λάμπει, με το πρόσωπο που γλυκαίνει, με τα χείλη που πολλά θέλουν να πουν; – μα δεν σε νοιάζει, δεν θες τίποτα να πουν.

Η γοητεία σου απλώνεται, ο κόσμος μου αλλάζει, ομορφαίνει η ψυχή μου, χάνομαι στις φαντασιώσεις μου, οι ψευδαισθήσεις μου σαρκώνονται, τα όνειρά μου έρχονται, με πλημμυρίζουν, με ξεσηκώνουν.

Από τότε που τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα άρχισαν να με αναστατώνουν, «μου χαμογέλασε», έλεγα, στα ουράνια πετούσα μαζί με τα όνειρά μου. Χανόμουνα στις φαντασιώσεις μου. «Σε νιώθω ότι είσαι μόνο για μένα», έλεγα μυστικά στον εαυτό μου. Παραδινόμουνα στου έρωτα τα φτερουγίσματα, τα μαγεμένα. Εξαϋλωνόταν η ύπαρξή μου. Γινόταν παραμυθένια…

…

Δεν θα μπορούσε ένα γράμμα – έρωτα, διαχρονικού και άφθαρτου, να μην έχει υστερόγραφα…

1. Το παιδικό χαμόγελο μόνο μπορεί να σταθεί πλάι σου. Μα αυτό σου ανοίγει την ψυχή, να δεις το αύριο, σε καλεί σε στιγμές στοργής – τον έρωτα δεν τον γνωρίζει.

2. Είναι «αδικία» για τη γυναίκα να μην μπορεί να γευθεί το μεγαλείο, αυτό το μεγαλείο που τόσο απλόχερα δωρίζει…

Του Νίκου Τσούλια