Οι ατομικές λύσεις οδηγούν σε αδιέξοδο

Οι ατομικές λύσεις οδηγούν σε αδιέξοδο

Τα δάση καίγονται μαζικά και συστηματικά. Τα ποτάμια και τα ρέματα μολύνθηκαν και θάφτηκαν αθόρυβα.

Εμείς οι “απλοί πολίτες” όπως μας αποκαλούν δημοσιογράφοι και πολιτικοί, όπως ονομάζουμε και εμείς τον εαυτό μας, δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε το νόημα των γεγονότων. Υποψιαζόμαστε ότι η ποιότητα ζωής που μας υποσχέθηκαν ακυρώνεται.

Δεν έχουν περάσει ούτε δύο δεκαετίες που αρχίσαμε να γευόμαστε την αφθονία δυτικού τύπου και ανακαλύπτουμε έντρομοι πως κάποιος κάνει ζαβολιές στο παιχνίδι. Αυτό που μπορούμε να εξασφαλίσουμε με την υπόσχεση της ψήφου μας, τελικά είναι πολύ φτωχό και περιορισμένο.

Δόθηκαν μάχες για φτηνό αυτοκίνητο, φτηνό στεγαστικό, αυθαίρετο εξοχικό, μεζονέτα με παράνομα τετραγωνικά σε γειτονιές χωρίς πεζοδρόμια, χωρίς δημόσιους χώρους αλλά με απαστράπτοντα εμπορικά κέντρα. Τώρα έγινε φανερό για ποιό συμφέρον δούλευε το σύστημα.

Το όνειρο του νοικοκυρεμένου διαμερίσματος, έδωσε τη θέση του στην ευρύχωρη μεζονέτα και για τους πιο εύπορους στην μεζονέτα με κήπο και πισίνα. Αναζητήσαμε μαζικά τον καθαρό αέρα για τον εαυτό μας. Να έχουμε ένα σπίτι στο δάσος, στη θάλασσα στην εξοχή. Να είμαστε προνομιούχοι. Να έχουμε την ιδιωτική μας παραλία, το δικό μας δάσος όπου να μην έχουν πρόσβαση οι πολλοί οι «άλλοι». Να έχουμε την ησυχία μας και την βολή μας.

Όμως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ματαιότητα από την προσπάθεια οικειοποίησης της γης, του αέρα και της θάλασσας. Γιατί είναι πολύ ευρύτερα από αυτό που μπορούμε να κατέχουμε, τόσο σε μέγεθος όσο και στην ουσία τους. Η αδυναμία να πάρουμε ευχαρίστηση από την φύση, χωρίς να μας ανήκει, οδηγεί στην καταστροφή της.

Η ιδέα ότι προστατεύουμε μόνο την ιδιοκτησία μας, άρα ο αέρας που δεν φαίνεται να ανήκει σε κάποιον συγκεκριμένα, δεν έχει υποστηρικτές το ίδιο και τα βουνά και οι θάλασσες και οι δημόσιοι χώροι , έχει οδηγήσει σε μια ξέφρενη κούρσα απαξίωσης του περιβάλλοντος κόσμου μας, άρα και της ιδιοκτησίας μας. Ταυτόχρονα φαίνεται να μην υπάρχει μηχανισμός υπεράσπισης του λεγόμενου «δημόσιου συμφέροντος», στη συγκεκριμένη περίπτωση της δημόσιας γης.

Οι ψηλές μάντρες, δεν μπορούν να σταματήσουν τον κακής ποιότητας αέρα που παράγεται σε μια άλλη υποβαθμισμένη γειτονιά, η σε μια άλλη φτωχή χώρα και απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα και σε μια άλλη μακρινή ήπειρο.

Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα στη φύση” και μας είπαν ψέματα πως δεν οφείλουμε τίποτα περισσότερο από τα δημοτικά τέλη για τα σκουπίδια μας. Δεν είναι αλήθεια πως μπορούμε να αγοράζουμε με τα χρήματα μας μια πραγματικά προνομιακή θέση στη ζωή.

Για τις πρόσφατες πυρκαγιές και πλημμύρες αλλά και για όλες αυτές που έχουν προηγηθεί, είμαστε όλοι ένοχοι.

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος προστατεύοντας μόνο τον εαυτό του, γιατί είμαστε μέρος του κόσμου και όση πολυτέλεια και αν καταναλώσουμε δεν αποφεύγουμε ν’ αρρωσταίνουμε ψυχικά και σωματικά. Χάνουμε την ενέργεια μας και την ζωντάνια μας γιατί ζούμε όλο και περισσότερο αποκομμένοι, όλο και περισσότερο ανασφαλείς.

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος προστατεύοντας μόνο τον εαυτό του. Οι ατομικές λύσεις οδηγούν σε αδιέξοδο.

Διαβάστε επίσης

Close